Hachi

De hond: symbool voor trouw en waakzaamheid. Dankzij deze symboliek figureert de viervoeter al eeuwenlang in schilderijen, maar in de film Hachi bezorgde het hem de hoofdrol. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Hachiko – een hond die tien jaar lang elke dag zijn baas opwachtte bij het station – is een brok in de keel gegarandeerd.



Richard Gere speelt Parker Wilson, een professor in de muziekwetenschappen die dagelijks vanuit zijn kleine woonplaats naar de universiteit reist per trein. Op een avond ziet hij een eenzame puppy op het perron en, hoewel zijn vrouw uitgesproken tegen is, neemt hij het diertje van het Akita-ras onder zijn hoede. Al snel blijkt dat Hachi zich niet laat leiden door hekken en schuttingen maar alleen door trouwheid aan zijn baas. Dag in dag uit begeleidt hij Parker naar het station, om hem daar om klokslag vijf uur ’s middags weer op te wachten… wat er ook gebeurt.

De poster met Richard Gere en een ontzettend aaibaar hondje op een koud en donker perron zou kunnen doen vermoeden dat we hier van doen hebben met een gevalletje goedkoop sentiment. Puppy’s zijn net zo’n garantie voor tranende ogen als het snijden van verse uien, maar Hachi hoeft het niet te hebben van dit soort makkelijke zekerheden. Goed, regisseur Lasse Hallström (Chocolat) zet het geheel even wat dikker aan met de nodige pianopartijen, maar in plaats van te zeggen: “en nu zul je huilen!”, voeren ze je alleen maar beter door het verhaal heen.

Het is namelijk dit verhaal zelf dat de echte kracht vormt van de film. Het lijkt bijna een sprookje, een mythe, met weinig uitgediepte personages en een kern die in één woord samen te vatten is: trouw. Subplotjes en personageontwikkelingen zijn niet nodig; sterker nog, ze zouden alleen maar afleiden. Zoals een gedicht van tien regels soms meer kan zijn dan een boek van duizend pagina’s zo is Hachi ook een compacte, maar volle film. Het is een moderne legende en het feit dat Hallström de boel gepolijst heeft, lijkt dan ook meer om het geheel tegen verwering te beschermen, dan om de film makkelijk verteerbaar te maken.

Een dvd-release in april was wellicht niet de meest gelukkige keuze, want Hachi is echt een film voor de gure winteravonden. Niet alleen door de universele boodschap van liefde en trouw - die toch altijd beter over lijkt te komen bij een kop warme chocomel en met een kaarsje aan - maar vooral ook doordat het in de film amper zomer wordt. Dikke jassen, grijze luchten en een laagje sneeuw bepalen de sfeer. Maar goed, als je hem nu alvast in huis haalt, weet je zeker dat je klaar bent voor de Kerst.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.