The Killer Inside Me

Als duisternis overheerst

Regisseur Michael Winterbottom beperkt zich niet tot één genre. Zo stort hij zich op de muziekscene van de jaren ’70 in Manchester met 24 Hour Party People (2002), dan begeeft hij zich op politiek terrein met The Road to Guantanamo (2006) om vervolgens een pulproman te verfilmen van schrijver Jim Thompson: The Killer Inside Me (2010). Deze laatste bracht nog wat opschudding teweeg tijdens het Sundance Film Festival. De reden was een specifieke scène die nogal vrouwonvriendelijk en bruut werd bevonden.




Deze scène in kwestie is inderdaad nogal gewelddadig maar toch niet zo extreem zoals in Lars von Triers Antichrist (2009), die ook tijdens filmfestivals voor de nodige verontwaardiging zorgde. Nu ben ik niet vies van een flinke portie sensatie en het was juist deze controverse die mijn interesse in de film aanwakkerde. De aanloop naar het gewelddadige tafereel betreft het uitzetten van een hoertje, gespeeld door Jessica Alba, door de plaatselijke hulpsheriff Lou Ford, vertolkt door Casey Affleck. De dame van lichte zeden laat zich niet het dorp uitjagen en mept er flink op los. Ford, de verlegenheid zelve, weet zich eerst geen raad met de situatie maar draait de rollen om door de blote bips van het hoertje te bewerken. Dit ontwikkelt zich tot een SM-achtige liefdesrelatie wat als een vonk ontaard in een hevige brand die niet te blussen blijkt te zijn. Lou Ford is niet de ideale schoonzoon maar een sadistische psychopaat met een donker verleden.

Casey Affleck zet een overtuigende rol neer als charmeur die kan ontaarden in een monster zonder met zijn ogen te knipperen. Zijn raspende stem voorziet het verhaal, dat zich afspeelt in de jaren ’50, van een noir-achtige voice-over. Ford is een personage dat zich steeds dieper in de nesten werkt en ondertussen een spoor van lijken achterlaat. Het is de vraag hoe lang hij zijn smetteloze imago hoog kan houden voordat het slaperige dorpje de ogen opent. Naast Affleck en Alba worden er uitstekende bijrollen vervuld door onder andere Elias Koteas en Kate Hudson. Het geheel is stijlvol gefilmd en roept bij vlagen herinneringen op van de neo-noir Blood Simple (1984) van de gebroeders Coen. The Killer inside me heeft genoeg ingrediënten voor een zeer geslaagde film maar toch wist hij die status bij mij niet te bereiken.

Je merkt aan alles dat het een boekverfilming is en ook al heb ik het boek niet gelezen, ik denk dat het als roman beter werkt. De sfeer van Texas in de jaren ’50 overgoten met een noirsausje wordt echter wel goed overgebracht en zorgt voor een stilistisch mooi vormgegeven geheel. De schoen wringt voornamelijk bij het einde dat te opzichtig een subtiele dubbele laag wil meegeven wat bij mij een lichte anticlimax teweeg bracht. Het verhaal biedt een aardig kijkje in de wereld van een seriemoordenaar maar ook niet meer dan dat. Ook al worden er genoeg meppen uitgedeeld in de film, een rake klap die bij mij een cinematografische climax zou moeten bewerkstelligen, bleef helaas uit. Neemt niet weg dat het een prima film is maar die toch wat blijft steken in de legionen van “net geen topper”. Wat de film wel weet te bereiken is het besef dat ik toch eens vaker een boek moet gaan lezen.

Op de dvd staat naast de film een trailer als extra.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.