Door Melvin van 't Hof
01/05/2010
Bronson
Gewelddadig gedrag als kunstvorm
Verhalen over non-fictieve personen, ook wel biopics genoemd, bestaan er in alle vormen en maten. Vaak verlaat je zo’n film met inzichten over de desbetreffende persoon en kun je een woordje meepraten over publieke figuren zoals Ghandi of Johnny Cash. Bij de naam Michael Peterson zullen waarschijnlijk niet veel belletjes gaan rinkelen. Hij is de meest beruchte en gewelddadige gevangene van Engeland. Ideaal materiaal voor een interessante film.
Peterson groeide op in een normaal gezin maar pleegde al op 19-jarige leeftijd een gewapende overval met een schamele buit van 26 pond. Eenmaal in de gevangenis voelde hij zich pas in zijn element. Hij wilde beroemd worden en zijn schreeuw om aandacht werd beantwoord als hij weer eens een vechtpartij uitlokte met bewakers door bijvoorbeeld een gijzelaar in zijn cel vast te houden. Hij kwam op een gegeven moment weer op vrije voeten en zocht direct een ex-bajesklant op en stortte zich in brute blote vuistgevechten in sjofele zaaltjes. Als je beroemd wil worden, heb je een artiestennaam nodig en dus veranderde hij zijn naam in Charles “Charlie” Bronson. Het duurde niet lang of de driftkikker zat alweer vast, nu met zijn vechtkwaliteiten geperfectioneerd. Hij werd keer op keer overgeplaatst naar andere gevangenissen en werd zelfs ondergebracht in een psychiatrische inrichting. Wat oorspronkelijk een straf was van zeven jaar, groeide door zijn gewelddadige optreden binnen de muren, al snel uit tot 34 jaar waarvan hij er 30 jaar geïsoleerd doorbracht.
Regisseur Nicolas Winding Refn schetste met zijn Pusher-trilogie een uiterst rauw en realistisch portret van de Deense onderwereld. Bronson is echter uiterst gestileerd en zwartkomisch. Tom Hardy speelt Bronson en doet dat op werkelijk sublieme wijze. Een vleesgeworden tijdbom die elke moment uit elkaar kan spatten om een geweldsuitbarsting te veroorzaken. Zijn mimiek, accent en lichaamstaal zijn tot in perfectie uitgewerkt en hij doet andere acteurs die zware jongens vertolken, verbleken. Bronson spreekt de kijker soms recht aan als hij zijn verhaal vertelt. Het wordt wat surrealistischer als hij met een clownsgezicht een volle theaterzaal toespreekt en op geheel ludieke wijze het publiek bespeelt. Dit is duidelijk geen realistisch drama maar een uiterst originele manier van film maken waar de realiteit verbogen is tot bizarre proporties.
Je ontkomt er bijna niet aan om de vergelijking met A Clockwork Orange te maken. De gestileerde sets, de klassieke muziek onder geweldsscènes en de absurditeit van de getoonde beelden doen denken aan de klassieker van Kubrick. Maar het doet ook denken aan Chopper, eveneens een biopic over een gewelddadige crimineel. Bronson is echter geen exacte kopie van deze twee films, hij gebruikt slechts elementen om er een geheel eigen draai aan te geven. Nicolas Winding Refn wil ook geen uitleg geven om het criminele gedrag te rechtvaardigen. Dat kan voor sommige kijkers misschien als zinloos ervaren worden, echt veel komen we namelijk niet te weten over de persoon Bronson. In plaats daarvan wordt je gedwongen continue naar Tom Hardys vertolking te kijken en dat is bepaald geen straf. Er valt zelfs behoorlijk wat te lachen. Bronson zag zijn leven als één grote voorstelling; hij was zeker geen man met een hoger doel. In dat opzicht reflecteert de film het leven van Bronson perfect.
DVD
20/04/2010
Indies Entertainment Group
16:9 (1.85)
Dolby Digital 5.1
Nederlands
