17/09/2010
Een voorproefje van NFF2010
Filmorama is natuurlijk van de partij bij de jubileumeditie van het Nederlands Film Festival. Voordat het echte feest van start gaat, kregen we alvast een kijkje van een deel van het programma
Lang & Gelukkig
In dit toneelstuk op het witte doek worden bekende sprookjes vermengd met gebeurtenissen in de hedendaagse samenleving, dit afgewisseld met vele liedjes. We volgen de Wolf die verliefd is op Roodkapje, zien een dikke prins uit Assepoester die stiekem heel erg homo is en Assepoester die weer aanpapt met de butler terwijl vader helemaal smoor is op een ordinaire trien uit Wit-Rusland die alleen uit is op geld. Persoonlijk houd ik niet zo van musicals maar buiten dat heeft de film helaas weinig te bieden. De vormgeving is redelijk uitbundig al had men daarin van mij nog wel verder mogen gaan. De liedjes zijn zelden leuk of grappig en ook de typische Tineke Schouten humor was niet aan mij besteed. Enkele aandoenlijke scènes maken het nog enigszins acceptabel om te kijken maar grotendeels ergerde ik me aan de flauwe typetjes.
All My Tomorrows
In deze documentaire over kanker wordt duidelijk gemaakt dat de vooruitgang in de medische wetenschap vooral geboekt wordt door de nieuwsgierigheid van de mens. We kijken mee met een kankerchirurg, een celbioloog, een nachtzuster, een kinderoncoloog en een patholoog in het Universitair Medisch Centrum Rotterdam. Al deze mensen wijden zich vol overgave aan de vreselijke ziekte en de patiënten. Het remedie tegen kanker is nog een hele lange tijd van ons verwijderd, toch worden er steeds kleine stappen gemaakt die meer inzicht geven in de werking van de kankercellen. Men heeft een levende muis waar letterlijk een soort raam in is gemaakt, waar met behulp van een microscoop in de muis kan worden gekeken naar de ontwikkeling van de kankercel die daar in gestopt is. Een gruwelijk feit met tegelijkertijd een nobel doel.
De documentaire is vrij informatief maar vaak ook wat warrig omdat er soms wat van de hak op de tak wordt gesprongen. Visueel is alles zeer klinisch, niet vreemd natuurlijk aangezien de documentaire zich grotendeels in een ziekenhuis afspeelt. De statische shots van de wereld die gewoon doorleeft buiten het ziekenhuis kunnen daar weinig aan veranderen.
One Night Stand
De VPRO biedt ‘nieuwe’ regisseurs de mogelijkheid om hun ideeën op film te zetten, mits het verhaal zich afspeelt in de hedendaagse multiculturele samenleving. De TV films duren allemaal 50 minuten en gaan op het NFF in première, twee ervan kwamen aan de neus voorbij.
Biz
We volgen Esin, een Nederlands meisje met een Turkse achtergrond, ze is recent getrouwd met Serkan, die eveneens Nederlands is met een Turkse achtergrond. Zij werkt als makelaar en hij is werkzaam bij het bedrijf van zijn vader, samen kopen ze een huisje in Amsterdam. De ouders van Serkan hebben de Turkse waarden hoog in het vaandel en betrekken Esin en Serkan daarbij, hun liefde en fijne leventje komt hierdoor op het spel te staan. Biz weet nergens te interesseren, zowel het verhaal als de uitwerking zijn even voorspelbaar als visueel onaantrekkelijk. Ondanks dat er zo dicht op de personages wordt gezeten weet de film nergens verder te gaan dan een simpel verhaaltje wat zo voorspelbaar is als maar zijn kan. Ook qua acteerwerk weet de film zich niet te redden. De personages worden helaas niet al te sterk neergezet door de acteurs.
Tunnelvisie
Deze televisiefilm beviel me een stuk beter, ditmaal krijgen we een kijkje in het leven van valkenier Mira. Met haar roofvogel verjaagt ze de meeuwen die de afgelegen vuilstort teisteren, omringd door mannen doet ze haar werk maar er lijkt meer te schuilen achter dat onverzorgde en onafhankelijke uiterlijk van Mira. Als op een gegeven moment een babylijkje wordt gevonden in de vuilstort krijgen we langzaam maar zeker een betere kijk op Mira. Tunnelvisie bevat prachtige beelden van de desolate omgeving bij de vuilstort waar honderden meeuwen boven cirkelen, die de valk van Mira vervolgens achterna zit. Ook het verhaal biedt genoeg diepgang voor vijftig minuten. Mira transformeert in die korte tijd geloofwaardig van een onafhankelijke en botte vrouw naar een kwetsbare vrouw die totaal verloren is in haar eigen eenzame leven. Dat de overige personages dan helaas vooral erg cliché en stereotype zijn deerde me door het goede acteerwerk en de mooie beelden dan ook nauwelijks.