Lemmy

Ode aan een levende Legende

Een “hardrock Johnny Cash”, een “radioactieve cowboy” en “Black Bart meets Mad Max” zijn slechts enkele beschrijvingen voor de hoofdpersoon in deze documentaire. Rockicoon Ian ‘Lemmy’ Kilmister maakt met zijn cowboyhoed en -laarzen, kogelriem, Rickenbacker bassgitaar en een stem als een zandstorm al ruim dertig jaar furore als zanger van Motörhead. Met zijn respectabele leeftijd van vijfenzestig kan hij beschouwd worden als de belichaming van de hele rock ‘n'roll-geschiedenis. In Lemmy vertellen vrienden, collega’s en fans over hun ervaringen met de zanger, en volgen wij de oude rot zelf in zijn dagelijks leven en op tournee. Het groot aantal interviews, de vele anekdotes en een stevige dosis rockmuziek zorgen ervoor dat Lemmy een uiterst vermakelijke ‘rockumentary’ is.

Anekdotes
Een grote kracht in Lemmy is het aantal rocksterren dat Olliver en Orhoski wisten te strikken voor een interview. Zo passeren onder andere de leden van Metallica, Billy Bob Thornton, Dave Navarro, Dave Grohl, Ozzy Ozzborne, Steve Vai en Slash de revue. Zij weiden uit over Lemmy’s status en de manier waarop Motörhead hun leven veranderde. Op typisch Amerikaanse, soms ietwat dwepende wijze, steken zij de loftrompet over de bandleden en de manier waarop zij altijd zichzelf zijn gebleven. De combinatie van Motörheads oprechtheid en de rauwe, genadeloze sound sprak de maatschappelijk onaangepaste jeugd van de jaren zeventig enorm aan. Het was muziek door en voor sociale misfits die navolging zou vinden in bijvoorbeeld thrashmetalbands als Metallica, Megadeath, Slayer en Anthrax. Als enige originele Motörhead-bandlid kan Lemmy dan ook met recht worden beschouwd als de rockcultuur zelve. Zoals een fan aan het begin van de film enthousiast opmerkt: “Als er een neutronenbom valt dan blijven er alleen kakkerlakken en Lemmy over.” Dit beeld van spijkerharde rocker wordt in Lemmy op een vrolijke en oprechte manier aangedikt, maar gelukkig kent de film ook momenten waarin wij een meer menselijke, humoristische en zelfs fijnbesnaarde man te zien krijgen.

Tank
Naast de vele talking heads bestaat de film voor een aanzienlijk deel uit sequenties waarin we Lemmy volgen in zijn dagelijkse beslommeringen en tijdens zijn wereldtour. Het zijn voornamelijk deze momenten waarop wij dichter tot de hoofdpersoon komen. In zijn bescheiden appartement, dat tot de nok toe is gevuld met allerlei prullaria, vertelt hij over zijn jeugd in Engeland en zijn vertrek naar L.A. Wanneer hem echter naar zijn persoonlijke leven wordt gevraagd, lijkt de oude rocker terughoudender te zijn. Lemmy is een man van weinig woorden en wil niet echt toehappen wanneer de filmmakers hem een vraag vanachter de camera stellen. Hoewel hij een aimabele kerel is, lijkt hij niet teveel gehinderd te willen worden in zijn doen en laten. In dit opzicht loopt Lemmy af en toe met de documentaire weg, waardoor dit filmische portret wat in de grondverf blijft staan. Aan de andere kant zijn het juist zijn handelingen en vele spullen die boekdelen spreken. Naast muzikant is hij ook amateurhistoricus (gespecialiseerd in de Eerste en Tweede Wereldoorlog) en fervent dolken- en sabelverzamelaar. Hilarisch is de scène waarin hij in een nazi-uniform een tank bestuurt. Nadat hij een kogel heeft afgevuurd zien we door een witte rookwolk een rij witte tanden onder zijn zwarte snor grijnzen. “How was that Lem?”, horen we de filmmakers vanachter de camera vragen. Waarop Lemmy op typisch onderkoelde toon antwoordt: “Great!” Hoewel hij privé vrij ingetogen lijkt, begrijpen wij ook meteen waarom David Grohl hem bijvoorbeeld omschrijft als: “The baddest motherfucker on earth.”

Muziek
Natuurlijk is geen enkele rockumentary compleet zonder een flinke dosis rockmuziek. In de film volgen wij Motörhead niet alleen op tournee en in de studio, wij krijgen en passant ook een lesje rockgeschiedenis mee. Lemmy’s prille begin bij The Rokin’ Vickers komt bijvoorbeeld aan bod, evenals zijn periode bij Hawkwind en de oprichting van Motörhead. Erg bijzonder is het gastoptreden bij een show van Metallica, evenals de vele mooie beelden die tijdens optredens van zijn eigen band zijn geschoten. Al met al is Lemmy een vrolijke, grappige, upbeat documentaire met een hoog rockers-onder-elkaar-gehalte. Ook als je niet van rockmuziek houdt is deze documentaire zeer vermakelijk. Het is een grote parade van kleurrijke figuren en harde muziek, met vanzelfsprekend Lemmy en zijn basgitaar vooraan.

Extra’s
De fans van Motörhead komen met het verschijnen van deze DVD zeker aan hun trekken. Hij telt vele interessante extra’s zoals een hoop interview-outtakes, langere fragmenten van optredens en een uitgebreid kijkje achter de schermen. Hoewel de filmmakers zelf overduidelijk Motörhead-fans zijn en hun hoofdpersoon maar al te graag te vriend wilden houden tijdens de filmopnames, wordt deze ietwat gekleurde positie ook verklaard. Voordat Olliver en Orhoski groen licht kregen waren er namelijk al vier andere filmmakers afgewezen. Deze bevoorrechte positie heeft zich vertaald in een positieve en speelse documentaire. In dit opzicht is de film gelijk aan de manier waarop de Motörhead-frontman zelf zijn muziek beleeft. Zoals hij in een interview-outtake stelt: “Rock ‘n roll is supposed to be fun you know. People take themselves too seriously and they think that they’re doing real music. (…) Real music doesn’t come from trying, it comes from putting down what you got.”