Door Arnoud Goos
23/05/2011
Into Eternity
De Deense regisseur Michael Madsen (verwart u hem niet met de Michael Madsen uit Reservoir Dogs en Kill Bill, die overigens ook Deens bloed door zijn aderen heeft lopen) snijdt met zijn film Into Eternity een gevoelig, interessant en tevens actueel onderwerp aan, namelijk nucleaire energiewinning en het gevaarlijke afval dat daarbij geproduceerd wordt. In Onkalo in Finland is men al enkele jaren bezig een grote tunnel te graven waarin het nucleaire afval kan worden gedumpt en 100.000 jaar moet blijven liggen totdat het niet meer schadelijk is. Deze oplossing roept een aantal interessante praktische, maar ook filosofische vragen op. Het is dan ook jammer dat Madsen de film zo saai heeft verpakt.Aan het begin van de docu spreekt Michael Madsen zijn publiek toe. Dat zijn niet wij, het publiek dat een luttele minuut eerder het DVD-schijfje in de DVD-speler legde, maar een publiek dat nog lang niet geboren is. Madsen spreekt met zijn film namelijk tot de aardbewoners van over 100.000 jaar. In de voice-over praat hij tegen dit publiek en legt aan hen het immense project uit. Het mogen duidelijk zijn, Into Eternity is, in Madsens eigen woorden, “a film for the future”. Aangezien de geschiedenis ons leert dat men steeds sneller gaat leven, is het de vraag of de aardbewoners van het jaar 102.011 de tijd willen nemen voor Madsens film, al helemaal omdat hij zijn gesprekken met deskundigen onderbreekt door heel slome beelden van tunnelhakkers. Op zich is het boeiend om te zien hoe het project er uit ziet (een project dat pas rond het jaar 2100 klaar zal zijn), maar de vragen die naar boven komen en die worden besproken met verschillende professoren is velen malen interessanter.
Is het reëel te verwachten dat een door de mens gebouwde constructie er over 100.000 jaar nog staat, terwijl de oudste gebouwen die wij nu kennen pas enkele duizenden jaren staan? Is het überhaupt mogelijk een samenleving voor te stellen 100.000 jaar in de toekomst? Samenlevingen die ook maar enigszins op onze huidige situatie lijken zijn ‘slechts’ duizenden jaren oud. Is er over 100.000 jaar nog wel leven op aarde? Wanneer dit wel het geval is en de tunnel door toekomstige generaties zou worden opengebroken, zou die schadelijk kunnen zijn voor de bevolking. Maar hoe communiceer je duizenden jaren in de toekomst. In symbolen? In taal? Welke taal dan? Moet je wel duidelijk proberen te maken dat de tunnel niet geopend mag worden, of lok je het dan juist uit dat men er in de toekomst in rond gaat neuzen? De makers van de piramides immers hadden ook voor ogen dat er niemand de bouwwerken zou betreden. Moeten we de tunnel proberen collectief te vergeten en is dit mogelijk?
Madsen zorgt er absoluut voor dat de kijker aan het denken wordt gezet en het is misschien wel daarom dat hij tussen de gesprekken door zulke lege gaten laat in zijn film. In deze ‘gaten’ zweeft hij begeleid met pianomuziek met een camera door de gangen van Onkalo. Wellicht is dit als ruimte voor bezinning bedoeld, maar het remt de boel vooral af. De film duurt maar 75 minuten, maar het geheel had makkelijk nog korter gekund. Madsen zorgt namelijk naast het hierboven besproken oponthoudt ook voor veel herhaling in de vragen. Niettemin is de film door het fascinerende onderwerp zeker de moeite waard.
De DVD van Filmfreak Distributie (label Cinema Delicatessen) bevat geen extra’s.
DVD
19/05/2011
Filmfreak Distributie
16/9 Anamorphic, Kleur
Dolby Digital 2.0, Engels
Nederlands
Plaats uw reactie
asMia9mk9j op 27/08/2016
generic clindamycin online buy allopurinol online cymbalta canada shallaki clonidine kamagra online 5mg cialis online