Blue Gold

World Water Wars

Vanaf de basisschool kregen we te horen dat de hoeveelheid water op onze planeet niet verandert. Middels de tekeningen op het schoolbord bleek dat de regenval uiteindelijk naar zee en meren stroomt, verdampt en wederom als neerslag op onze planeet worden uitgebraakt. Zoals wel vaker blijken meesters en juffen ernaast te zitten. In Blue Gold leren we dat de hoeveelheid bruikbaar water op aarde afneemt. Vanwege de groei van de steden, het toenemen van de wereldbevolking en de behoeften van de industrie wordt er meer water onttrokken dan er voorradig is. Vooral de slechts drie procent zoet water op onze planeet ligt door de vervuiling zwaar onder druk. Natuurlijk zijn het weer de armeren onder ons die de consequenties het eerst merken.

In Blue Gold wijst Bozzo onmiddellijk naar de schuldigen: de grote multinationals met op de achtergrond de Wereldbank. Omdat arme landen hun schulden niet kunnen betalen worden zij door Wereldbank en IMF onder druk gezet hun watervoorraad te privatiseren. Grote multinationals weten voor een spotprijs de rechten te verkrijgen. Zij transporteren het gezuiverde water om in het Westen te kunnen verkopen, onder andere als drinkwater in de welbekende flessen. Het leidt er zelfs toe dat het voor hen niet loont actie te ondernemen het water schoon te houden. Des te minder schoon drinkwater op aarde, des te lucratiever is het zuiveren en verkopen van het  'blauwe goud'. Een bedrijf als Coca Cola eist in sommige landen zelfs zoveel water op dat de frisdrank goedkoper is dan een fles drinkwater.

Natuurlijk is deze boodschap verontrustend. Bizar is het feit dat het in sommige landen verboden is om drinkwater op te vangen aangezien de regen eigendom is van multinationals. Dat zelfs het eigendom op water op onze planeet kan worden opgeeist is natuurlijk te gek voor woorden. Als kijker sta je er wel even bij stil als je vele liters drinkwater 'versplilt' aan de ochtenddouche.

Blue Gold is afgelopen jaar enkele malen in de prijzen gevallen, uiteraard als "best enviromental film" in Vancouver of "best Ecology film" bij het Europese Internationale Filmfestival. Na het zien van de documentaire lijkt vooral het onderwerp voor de beeldjes en bloemen gezorgd te hebben. Qua schouwspel schiet de film namelijk schromelijk tekort. Anderhalf uur lang zijn we het slachtoffer van een reeks 'experts' die ons om de oren slaan met soundbites en droge feiten. Wat zich vooral wreekt is dat de film voor geen enkele emotionele binding zorgt. Het was veel effectiever geweest het probleem via enkele hoofdpersonen onder de aandacht te brengen in plaats van het bombardement aan bewijzen die niet-aansprekende kenners op ons afvuren. Na anderhalf uur zijn de oogleden dan ook duidelijk voelbaar, en is de drang de deleted scenes te bekijken totaal afwezig. Als recensent zit er echter niets anders op dan de kijkduur nog even te verlengen.

De schijf
De schijf zelf dan. Het 16:9 beeld is vrij van onvolkomenheden, evenals het 2.0 Dolby Digital geluid. Helaas zijn de beelden zelf nauwelijks indrukwekkend en wordt de film ook nog eens ondersteund door een eerder irritante soundtrack. De vier minuten aan deleted scenes bevatte voornamelijk nog meer pratende hoofden waarbij de ondertiteling ontbreekt.  Als laatste extra bevat de DVD de originele trailer, die veelbelovend is maar eigenlijk al het hele verhaal verteld. Ik zou de kijker dan ook  aanraden de interessante boodschap enkel middels deze trailer te bekijken...