Door Theodoor Steen

 

 

Veel van de elementen uit Valley of the Lost Ants zijn ook al te zien in Minuscule. De personages zien er hetzelfde uit, en veel van de afleveringen kennen dezelfde soort humor; soms zelfs exact dezelfde grappen. Gelukkig is er amper de tijd om je te storen aan de herhaling, want elke aflevering duurt op zijn hoogst vijf minuten. Hier geen epische verhalen, of inspiratie uit avonturenfilms, maar twee punchlines en dan klaar. 

 

De snelheid van de humor, de kortheid van de verhaaltjes, de spitsvondigheid van de sitauties; het zijn allemaal dingen die voor Minuscule pleitten. De titel slaat niet alleen op de grootte van de personages, maar ook de omvang van de verhaallijnen. Valley of the Lost Ants is groots, in de stijl van de verhalen van Helene Girauds vader, striptekenaar Jean “Moebius” Giraud. Minuscule de serie is totaal zijn eigen ding: kort en krachtig.

 

Niet alles werkt even goed. Door de gelimiteerde ruimte die de verhaaltjes nemen eindigen sommige van de 23 afleveringen met een domper. Niet over elk einde is even goed nagedacht, en sommige filmpjes weten niet alle potentie uit de grappen te trekken. Toch is Minuscule een mooi hedendaags antwoord op Pingu en de zijnen: universele verhaallijntjes die extreem leuk zijn voor de allerkleinsten, en ook goed genietbaar voor de (groot)ouders. Dat kan niet van elke serie die op dreumesen is gericht gezegd worden. Minuscule eert zo het kleinste: het is klein vermaak, over kleine beestjes, voor de kleinste kinderen. 

 

Tweet