Afterschool

Happy slapping en youtube-filmpjes

Robert studeert op een elite-kostschool. Zoals elke puber zit hij vol onzekerheden. Bij Robert uitten deze onzekerheden zich in een depressie. Zijn leven houdt hij op de rails door het kijken naar internetfilmpjes en porno. De executie van Saddam Hoessein, een niezende panda of vernederende porno, hij schrokt het met gulzigheid op. In de rest van zijn vrije tijd legt Robert zelf zijn leven op camera vast, een gevangene van de youtube-generatie. De puber is echter niet de enige met leegte in zijn leven. Wanneer twee meisjes overlijden aan een overdosis, bij toeval door Robert op film vastgelegd, wordt hij gevraagd een herinneringsfilm te maken. Tijdens het filmproces stuit hij op hypocrisie bij de directie, een voor hem herkenbare nihilistische lusteloosheid bij zijn klasgenoten en onbegrip bij ouders.




Afterschool is de eerste film van Antonio Campos. Het is een droomdebuut, dat doet denken aan het werk van Larry Clark en Gus van Sant maar ook een geheel eigen stijl kent. Het hedonisme en nihilisme waar de tieners zich in storten wordt in lange, trage shots geregistreerd. Binnen de statische cameravoering wordt er gefocust op details. Zelden zien we hele lichamen duidelijk in beeld. Of we hebben een pijnlijke afstand tot de personages, óf we zien hun pokdalige huid en emotieloze gezichten in kille close-ups. De klinische sfeer grijpt naar de strot, waardoor de pixelige en grofkorrelige compressie van Roberts youtube-filmpjes een vreemde aantrekkingskracht krijgen.

Het is te begrijpen waarom Robert zijn heil zoekt tot de shocks, fails en lolz van het internet. Het gebrek om te voelen, in Afterschool tekenend voor een hele generatie, wordt opgeheven door de schreeuwerige hyperbool van youtube. En anders zoekt men de kick wel in drugs en geweld. Happy slapping is in Afterschool geen naargeestig exces, het is een logische conclusie van het vacuüm waarin Robert en leeftijdsgenoten leven.

Afterschool grijpt naar de strot, door de feilloze montage, het sfeervolle camerawerk en het begrip wat voor de pubers gekweekt wordt. Hoe vast de pubers ook mogen zitten in hun leven, Antonio Campos is niet zonder empathie. Hij begrijpt hoe doelloos en verloren je je als puber kunt voelen. Door het sterke spel van Ezra Miller wordt de moeilijke Robert nergens een karikatuur of klootzak, maar vooral een levensecht en pijnlijk personage. Afterschool is geen makkelijke zit, maar zonder meer een van de sterkste debuten van de laatste paar jaar.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.