
Door Ralph Dambacher
18/01/2010
It Might Get Loud
Gemiste kans der gemiste kansen
Jawel. Hij is er! De film waarvan alle deleted scenes beter zijn dan de film zelf. "There, I said it." Lijdend voorwerp is de documentaire It might get loud van Davis Guggenheim. Inderdaad, Davis “Oscar-winnaar” Guggenheim. Nu wisten we al dat die Oscar voor An Inconvenient Truth meer gebaseerd was op politiek dan op cinematografische kwaliteiten, maar in deze nieuwste blijkt toch dat het Guggenheim aan van alles schort.Het idee van de documentaire is even simpel als briljant: nodig drie topgitaristen uit en zet ze bij elkaar om over hun favoriete instrument te keuvelen. De drie vertegenwoordigen ieder een eigen tijd. Jimmy Page (Led Zeppelin) schuift aan namens de jaren ’60 en ’70; The Edge (U2) namens de ‘80’s en ‘90’s; en Jack White (The White Stripes) doet de nieuwe eeuw. Daarnaast staan ze ook alle drie voor een andere stijl – puur, perfectionistisch, experimenteel. Zelfs een indeling op grotere schaal in klassiek, modern en postmodern is op zijn plek. Biertje erbij, zak chips op schoot en lekker wegkijken dus? Nee, helaas.
De film is fragmentarisch, rommelig, zelfs chaotisch op stukken. We krijgen veel anekdotes die zijn voorzien van het nodige archiefmateriaal, maar al deze verhalen gaan over een van de drie gitaristen alleen. De verbindende factor – de ontmoeting – wordt totaal ondergesneeuwd door alle fragmentjes, wetenswaardigheden en zelfreflecties. Er wordt nog gepoogd de boel te structureren met wat hoofdstuktitels, maar daarvoor zijn de fragmenten te kort; het zijn er te veel en de samenhang ontbreekt.
Begrijp me niet verkeerd: de verhalen, anekdotes en lessen van het drietal zijn uiterst interessant. Maar ze zijn interessant ondanks de film en niet dankzij. Anders gezegd: waar een goede documentaire bij bijna iedereen de interesse voor een wilekeurig onderwerp kan oproepen, daar is It might get loud toch vooral interessant voor rockliefhebbers. En zelfs binnen die groep is een specifieke interesse voor deze drie muzikanten bijna een vereiste.
Guggenheim slaagt er niet in om de drie tijden, de drie stijlen, of zelfs de drie persoonlijkheden écht met elkaar in contact te brengen. Als rockliefhebber die de drie delen wel kent, zat ik echt te wachten op de toegevoegde waarde van de som. En die ontbreekt. Aan de andere kant zal iemand die de drie gitaristen en hun bands niet goed kent ook geen bal wijzer worden van deze film. Dit is een klassiek geval van een Gemiste Kans.
En hoe zit het, ten slotte, met die deleted scenes? Hierin zien we alles terug wat je hoopt te zien na het bekijken van de trailer. Page, White en The Edge die samen de intro's spelen van Seven Nation Army en Kashmir. The Edge die aan Page vertelt hoe hij zijn gitaarlerares zelf Stairway to heaven moest leren. Dat net deze momenten geknipt zijn, zegt heel veel over het inzicht van een filmmaker…







DVD

19/01/2010

Universal Pictures

1.85:1 (anamorphic)

Dolby Digital 2.0/5.1 Engels

Nederlands, Engels, Frans

Plaats uw reactie

Kees van Dijkhuizen op 18/01/2010
Wat een letdown.. Keek naar deze film uit. Het leek me juist interessant om inderdaad te zien wat er gebeurde als je ze samenbracht; misschien snapte hij zelf ook wel dat er nou, niets, gebeurde. Maar dat hij dat soort 'trivia' er dan uitknipt, dat is gewoon dom. Dat is toch precies waar iedereen die film voor wil kijken?
