Harry Potter and the Goblet of Fire

Dit jaar hadden de fans al een nieuw boek (deel 6) en nu is er dan ook eindelijk de vierde Harry-Potter-film. Sinds de eerste film uit 2001 zat er een duidelijke stijgende lijn in de Potterfilms, maar helaas is die lijn tot een halt gekomen bij deel 4, The Goblet of Fire.� De toegevoegde waarde ten opzichte van het vorige verhaal gaat grotendeels verloren in de gehaaste vertelstijl en de grote sprongen in de tijd.




Het vierde jaar op toverschool Hogwarts begint met een grote verrassing: de school organiseert het Triwizard-toernooi. In dit toernooi strijden drie tovenaarsleerlingen van drie verschillende scholen om de eeuwige roem. De drie speelrondes zijn in het verleden zo gevaarlijk gebleken dat er een minimumleeftijd van zeventien jaar is ingesteld. De opschudding is dan ook groot wanneer de 'Goblet of Fire'�, een magische lottomachine die de deelnemers kiest, plots een vierde, minderjarige, kandidaat aanwijst. Het is de veertienjarige Harry Potter. Totaal onvoorbereid komt de jonge tovenaar ineens oog in oog met een aantal grote uitdagingen. En zijn grootste test had zelfs de toernooi-organisatie niet kunnen voorspellen.

Harry is niet de enige die door 'The Goblet of Fire'� in het diepe wordt gegooid; ook de kijker kan deze keer niet rustig het verhaal inrollen. De traditionele opening bij Harry's oom en tante is bijvoorbeeld uit de film weggelaten. In plaats daarvan wordt er geopend met de eerste kennismaking met aartsslechterik Voldemort. We worden meteen geconfronteerd met het kwade en de duistere stijl van de film. Het bekende Harry Potter-deuntje heeft ditmaal een sinistere klank en het eerste shot is er een van een nachtelijk kerkhof.

Vanaf deze opening gaat het snel. De ene drukke scène - het WK Quidditch - wordt gevolgd door de volgende: een aanval van Voldemorts mannen. Vervolgens zitten we kort in de Hogwarts Express om snel in het toernooi geïntroduceerd te worden. Met andere woorden: de film heeft ontzettend haast. Op zich is het niet vreemd, gezien het vierde boek weer een stuk dikker was dan de vorige drie en regisseur Mike Newell de tweeëneenhalf uur filmtijd niet te ver kon overschrijden.

Het boek is dus nog meer dan bij de vorige films in elkaar geperst en dit heeft nare gevolgen voor de film. Zo wordt heel veel informatie, die ongetwijfeld in het boek zit, niet aan de kijker overgebracht. De overige deelnemers van het toernooi worden bijvoorbeeld amper geïntroduceerd. De eerste ronde van de wedstrijden, een draak zien te overwinnen, is beperkt tot Harrys bijdrage; van de andere drie deelnemers zien we hier helemaal niets. Maar het zijn niet alleen grote sprongen door het verhaal. De scènes die er wel in zitten, lijken op fastforward te worden vertoond. Er zijn geen uitgebreide beelden van de eetzaal; de enige les die we te zien krijgen - van de nieuwe leraar Alastor Moody (met een curieus oog) - is voorbij voordat je er erg in hebt en dan zijn er al drie gewichtige onderwerpen besproken. Zelfs dé grote confrontatie, Harry vs. Voldemort, is beperkt tot enkele minuten.

Het prettigste moment van de film is daarom misschien wel een groot feestgala. Dit is het enige punt waarin verhaal en beelden tot rust komen. Er volgen komische momenten waarin Ron een 'jurk'� krijgt van zijn moeder en waarin hij met juf McGonagall moet dansen. Scènes krijgen hier de tijd om bekeken te worden en zelfs inhoudelijk lijken de personages tot rust te komen. Iedereen, van Harry tot Hagrid, wordt namelijk verliefd. Jawel, de jonge tovenaars zijn in de pubertijd beland en dit levert grappige en pijnlijke momenten op. Een zeer prettige afwisseling tussen de overweldigende hoeveelheid informatie en actie.

De liefhebber van Harry Potter mag deze film natuurlijk niet missen, maar voor een nieuw publiek is er weinig ruimte. Kennis van vorige films of de boeken is noodzakelijk om het verhaal helemaal te kunnen begrijpen. Zonder introductie komen 'oude'� personages zoals Moaning Myrtle nog even voorbij die moeilijk te plaatsen zijn zonder voorkennis.

Op de sets, de acteurs en de effecten is niets aan te merken. De film is zelfs erg indrukwekkend op visueel gebied. Uitgebreide onderwaterscènes en een pratend gezicht, gevormd uit gloeiende kolen, zijn mooie verdiensten van de visuele afdeling. Het is echter de beperkte tijd, of de wil om te veel te vertellen, die deze film heel veel aan kracht en uitstraling laat inboeten.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.