Door Steven Lambrecht a.k.a. Ash

Voor Dave en Mindy gaat het leven gewoon verder. Kick–Ass woont nog steeds bij zijn pa en Mindy is na de dood van haar vader Big Daddy (Nicolas Cage) ingetrokken bij politieagent Marcus. Die is nu de wettelijke voogd van het meisje, een belofte die hij maakte aan zijn vroegere collega voor hij stierf. Maar aangezien de grootste crimelord van de stad uitgeschakeld werd, is het misdaadpercentage ferm gedaald waardoor de verveling bij Dave hoogtij viert. Toch hangt hij zijn kostuum niet aan de haak en wil hij absoluut een team vormen met Mindy. Aanvankelijk is ze niet bepaald een voorstander van het idee, maar na talloze smeekbedes geeft ze toe en begint het duo als bezetenen te trainen.

Wanneer Marcus te weten komt dat Mindy meer door de straten sluipt als Hit Girl dan dat ze achter de schoolbanken zit, doet hij haar beloven er mee te kappen. Gelukkig voor Kick–Ass is zijn eenzaamheid als superheld van korte duur, want hij wordt uitgenodigd om zich bij een groepje superhelden, onder leiding van captain Amazing (Jim Carrey), te voegen. De kleurrijke bende werkt elke nacht samen om de straten veilig te houden. Maar dat blijft niet lang zo, want Chris d’Amico zint op wraak. Hij wil Kick–Ass vernietigen omdat die zijn vader vermoord heeft met een bazooka. Als superheld ging hij door het leven als Red Mist, maar aangezien hij nu ’s werelds eerste supervillian is, moet iedereen hem aanspreken als The Motherfucker. Ook hij stelt een team samen dat op oorlogspad gaat om iedereen die Kick-Ass lief heeft uit te schakelen. Ondertussen kampt Mindy met een ware identiteitscrisis: is ze een superheld of een doodnormale tiener met interesses in cheerleaden en het geilen om boysbands?

In 2010 verraste Michael Vaughn vriend en vijand met Kick-Ass. Misschien wat onverwacht werd deze film een gigantisch kassucces en kon een sequel niet uitblijven (zeker wanneer je weet dat er al een tweede graphic novel was verschenen). Vaughn trad voor dit tweede deel niet op als regisseur, maar als producer. De nieuwe regisseur van dienst is Jeff Wadlow die in het verleden voor de horrorfilm Cry Wolf en de actiefilm Never Back Down in het stoeltje ging zitten. Gezien het feit dat beide films allesbehalve hoogvliegers waren, werd het op voorhand al een beetje vrezen. En eerlijk toegegeven: er is een overduidelijk verschil tussen beide films.

Het markantste voorbeeld zit hem in de humor. In Kick-Ass was die satirisch en heel gedurfd, de absolute kracht van de film, maar Wadlow besloot dit gegeven te laten vallen wat een heel spijtige zaak is. De humor is nog steeds aanwezig, maar bij momenten is die veeleer kinderlijk dan bijtend. Het valt dan ook echt op dat de makers meer hebben gemikt op een puberaal publiek. Een goed voorbeeld hiervan is de scène met de sickstick. Die is net té plastisch in beeld gebracht en zou meer passen in American Pie deel 38 dan in dit universum. De brutale geweldscènes zijn dan wel weer prominent aanwezig, wat er voor zorgt dat de sequel dan toch nog trouw blijft aan het origineel en de graphic novel. Echter valt in de meeste Hit Girl niet op te merken (met dank aan haar identiteitscrisis), maar wel The Motherfucker en zijn trawanten. Bovendien moet je als kijker wel heel lang wachten vooraleer Mindy tot een besluit komt. Die uitkomst is bijzonder aangenaam, maar valt te laat waardoor de film bij wijze van spreken bijna afgelopen is. In de graphic novel gaat het trouwens net iets sneller. Enfin. Op zich is het een interessant gegeven om de film wat minder rond haar personage te laten draaien al blijft het toch een serieus gemis!

Ook het personage van Dave / Kick-Ass komt hier jammer genoeg niet volledig uit de verf, maar dat was ook al ietwat het geval in het origineel. Ter compensatie steelt Christopher Mintz- Plasse wel degelijk de show. Hij zet een supervillain neer zoals je er nog nooit eentje gezien hebt: een nerd die veel te veel comics gelezen heeft, met het latexpakje van zijn recent overleden moeder als kostuum. The Motherfucker is born! En de jonge acteur doet dit met zodanig veel verve dat het uitkijken is naar de scènes met hem. Ook zijn trawanten zijn karakters die nadien nog lang blijven nazinderen. Namen als The Black Death, Mother Russia en The Tumor (he is small en very deadly) klinken toch interessanter dan Doctor Gravity, Battle Guy en Insect Man.

Voor de aanwezigheid van Colonel Stars and Stripes is het ook niet echt warm lopen. Hoewel Jim Carrey hier opnieuw een topprestatie neerzet, stelt het personage zelf wat teleur. Geloof me vrij, de beste scène met hem heb je (weliswaar wat ingekort) al gezien in de trailer. Grappig? Ja. Zeker en vast een rol die je niet gewend bent van de acteur met het plastische gezicht, maar gewoonweg véél te weinig aanwezig. Al bij al moet ik zeggen dat de hele cast het beste van zichzelf geeft en die dus niets te maken hebben met de mindere momenten.

Die minpunten kennen namelijk hun oorsprong in het script en de gebreken van regisseur Jeff Wadlow. Mijn finale conclusie is daarom dat Kick-Ass 2 helemaal niet kan tippen aan het origineel. Toch valt de film zeker en vast niet volledig af te breken. Integendeel, het blijft een superentertainende rollercoaster waarbij de tijd voorbijvliegt. Voor diegenen die van plan zijn de film in huis te halen: na de end credits volgt er nog een kleine, ietwat voorspelbare, verrassing.