And the Oscar goes to...

De Oscars 2011: editie 83

De 83e uitreiking van de Oscars zit er op en wederom vraag ik me af waarom ik er toch ieder jaar weer naar kijk. Is het de fascinatie voor de Hollywoodsterren, mijn hoop op verrassingen of de zucht naar mijn favoriete film die nooit wint? De Academy maakt het me niet makkelijk aangezien de show - en daar draait het voor het grootste gedeelte om - al jaren flink tegenvalt. Weg zijn de snedige politieke grappen, weg is ook de zelfspot van Hollywood en eigenlijk moet je als kijker toegeven dat voor de humor beter uitgeweken kan worden naar de Golden Globes die met het nuttigen van alcohol en risicovolle presentatoren zoveel leuker zijn. Maar goed, de Oscars blijven de Oscars en dus zat ik ook nu weer midden in de nacht te kijken naar al die sterren, beeldjes en speeches.



De show
Net als vorig jaar was ook dit jaar de presentatie in handen van een duo, in dit geval James Franco en Anne Hathaway. Een eerste reactie was: “waarom deze twee? Waarom geen komieken?” en die vragen werden pijnlijk duidelijk in het drie uur durende spektakel. Franco zijn al dan niet bedoelde stonervertoning was soms ongemakkelijk maar vaker van een bedroevend en vooral niet grappig niveau. Sterker nog, veelal debiteerde Franco zijn zinnen met een zodanig verveelde toon dat je er als kijker naar van werd. Dit werd gekoppeld aan een overenthousiaste Hathaway die het weer eens nodig vond te gaan zingen en daarnaast bij veel grote namen het niet kon laten overdreven te juichen. Kort gezegd, het was een aanfluiting. Het meest schrijnende was dat op een gegeven moment oud-presentator - en de beste naar mijn bescheiden mening - Billy Crystal van stal werd gehaald om in een paar minuten wel met rake grappen te komen en daarna een virtuele Bob Hope te introduceren van wie enkele van zijn beste grappen werden vertoond. Je kreeg bijna medelijden met het hortende en stotende jonge duo dat zich weinig raad leek te weten met deze avond. De aankleding was overigens wel prima met enkele spectaculaire decors.
 

De beeldjes
Het momentum dat The Social Network leek te hebben zag je de afgelopen weken keren en meer en meer werd The King’s Speech genoemd als grote kanshebber. En zo geschiedde, de laatstgenoemde film ging er vandoor met Oscars voor best film, beste regisseur, beste acteur en beste scenario. Geen half werk. Vooral de Oscar voor regisseur Tom Hooper kwam redelijk onverwacht, al zien we de laatste jaren dat beste film en regisseur vaak hand in hand gaan bij de Academy. Een andere opvallende ‘winnaar’ bleek het al bijna vergeten Inception dat net als The King’s Speech vier Oscars won, zij het in relatief onbelangrijke categorieën - al won het nog de Oscar voor camerawerk. De grote verliezer was True Grit (mijn persoonlijke favoriet) die geen van de tien Oscars waarvoor hij genomineerd was won, ook niet de stiekem verwachte prijs voor actrice Hailee Steinfeld die schandalig genoeg ook nog eens in de verkeerde categorie was gepropt.



Opmerkelijk
De wens is de vader van de gedachte en dus hoopte ik dit jaar weer eens op een opvallende speech, een leuk filmisch intermezzo of een opmerkelijke verschijning. De kijker kwam er bekaaid vanaf. Op het gebied van speeches was het aan de kant van de winnaars uiterst tam waarbij vooral Natalie Portman een onbeduidende toespraak hield. Uiterst gênant was de hysterie van Melissa Leo die het uiteraard niet kon geloven, een mantra dat langzamerhand vervelend begint te worden. Ze schudde daarna wel een "fuck" uit haar mouw die werd gekuisd door ABC en later door Christian Bale werd gememoreerd als “dropping the f-bomb”. Tom Hooper onderscheidde met een bizarre oorvijg naar zijn eigen actrice Helena Bonham Carter aangezien volgens hem zijn Oscar enkel te danken was aan Colin Firth en Geoffrey Rush. Haar blik was veelzeggend. Zoals gezegd was het verder allemaal vrij tam.

Er waren enkele pijnlijke miskleunen te melden. Zo begeleidde godbetert Celine Dion de in memoriam sequentie, werden legendes als Francis Ford Coppola en Eli Wallach het podium opgestuurd voor enkel (!) een staande ovatie waarbij de arme Wallach met een wandelstok wel erg ongemakkelijk oogde en er was een tergend slecht filmpje waarbij filmquotes in autotune werden gezongen. Koude rillingen kwamen er over me heen. En in een inderdaad door Oprah Winfrey terecht opgemerkt fantastisch jaar voor de documentaire ging de Oscar naar het matige Inside Job.

Nee, voor de echte kersen in de taart moest je bij Kirk Douglas zijn. Net als Eli Wallach kwam hij met stok het podium op om een Oscar uit te reiken en had hij enkele fijne grappen voor de toeschouwers in petto. Helaas kwam Douglas moeilijk uit zijn woorden (mag het voor een 94-jarige?), maar dat nam niet weg dat het kostelijk was. Het hoogtepunt was het uitstellen van de bekendmaking van winnaar Melissa Leo, een fijn gevoel voor licht sadisme kon je Douglas niet ontnemen. Steven Spielberg kwam met een geweldige rake uitsmijter door te stellen dat de winnaar van beste film in een lijst kwam met The Deer Hunter en de verliezers in een lijst met Citizen Kane en Raging Bull.


Het verdict
Het was allemaal wat tegenvallend al had ik eerlijk gezegd niets anders verwacht. Wat wel met enige zekerheid gesteld kan worden is dat Franco en Hathaway geen herkansing zullen krijgen en dat de Academy nogmaals bewijst verzot te zijn op Britse historische drama’s. Ik mistte buiten Douglas en Spielberg veel van de oude glorie als Dustin Hoffman en Jack Nicholson die met leuke toneelstukjes de boel opvrolijken; in plaats daarvan moesten we het doen met b-garnituur als Justin Timberlake en Jude Law. Opvallend vond ik dat de show als de brandweer ging zonder dat hij minder lang duurde dan voorgaande edities. Nee, al met al was het weinig bijzonder. Net als de grote winnaar eigenlijk. En toch zal ik zeer waarschijnlijk ook volgend jaar weer een slapeloze nacht hebben.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.