Door Erwan Ticheler
28/02/2012
And the Oscar goes to...
Een ongemakkelijke editie met Franse glorie
Ieder jaar vraag ik me weer af waarom ik in vredesnaam een nacht opblijf om naar de Academy Awards te kijken, in de volksmond Oscars geheten. In tegenstelling tot de Golden Globes is de Oscaruitreiking een matte aangelegenheid en tamelijk voorspelbaar. Maar toch zat ik om half drie ‘s nachts voor de buis en liet ik de boel over me heen gaan. Het werd een ongemakkelijke avond met een Frans-Amerikaanse winnaar, een stomme film nog wel.
De geruchten werden bewaarheid en dus won The Artist de Oscar voor beste film, beste regisseur en beste acteur. Alsof dat nog niet genoeg was sleepte de zwart-wit film ook nog de prijs in voor beste muziek en kostuums. De andere ‘winnaar’ werd Hugo, deze film won ook vijf Oscars maar in minder belangrijke zij het technische categorieën. Toch zijn Oscars voor onder meer camerawerk en visuele effecten zeker geen half werk. Verrassingen waren er nauwelijks al was het opvallend dat Midnight in Paris de Oscar voor beste originele scenario binnenhaalde en Meryl Streep weer eens een Oscar won voor haar hoofdrol in The Iron Lady.
Dan de show. Na het wegvallen van de rabide Brett Ratner en diens collega Eddie Murphy moest er halsoverkop een nieuwe gastheer gevonden worden en werd de veilige route gekozen door veteraan Billy Crystal in te huren. Helaas pakte dit totaal verkeerd uit. Crystal was gezapig, eigenlijk maar een keer echt grappig toen hij een van de hoofden van de Academy een draai om de oren gaf en de herhalende moppen over de naam van de bioscoop waar het zich afspeelde verveelden gauw. De intermezzo’s waren inspiratieloos en soms zelfs licht racistisch, zeker toen een filmpje over The Wizard of Oz werd getoond. De openingsmonoloog - over het algemeen daar waar dit soort shows het van moeten hebben, lees: Ricky Gervais - was zeer slecht en zelfs Kermit en Miss Piggy werden misbruikt tijdens een humorloos tussendoortje.
Ashgar Farhadi, A Separation
Toch was het niet totaal rampzalig. Er was een fraai optreden van Cirque du Soleil, Robert Downey Jr. was briljant als altijd en er werd het prachtige ‘What a Wonderful World’ ten gehore gebracht tijdens de ode aan de overledenen. Qua speeches was het zeer wisselend qua kwaliteit. Octavia Spencer leek welhaast in shock, ze had hulp nodig om de paar trappen op te gaan terwijl de 82-jarige Christopher Plummer huppelend als een jonge god diezelfde trappen overwon. Zijn speech was de mooiste van de avond, doorspekt met humor. Asghar Farhadi had een bewogen speech over pais en vree na het terecht winnen van de Oscar voor beste buitenlandse film met A Separation.
De meest opvallende momenten deden zich tegen het eind voor. De Franse winnaars kwamen moeilijk uit hun woorden waardoor de speeches ongeïnspireerd en vooral ongemakkelijk overkwamen, al was het hilarisch om Jean Dujardin in het Frans te horen schelden en daarmee de hypocrisie van de Amerikaanse censuur onwetend bloot te leggen. Bizar was de ere-Oscar voor Oprah Winfrey, wat zij als actrice of filmgerelateerd figuur heeft bereikt is toch minimaal in vergelijking met een andere ontvanger van deze prijs namelijk James Earl Jones. Het was onverklaarbaar en ongemakkelijk. Het hoogtepunt van de avond was gereserveerd voor een Golden Globes-achtige presentatie door de actrices van Bridesmaids. Een serie van dubbelzinnige grappen kreeg zijn apotheose toen twee van de vrouwen de internet-hype ‘Scorsese drinking game’ in praktijk brachten. Iemand in de zaal riep zijn naam waarna de twee een flesje sterke drank tevoorschijn toverenden en een shot namen, Scorsese perplex achterlatend. Het was hilarisch, onverwacht en uniek voor de anders zo nette Oscarshow.
Al met al was het een matige avond. Het was mat, opvallend niet grappig en behoorlijk voorspelbaar. Toch was de grote winnaar uniek in zijn soort als zijnde een stomme zwart-wit film in dit tijdperk van CGI en 3D. Na drie uur gluren naar al die filmsterren in fraaie jurken en spierwitte tanden - de echte die hards zaten hiervoor al twee en een half uur naar de rode loper te staren - vroeg ik me wederom af waarom ik ieder jaar toch weer inschakel. Misschien is het de liefde voor Hollywood, de magie. Of wellicht een excuus om drie uur te klagen over het gebrek aan echt goede films - Shame, Drive om er een paar te noemen. En ik weet nu al dat ik volgend jaar weer van de partij zal zijn, al zou ik dan wel de Academy willen aanraden een nieuwe presentator te zoeken. Tip: Chris Rock had een opvallend scherpe en hilarische stand-up.
Voor een overzicht van alle Oscar winnaars, kunt u hier terecht...
