Living in the Material World

You know I believe and how

 Martin Scorsese heeft zijn liefde voor muziek nooit onder stoelen of banken gestoken. Een aantal van de meest befaamde scènes uit zijn oeuvre zijn mede zo bekend vanwege de muziek (denk “Layla” in Goodfellas). Eens in de zoveel tijd maakt Scorsese dan ook een documentaire over een muzikant. Waren er eerder al No Direction Home, over Bob Dylan, The Last Waltz, over The Band en Shine a Light over The Rolling Stones, nu is er Living in the Material World, over George Harrison.




Living in the Material World is een lijvige documentaire. Letterlijk, want de film duurt ongeveer drie en een half uur. Collega's, vrienden en familie komen aan het woord, waaronder bekende hoofden als Ringo Starr, Paul McCartney, Phil Spector, Eric Clapton, Yoko Ono, Terry Gilliam, Tom Petty en Ravi Shankar. Allen komen aan het woord, maar niet allen zijn even verhelderend. Aanvankelijk volgt Scorsese de grote lijnen van het levensverhaal van Harrison, maar hij gaat niet altijd even diep in op bepaalde aspecten. Dat zorgt ervoor dat omstreden figuren en gebeurtenissen in Harrisons levensverhaal, zoals de problemen met Eric Clapton en Yoko Ono, nauwelijks aangestipt worden. Durft Martin Scorsese geen kritische vragen te stellen aan zijn pratende hoofden?

Scorsese blijkt in deze film dan ook geen diepgaande documentairemaker of interviewer. Hij scheert aanvankelijk langs de oppervlakte van de materie, zonder met nieuwe inzichten te komen over zijn onderwerp. Pas nadat hij, in het tweede gedeelte van de docu, toekomt aan de post-Beatles-carrière van Harrison vindt de film zijn voeten. George Harrisons obsessie met mystiek, Hara Krishna en meditatie raken aan Scorseses eigen zoektocht binnen spiritualiteit, wat ervoor zorgt dat deze passage in de film diepere gronden raakt. Het blijkt sowieso dat wanneer Scorsese de gebaande paadjes loslaat de film van de grond komt: hij blijkt in de eerste plaats een filmmaker, pas in de tweede plaats een documentairemaker.

Dat blijkt doordat de sterkste passages in de film de non-verbale stukken zijn, waarbij bijzonder en ongezien archiefmateriaal virtuoos wordt gemonteerd op de klanken van door Harrison geschreven nummers. Wederom blijkt Scorsese extreem goed uit de voeten te kunnen met muzikale begeleiding, en met de schatkist aan bijzonder archiefmateriaal weet hij uitstekende minivideoclips te maken. Het blijkt dat we in deze beelden, en door deze muziek, meer te weten komen over George Harrison dan zijn vrienden en familie ooit over hem zouden kunnen vertellen. Het maakt dan ook niet uit dat Living in the Material World geen diepgravende docu is, het is in ieder geval een masterclass in het samengaan van montage en muziek.

De schijf
De film is verspreid over twee blu-rays, wat ervoor zorgt dat de film, ondanks zijn lengte, haarfijn op de schijf staat. Helaas is de beeldkwaliteit van het archiefmateriaal niet altijd even goed, maar de beelden zijn zo goed als het kan gepresenteerd, en ook de korrelige hebben in HD hun meerwaarde. De pratende hoofden zijn wel haarscherp en de muziek staat prachtig en vol op de schijf.

De extra's zijn weinig in getale, maar interessant: er zijn drie soorten deleted scènes, elk onder hun eigen kopje. Ten eerste is er Music, waar we bijzondere optredens en clips te zien krijgen die niet in de film terecht zijn gekomen. Ten tweede is er Friends, waar we nog een aantal interviews zien met vrienden en familie, die eveneens onverkend materiaal aanstippen. Zo is er bijvoorbeeld een extra lange passage gewijd aan de fascinatie voor motorsport van George Harrison. Als laatste is er George's Memories, waarin we dagboekfragmenten en archiefinterviews van de man zelf te zien en te horen krijgen, die eveneens niet in de film terecht zijn gekomen. Deze scènes zijn losjes gemonteerd, zonder een overduidelijke hiërarchie, en dienen bekeken te worden als een aanvulling op de film. Maar daar zijn extra's als het goed is ook voor bedoeld.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.