Armadillo

De centrale vraag wordt in de eerste scène gesteld: “Is, wat we daar doen, eigenlijk wel van belang voor ons Denen hier?”. Het is een vraag die al snel ondersneeuwt in de ontlading van emoties tijdens het afscheid op de luchthaven. Hoop en angst zie je gereflecteerd in de gezichten en lichamen van de achterblijvende vaders, moeders, broers, zussen en geliefden. Bij aankomst in kamp Armadillo (gordeldier) weten de soldaten dat ze nog groentjes zijn. Met open ogen horen ze van oudgedienden de horrorverhalen aan. Tegelijkertijd hebben ze er erg veel zin in, en klagen ze bij het doen van “gewone” taken. "Alsof je naar een kermis gaat en de saaiste attractie uitzoekt", aldus een van de mannen.

Onvermijdelijk volgt de vuurdoop. Hét punt waar ze met lichte angst naar hebben uitgekeken. Ze horen nu “echt” bij de groep; kameraadschap door de loop van andermans geweer. Als er dan weer een saaie tijd aanbreekt, verdoen ze hun tijd met pornofilms kijken en body builden. Maar “it’s fun till someone gets hurt”, en dat gebeurt dan ook. De frustratie van de Taliban-aanslagen en het constante wachtlopen, gecombineerd met het feit dat ze geen flauw benul hebben wat ze nou eigenlijk in het conflict kunnen doen, zal uiteindelijk leiden tot hun succesmissie. Een missie met een duidelijke schaduwkant, zeker als de pers er in Denemarken lucht van krijgt.

Het doden van enkele Taliban-strijders geeft de soldaten een enorme kick en adrenaline rush; misschien dat ze nog enigszins een held kunnen zijn en een gouden of zilveren patch verdienen, maar het is totaal zinloos en willekeurig. Ik denk dat de mens niet gemaakt is om oorlog te voeren. Je ziet het PTSS in de ogen van enkele van de jongens. Zo wil en gaat een deel van het peloton bijna clichématig weer terug naar Afghanistan. De jonge soldaten gedragen zich zoals acteurs uit Amerikaanse films over Vietnam. Ook de cameravoering doet soms erg denken aan oorlogsfilms, maar de echte oorlog waar ze af en toe in verzeild raken blijft indrukwekkend om te zien en horen.

Er zijn de laatste jaren meer documentaires en films over de oorlogen in met verre oosten verschenen - Restrepo, Fokking Hell en The Hurt Locker - en het blijft altijd een kijk in een vreemde, gewelddadige wereld die al decennialang verheerlijkt wordt. Opgefokte jongens die in situaties van leven en dood terechtkomen in een ver en vreemd land. Deze films kennen, net als Afghanistan, eigenlijk alleen maar slachtoffers: de Afghanen, de Taliban en de soldaten.