05/11/2012

Headhunters (Hodejegerne)

Geen vervolg op Trollhunter

Hodejegerne, oftewel Headhunters, is gebaseerd op een boek van Jo Nesbo, en is daarmee een exponent in de immer populaire Scandinavische thrillerrage. Deze film is echter een stuk luchtiger en kluchtiger dan de gemiddelde Scandinavische krimi, waarmee het ook een van de meest genietbare titels is die pas uit het noorden is komen overwaaien.

Aksel Hennie speelt Roger Brown, een headhunter bij een groot bedrijf, wat min of meer inhoudt dat hij nieuw talent moet opsporen om grote rollen te vervullen in het zakenleven. Dat is echter niet zijn enige baan, hij is daarnaast ook kunstdief. Via via hoort hij dat zijn mysterieuze concurrent Clas Greve (Nikolaj Coster-Waldau) een luxe Rubens in huis heeft, en wanneer hij deze steelt krijgt hij deze Greve op zijn dak. Greve is een ex-commando, die al zijn militaire expertise inzet om Roger op te jagen. Deze zal al zijn vindingrijkheid en moed in moeten zetten om de klopjacht te overleven.

Roger Brown begint, en blijft eigenlijk de hele film, een enorme klootzak. Dat blijkt niet een gebrek aan de film te zijn, maar juist een sterkte. Door de bizarre, pijnlijke en vervelende situaties waar hij zich in bevindt kan de film het best omgeschreven worden als een aaneenschakeling van martelingen van de hoofdpersoon. Door dat deze hoofdpersoon eigenlijk zijn portie ellende verdient kan het en mag het dat de kijker de zwart-komische ondertoon van de situatie inziet.

Want de film is bij vlagen zo absurd en vindingrijk in de martelingen van de hoofdpersoon dat hij hilarisch wordt. Het is dezelfde humor als Ethan en Joel Coen in hun films stoppen, en Headhunters is meer dan schatplichtig aan de mix tussen thriller en komedie in films als Fargo. Headhunters is misschien niet zo constant hilarisch of spannend als dat werkje, maar de film bevat bijzondere en briljante vondsten. Na nadere inspectie bevat hij ook een aantal plotgaten, maar aanvankelijk is het genieten van de wendingen en verrassingen die regisseur Morten Tyldum laat zien. Ook bijzonder is de afwikkeling van het mysterie, waarbij de manier waarop Roger Brown probeert Clas te slim af te zijn werkelijk briljant is en effectief losse verhaallijnen samenbrengt.

Minder sterk zijn de wat sciencefictionachtige vondsten in de plot, die niet geheel geloofwaardig zijn en net iets te modern om logisch te zijn in het universum van de film. Toch zijn een aantal van de bizarre terzijdes de moeite waard: de tweelingagenten, de hond, het buitenhuisje. Het zijn opvallende touches die Headhunters flair geven, en hem meer maken dan de zoveelste dertien-in-een-dozijnthriller. Het is ook het bewijs dat de Scandinavische thriller breder en diverser is dan enkel variaties op Millenium.