Don't be afraid of the dark

Bang worden in het donker was nog nooit zo moeilijk

Don't be afraid of the dark (2010) is een vrije remake van de versie uit 1973. Guillermo del Toro heeft meegeschreven aan de film en fungeert als producent. In elke reclame-uiting wordt zijn naam vermeld waardoor regisseur Troy Nixey in de schaduw blijft bungelen van de bekende, succesvolle filmmaker. Del Toro heeft volgens één van de extra's op de dvd zo'n twaalf jaar gewerkt aan deze film. Het is dan behoorlijk bedenkelijk dat het resultaat zo belabberd is.



Laat ik beginnen met de positieve punten. De aankleding, belichting en cameravoering zijn behoorlijk stijlvol. Ook de kleine monstertjes, waar het allemaal om te doen is, zien er geinig uit ook al komen ze volledig uit de computer. Het is duidelijk te zien dat er vakmensen mee bezig zijn geweest. Helaas stelt het verhaal weinig voor en is er, in mijn ogen, sprake van een sterk staaltje miscasting. Het verhaal gaat als volgt: een gezin betrekt een oud, groot huis en het kleine meisje ziet en hoort kleine wezentjes. Deze wezentjes wonen in de kelder die in de eerste instantie verborgen was. Maar de kleine Sally ontdekt de kelder en opent daarmee een beerput aan ellende.

Ik betrapte mezelf erop dat ik hardop aan het zuchten was bij de zoveelste open deur die werd ingetrapt. Kleine Sally wordt namelijk niet geloofd door de grote mensen. Met name vader (Guy Pearce) is te druk met zijn carrière, en zijn vriendin (Katie Holmes), die niet de moeder is van Sally, probeert wanhopig een relatie op te bouwen met het kleine wicht. Als er kleding kapot is gescheurd wordt de beschuldigende vinger direct naar het meisje gewezen. Ze is immers jaloers op de nieuwe vriendin, luidt de snel getrokken conclusie. Na vele scènes van relatieopbouw, verzandt de film uiteindelijk in een strijd tussen goed en kwaad. De wezentjes zien er best mooi uit en de film kent enkele effectieve passages, zoals de scène waarin een monstertje onder een laken verscholen zit. Maar uiteindelijk is het geheel te onnozel en vooral nergens eng en dat is opmerkelijk gezien de titel van de film. Vele spookfilms hebben een groot oud huis als setting en heeft er, naar alle waarschijnlijkheid, een verschrikkelijke gebeurtenis in het verleden afgespeeld. Als de uitvoering meeslepend is, zoals bijvoorbeeld in The Orphanage (2007), dan worden bepaalde genreconventies (krakende deuren, vreemde geluiden) vergeven. Bij Don't be afraid of the dark werken deze stijlkenmerken zich echter tegen de film omdat de uitvoering zo voorspelbaar is.

Het lukt de acteurs ook niet om het magere verhaal naar grotere hoogtes te stuwen. Guy Pearce en Katie Holmes hebben geen enkele chemie samen en overtuigen niet als liefhebbend stel. Ook Bailee Madison, die Sally speelt, mist het charisma om te beklijven. Ze komt over als een kind met een pruillip en ze vindt daarmee haar gelijke in Katie Holmes, een actrice die ook steeds kijkt alsof ze elk moment in janken uit kan barsten. De film kent ook enkele losse eindjes en vreemde keuzes. Een wezentje wordt tijdens een gevecht vermoord maar het lijkje wordt niet door Sally getoond wat in één klap haar onschuld zou bewijzen. Ook het einde roept nogal wat vraagtekens op, met name de reactie van de vader is nogal dubieus. Dit is een schoolvoorbeeld van gemiste kansen want in potentie had dit een zeer aardige film kunnen worden. De som der delen is helaas een grote teleurstelling.

De schijf
De achterkant van de dvd-hoes beloofd vele extra's maar dat is enigszins vertekenend. Elke “documentaire” duurt gemiddeld een paar minuten. Het wordt vooral duidelijk dat Guillermo Del Tore een flinke vinger in de pap heeft gehad. Ik kreeg een beetje te doen met regisseur Troy Nixey, die er een beetje als het derde wiel aan de wagen bijhangt.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.