Bloody Mondays & Strawberry Pies

Laat de verveling toe

Het verhaal van hoe documentairemaakster Coco Schrijber John Malkovich wist te strikken als verteller in haar film Bloody Mondays & Strawberry Pies is een filmscène op zich. Schrijber las dat Malkovich graag borduurt, dus liet zij een bejaarde dame een brief voor Malkovich borduren. Het schoot niet echt op, dus liet Schrijber de brief machinaal maken en stuurde Malkovich een e-mail met haar verzoek en dat zij haar verzoek eventueel ook in geborduurde versie kon opsturen. Malkovich stemde niet veel later in.



"Life could be so wonderful, if we only kwew what to do with it." Met deze treffende quote van Greta Garbo opent Bloody Mondays & Strawberry Pies. Deze door Coco Schrijber geregisseerde documentaire was in 2008 de slotfilm op het Nederlands Film Festival en won een Gouden Kalf voor beste lange documentaire. Schrijber bestudeert met deze film het fenomeen verveling. Dit doet zij op een verwonderende manier.

De documentaire analyseert verveling middels de verhalen van verschillende mensen. Een dromerige puber uit Doetinchem, een effectenmakelaar op Wall Street, een nomade in de woestijn, een Franse schilder die al 42 jaar de tijd schildert en een Amerikaanse vrouw (Brenda Spencer, op wie de Boomtown Rats hun hit "I Don't Like Mondays" baseerde) die op haar zestiende scholieren dood schoot om wat leven in de brouwerij te brengen. De beelden van al deze figuren worden afgewisseld en soms door elkaar gemonteerd. Dat laatste geeft de film een dynamisch ritme, een welkome afwisseling in het slome geheel. Schrijber laat naast de beelden ook het geluid van de verschillende verhaallijnen door elkaar lopen. Dit werkt extra goed bij de fragmenten over de Wall Street-handelaren: het geeft weer hoe eentonig een druk leven als effectenmakelaar is.

Sommige van de verhalen zijn ondergebracht in hoofdstukken. "Moha's truth" gaat over de woestijnnomade, "Story of Lena" vertelt over de dromen van het meisje uit Doetinchem en "Stories of busy men" toont het leven op Wall Street. Maar veel fragmenten zijn niet ingedeeld. Zo is er een verhaal van een jongeman die uit verveling een steen van een viaduct gooide en zo een auto raakte. Dit verhaal heeft geen titel. Ook de fragmenten over Brenda Spencer en de Franse schilder hebben geen titel. Aangezien alles door elkaar is gemonteerd, hebben de indelingen weinig nut en halen ze een beetje van de dromerige sfeer uit de film.

De traagheid van Bloody Mondays & Strawberry Pies is niet storend. Het is duidelijk dat daar bewust voor gekozen is om het onderwerp te illustreren. Er zijn enige momenten dat de film sneller lijkt te gaan, maar op het moment dat de stem van John Malkovich - die fragmenten van "American Psycho" van Bret Easton Ellis en "Aantekeningen Uit Het Ondergrondse" van Fjodor Dostojevski voorleest - klinkt, is het slome weer terug. De combinatie van Malkovich' stemgeluid, het langdurig tonen van weidse beelden van leegte, een tegelmuur, een leeg kruispunt, een woestijn, het holocaustmonument in Berlijn en sfeervol, helder geluid brengen de kijker in een ontspannen staat. Bloody Mondays & Strawberry Pies bevat geen duidelijk betoog voor een minder druk leven, maar de vorm van deze bijzondere documentaire zegt genoeg: lang leve de verveling!

De schijf
De schijf bevat een foto-album van de Nederlandse première van de film, waar John Malkovich te gast was.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.