Mama don't like no guitarpickers 'round here

Ergens halverwege de film laat Peter weten dat hij al jaren niet meer op vakantie is geweest. Eerlijk gezegd kan hij ook helemaal niet weg, gezien zijn rol als veredeld welzijnswerker. Het is een komen en gaan van stamgasten die binnenvallen om te musiceren, maar vooral om hun verhaal kwijt te kunnen. En Peter biedt een welgemeend luisterend oor en bijbehorend kopje koffie. De klantenkring bestaat overigens niet uit de minsten; veel van hen zijn gepokt en gemazeld in de  muziekscene. Neem David Hollestelle en Dany Lademacher van de Wild Romance. Of de gebroeders Slager, die met hun band Nuff Said Lowlands al eens onveilig maakten en dromen van een hernieuwde doorbraak.

Intrigerender zijn de hangmuzikanten wiens liefde voor de muziek niet het gedroomde geluk heeft opgeleverd. Neem Brian Hickley. Het feit dat hij uiterlijk een grote gelijkenis vertoont met wijlen Martin Brozius maakt zijn verhaal alleen maar schrijnender. Brian is een uitmuntend toetsenist, maar helaas even bedreven in het ledigen van menig bierflesje. Zijn verslaving en bijbehorende leveraandoening hebben er voor gezorgd dat hij zijn eigen kinderen niet meer mag zien, ook al wonen ze bij hem op de hoek. Maar als de fragiele Amerikaan tijdens een buitenfestival van De Plug - dat helaas letterlijk in het regenwater valt - achter het toetsenbord plaatsneemt, zijn we getuige van een wonderlijke metamorfose. Met een grote glimlach op het gelaat gaat hij totaal op in de muziek en lijkt al het leed voor even van zijn schouders te glijden. Dat moment is een van de vele aandoenlijke hoogtepunten in de film.

Documentairemaakster Jacqueline van Vugt woonde jarenlang naast De Plug en raakte geïntrigeerd door de rondhangende muzikanten. Een jaar lang volgde zij het wel en wee van Peter en zijn klandizie. Aangezien zij er niet in slaagde om een financier te vinden werd de documentaire met minimaal budget gemaakt. Ondanks goede kritieken wist "Guitarpickers" geen prijzen in de wacht te slepen, ook niet middels de nominatie bij het Nationaal Film Festival.
Dit is overigens niet helemaal onbegrijpelijk, want daarvoor biedt de documentaire net iets te weinig. Zo weet de film niet altijd boven de gemiddelde docusoap uit te stijgen, hoe kleurrijk en charismatisch de hoofdpersonen ook zijn. Van Vugt heeft nog wel geprobeerd haar film van een centraal thema te voorzien. Rode draad vormt de conclusie dat een leven als muzikant nauwelijks te combineren is met een normaal gezinsleven. En inderdaad blijken de
meesten ervaringsdeskundige te zijn op het gebied van scheidingen en rechtszaken om de kinderen te mogen zien. Maar daarvoor wordt dit thema te weinig uitgewerkt en er valt over de waarheid van de stelling ook nog wel te twisten. Desondanks is Guitarpickers een absolute aanrader. 
 
De schijf zelf is van goede kwaliteit. Op het 16:9 beeldformaat en het 2.0 Dolby Digital geluid valt niets aan te merken. Buitengewoon aardig zijn de extra toegevoegde clips waarin de hoofdrolspelers hun eigen nummer ten gehore brengen. Zonder uitzondering allemaal met een schittering in de ogen, als bewijs dat muziek ook een drug kan zijn. Daarmee is de documentaire van Van Vugt een aanstekelijk portret geworden, dat bij de kijker onmiddellijk de lust opwekt om zelf de gitaar weer uit de mottebalen te halen en zo snel mogelijk een bezoekje te brengen aan De Plug .