Een dagje uit het festival IFFR 2012

Soeul, zaken en zomerdagen

Film-O-Rama was dit jaar slechts een dagje aanwezig op het International Film Festival Rotterdam, maar dat dagje smaakte naar meer. Hoewel de sfeer enigszins getemperd wordt door de massaliteit van het festival, kun je onmogelijk zoveel filmliefhebbers bij elkaar opsluiten zonder dat het gezellig wordt. En als er dan ook nog interessante films de groep ingegooid worden, dan komt het wel goed.

The Day He Arrives

Sang Soo-Hong levert zijn twaalfde film af met The Day He Arrives. In de film is een uitgebluste filmregisseur genaamd Sang-Joon, die inmiddels werkt als professor filmstudies, voor een paar dagen op bezoek in Seoul. Daar ontmoet hij een scala aan verschillende mensen, van vijanden tot vrienden, van maîtresses tot studenten. De gebeurtenissen en ontmoetingen lijken, gedurende drie dagen, gedoemd zich te herhalen, waarbij de film speelt met het déjà-vu-effect dat langzamerhand bij de kijker opkomt.

Het gevoel van déjà vu is de belangrijkste basis van de humor, die erg speels en afwijkend is. Een melancholische sfeer schemert tussen de grappen door. Interessanter is de structuur van de film, die tegelijkertijd als linear en cyclisch gezien kan worden. Alle momenten zijn op die twee manieren te interpreteren, en het is aan de kijker om te duiden in hoeverre er werkelijk sprake is van een doorlopende vertelstructuur. Uiteindelijk is het idee van de film, het concept, interessanter dan de uitwerking. The Day He Arrives is als film te herhalend en uiteindelijk te familiar om uit te stijgen boven zijn, toegegeven, erg interessante concept.

Ace Attorney

Takashi Miike is een groot bekende van het IFFR. Hij was nu ook aanwezig op het festival en kondigde bij het publiek aan dat zijn nieuwe film geen lacterende borsten bevatten, gevierendeelde personen of naalden in oogballen, maar dat Ace Attorney een film is die je als kind moet bekijken. De reden voor het bestaansrecht van deze film was dan ook volgens Miike, dat er een scène met een papegaai in een rechtbank in zit. Een goede indicatie van het materiaal waar Miike mee werkt.

Ace Attorney is de eerste goede gameverfilming, en dat is mede te danken aan het bronmateriaal. De Ace Attorney-spellen kenmerken zich door de humor en het ingewikkelde verhaal waar de rechtszaken om draaien. Miike maakt echter de briljante keuze om de game zeer letterlijk te verfilmen en ook serieus te nemen. Daardoor is het een levende cartoon geworden. Alles, van de kostuums tot de sets en de kapsels - vooral de kapsels - is overdreven en iconisch.

De film is mede door deze verhoogde realiteit een heerlijke film om naar te kijken. Over the top en dynamisch, bij vlagen hilarisch. Het zal voor sommige kijkers erg vermoeiend zijn, maar wie zich in overeenstemming met de film bevindt, zal zwaar genieten. Takashi Miike neemt duidelijk afstand van de sadistischer en kunstzinnigere elementen van zijn oeuvre en maakt de grootste commerciële film binnen zijn werk. Als hij echter zulk kwalitatief hoogstand commercieel werk blijft afleveren, hoeft dat geen ramp te zijn.

Verano

Een bekend exponent van het filmfestival in Rotterdam, zijn de zogenaamde contemplatieve films. Films die zich in een slakkengang voortbewegen, draaien om simpele handelingen en gebeurtenissen, en die de landelijke rust of onrust op de kijker proberen over te brengen via een meditatief ritme. De helft van de tijd zijn deze films dodelijke saai, de andere helft van de tijd werken ze als een tierelier. Verano kon beide kanten op vallen, maar blijkt een onvervalst pareltje, wat mede te danken is aan de afwijkende vertel- en filmstructuur.

Regisseur José Luis Torres Leiva zorgt voor een verhaalstructuur waarbij we, als in een estafette, van personage naar personage hoppen. We volgen een twintigtal personages bij banale gebeurtenissen: van het repareren van een stofzuiger tot het zwemmen in het zwembad in een hotel, tot het spelen van een moeder en kind in een boomgaard. Achter de handelingen schuilt zowel pijn als liefde. De manieren waarop de verhaallijnen elkaar amper plotmatig raken, maar wel thematisch, is erg bijzonder. Net als de manier waarop het hotel dat centraal staat een eigen personage wordt.

Dat de nuances in de handelingen opgemerkt worden, komt mede door het camerawerk dat het banale verheft tot het buitengewone. Door de film te schieten op Hi-8, een vroege vorm van digitale video, verandert hij in een abstracte beeldenstroom. De losse manier van schieten, de semi-geïmproviseerde shots, de ruis en korrel in beeld, de fletse kleuren, de lange sluitertijd: het zijn allemaal dromerige technieken die ons dichter bij de personages brengen, in plaats van ons van de kijker te distantiëren. De dromerige sfeer, het zeer naturelle acteerwerk en de broeierige omgeving zetten zich vast op het netvlies. Een pareltje.

Plaats uw reactie