Door Lisa Kuijvenhoven
21/04/2012
LAFF, dag 1: Gezichten en lichamen
Het is slecht weer buiten, des te meer reden om je in het Louis Hartlooper Complex te laten verwennen met cocktails, veel kleur, chaotische gezelligheid en natuurlijk allerlei top films uit Latijns-Amerika. Dat dacht ik. Las Acacias was de eerste film die ik ging zien. Het was al ver over aanvangstijd, maar we konden nog niet de zaal in, omdat Alejo Crisóstomo, de maker van Fe, werd geïnterviewd. Onder gemompel over gehoorapparaten, Geert Wilders, Palestina en krakende chips liep ik tenslotte een prima volle zaal 3 binnen. Het gemompel hield op en de zaal vulde zich met ongemakkelijke stiltes en kraaiende babykreetjes uit de film.
Las Acacias
Las Acacias is een film van Pablo Giorelli en winnaar van het Camera d’Or best debut bij het Cannes Film Festival 2011. En dat is te begrijpen. Het verhaal gaat over Ruben, een vrachtwagenchauffeur die voor zijn werk boomstammen vervoerd. Deze keer is de route die van Paraguay naar Buenos Aires en vervoerd hij iets anders mee. Moeder Jacinta en baby Anahi rijden met hem mee. Het verdriet en de uitgedoofde levenslust druipt van Ruben en Jacintas gezichten af als ze zwijgend het land doorrijden. Het is de ontwapende glimlach van Anahi die de sfeer verbetert. Haar heerlijke -ik kan het niet anders verwoorden- snoetje tovert de eerste glimlach op Rubens norse gezicht. Een aanstekelijke glimlach die langzaam maar zeker ook op Jacintas gezicht verschijnt en dat zich als een aanstekelijk virus verspreidt naar het gezicht van haar dochtertje. Gedurende de film zijn ze onderweg naar Buenos Aires en worden de gezichten met voornamelijk close-ups weergegeven. Gezichten die in het begin van de film somber zijn, maar toch langzaam gaan stralen. Dit was het punt waarop ik besloot dat lachende mensen per definitie mooier zijn.
Na afloop van de film bleek de cocktailbar een prima optie om een halfuur te doden en mijn dorst te lessen tussen deze en de volgende film, Febre do Rato. Voor wie van zoete drankjes houdt is de Matadon zeker aan ter raden. Het wordt omschreven als een ‘mexicaanse screwdriver’ en bezat tequila (hoe kan het ook anders) ananas en limoensap. Smaakvol. Net als de tafeltjes die met vrolijke bloemenkleedjes bedekt waren. Maar niet als de punk, rock en blues muziek die er gedraaid werd.
Febre do Rato
Febre do Rato (rattenkoorts) is een film van Cláudio Assis en gaat over de poëet Zizo die zijn leven lang dicht over de verpauperde straten van Brazilië. Binnen zijn kring van losgeslagen bohemen, werkeloze travestieten en wiet rokende moeders staat hij hoog in het aanzien. Met zijn nieuwsberichten zet hij de straten aan om iets te doen tegen de armoede waarin zij worden gedwongen te leven. Dit alles in poëzie natuurlijk. Helaas voor alle niet-Portugees sprekende bezoekers zijn de poëtische teksten slechts voor een deel te begrijpen. De inhoud ervan is te lezen in de razendsnelle Engelse (het blijft een internationaal festival) ondertiteling, echter gaan de ritmische klanken hierin verloren. Om met twee oren naar de Portugese melodieën te luisteren en met twee ogen de ondertiteling te lezen is zeer vermoeiend. Iets wat erg jammer is, want zo wordt een groot deel van de film niet meegekregen. Gelukkig zijn er altijd nog de beelden.
De hele film is zwartwit wat vaak voor erg mooie effecten zorgt en soms is de camera positie zo apart dat het zelfs enige vervreemding teweeg brengt. Daarnaast wordt het scherm vaak gevuld met naakte voluptueuze lichamen. Naast poëzie heeft seks namelijk een grote rol in de film. Seks met oude vrouwen, seks met drie mannen en een vrouw, solo seks, er komt van alles voorbij. Frontaal. Dit geeft wel goed de sfeer weer van het soms wat onverschillige leven van de straat, waarin iedereen evenveel waard is en tegelijk helemaal niets.