Invictus

Hoe sport verbroedert

Politiek is vaak net een spelletje, en spelletjes zijn vaak erg politiek. De vergelijking tussen sport en politiek is al vaak getrokken. Heel vaak. Toch heeft dit Clint Eastwood er niet van weerhouden om rijkelijk met deze symboliek te strooien in zijn nieuwste film, Invictus. En gelukkig maar, want de film die het verhaal vertelt over hoe Nelson Mandela een eenheid vormde van het verscheurde Zuid-Afrika dankzij het wereldkampioenschap rugby van 1995, is een erg fijne geworden.





De timing voor een film over Mandela en het rugbykampioenschap zal geen toevallige geweest zijn. Mandela is hot, getuige alle musicals en andere eerbetonen van de laatste tijd, en deze zomer is Zuid-Afrika weer het middelpunt van de sportwereld. Maar de film lijkt op nog een trend in te spelen: de negatieve stemming rond samenlevingsproblematiek. Invictus is namelijk van begin tot eind positief en hoopvol. Mandela overwint alle negativiteit die hij aantreft wanneer hij het presidentschap van zijn Zuid-Afrika op zich neemt. Een ouderwetse, ongegeneerde feel good movie dus.

Om de kijker dik twee uur een positief gevoel te geven, heeft Eastwood veel in de historische context van dit op feiten gebaseerde verhaal moeten snijden. Meer zelfs dan een historisch verantwoorde film kan verdragen. De periode rond het kampioenschap is zorgvuldig los gesneden uit de rumoerige geschiedenis van Zuid-Afrika en wordt ons gepresenteerd op een verguld schoteltje. Natuurlijk, Mandela is op zichzelf al context genoeg, en ook het woord “apartheid” valt hier en daar, maar Eastwood heeft zich niet laten verleiden tot de verwachte flashbacks naar Mandela’s jeugd, of diens tijd op Robbeneiland.

De historici die ongetwijfeld aan zijn deur staan te rammelen, zijn niet de enige waar de regisseur deze keer schijt aan heeft. Ook de wetten van Hollywood, die toch minstens één oh-jee-zal-het-nog-wel-goed-komen-deadline voorschrijven, worden aan de laars gelapt. Het puntje van de stoel blijft eens een keer onaangetast en alle happy sub-endjes zie je ver van tevoren aankomen. “Geniet van dit mooie verhaal uit de wereldgeschiedenis en laat je eens een keer niet afleiden door negatieve invloeden”, fluistert Clint je toe.

Ondanks alle kritiek die je op deze manier van verhalen vertellen kunt hebben, werkt het. Voorwaarde is alleen dat je het toestaat dat de film je positieve emoties aanspreekt. De komische conflictjes binnen Mandela’s beveiligingsteam – half blank, half zwart – geven een goeie eerste zet in de richting; de ononderbroken glimlach van Morgan Freeman als Mandela zorgt voor een mooie tweede. De rest is aan jezelf, maar het is het waard als je na afloop opgewekt de zaal uitloopt. Een film over de historische superoptimist verdient ook niet minder.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.