Moonraker

James Bond. You appear with the tedious inevitability of an unloved season.

Het idee voor de volgende Bondfilm was For Your Eyes Only, maar dit werd vooruitgeschoven vanwege het ongelooflijke succes van Star Wars en dus kwamen de makers op het idee om James Bond naar de ruimte te sturen, zij het enkel tijdens de laatste akte. Een space shuttle van Hugo Drax is tijdens een vlucht gekaapt en James Bond wordt er op uitgestuurd om niet alleen excuses aan Drax aan te bieden, maar ook uit te vogelen wat er nou precies gebeurd is. Dit brengt Bond naar Californië, Venetië, Rio de Janeiro, het Amazonegebied en uiteindelijk de ruimte. Locaties genoeg dus. Moonraker was als kind altijd een favoriet van me en dus is het wel aardig om te zien of de film nog steeds van goede kwaliteit is.






Roger Moore zit hier in het middelpunt van zijn werk als de superspion. Hij had er al drie gemaakt en zou na Moonraker in nog eens drie Bondfilms spelen. Moore gooit het meer en meer over de campy boeg wat niet altijd tot even geslaagde grappen leidt, waarover later meer uiteraard. Lois Chiles speelt Holly Goodhead, een typisch vreemde naam voor een Bondgirl en ondanks dat ik daarvoor of daarna nooit meer iets van haar vernomen heb, doet ze het best redelijk als ruimtegeleerde en astronaut. Zij is een voorbeeld van de meer en meer opdoemende sterke vrouwen in de filmserie. Eentje met een goede baan, hoge mate van intelligentie en iemand die zichzelf kan redden tijdens een gevecht.



Hugo Drax wordt gespeeld door Michael Lonsdale. Wederom gekleed in saaie zwarte of beige pakken heeft Drax het idee ontwikkeld om via een dodelijke plant de mensheid uit te roeien en vanuit een ruimtestation een superieur ras te starten. Lonsdale is uitermate droog en gluiperig, maar een echt gevaarlijke tegenstander is hij -  ook ditmaal vanwege zijn leeftijd - geen moment.

Jaws keert terug en is nog altijd de onverslaanbare hulp van de aartsvijand. Ditmaal ramt hij met een kabelwagen dwars door een gebouw heen en dondert hij met speedboot en al een gigantische waterval in, maar niets lijkt hem te deren. De twist is ditmaal dat Jaws tegen het eind van de film een goed mens wordt omdat Drax hem wil vermoorden aangezien hij niet voldoet aan de lichamelijke eisen van Drax' meesterplan. Dit leidt er zelfs toe dat Jaws voor het eerst wat zegt. Het personage zou echter geen vervolg krijgen.



M, Q en Moneypenny krijgen hun gebruikelijke scènes en zijn zoals gebruikelijk prima. Voor Bernard Lee zou dit de laatste keer zijn dat hij M zou spelen, hij zou niet lang na Moonraker sterven.


 



Veel van de humor in Moonraker is van een tamelijk seksistische aard. Bond ontmoet behoorlijk veel vrouwen in de film en meer dan eens laat hij tijdens een ontmoeting een vrouwonvriendelijke tekst vallen of is de vrouw in kwestie niet de meest snuggere. De oneliners zijn niet echt memorabel of gejat van een klassieke film als Casablanca. Dit is overigens niet de enige filmverwijzing. Star Wars uiteraard, maar ook het muzikale thema van The Magnificent Seven komt langs.

De visuele grappen zijn niet heel veel beter. Zo is er wederom een ontzettend flauwe scène met reactieshots zodra Bond met zijn gondel het land op rijdt; wederom dus verbluffing bij de omstanders als Bond een truc uithaalt met een watervoertuig. Nu zien we zelfs de reactie van een duif, het moet niet gekker worden! Het zegt eigenlijk genoeg dat een ditmaal niet al te inventieve ontmoeting met Q het komische hoogtepunt van je film moet zijn. En voor een film die het moet hebben van campy humor is dat een veeg teken.




Miss Moneypenny. Niets meer, niets minder.


 



Is de actie dan wel voldoende? Ook hier weer een negatief antwoord. Sterker nog, er is op dit gebied amper een memorabele scène te ontdekken en het is vooral recylcen van eerder gedane actie. De achtervolging met de gondel is al in eerdere Bondfilms beter uitgevoerd, hetzelfde geldt voor speedbootachtervolging later in Moonraker. het kabelbaangevecht met Jaws is kort en had meer spanning verdiend en het finale gevecht in zowel het ruimteschip als buiten met lasers is onoverzichtelijk en het gebruikelijke "laten we een Ken Adam-set aan gort blazen". Als er dan toch een aardig gevecht in de film zit, is het de knokpartij tussen Bond en Drax-handlanger Chan in een glasmuseum. De choreografie is prima, maar vooral het feit dat zo’n beetje ieder stuk er aan gaat is vrij hilarisch. Hoogtepunt is de grap rondom het pronkstuk waarbij bij aanraking het alarm afgaat. Het gevecht eindigt met de bijna Casablancaanse oneliner “Play it Again, Sam.” Hier het gevecht in het museum zonder overigens de oneliner in kwestie.


 



Kon ik eerdere tegenvallende herkijken van Bondfilms nog net afdoen met een magere voldoende, bij Moonraker is dat echt onmogelijk. Het verhaal is ontzettend lui, de tegenstanders nauwelijks indrukwekkend en een echt memorabele scène valt niet te ontdekken. Daarbij is het proberen om in te haken op het succes van Star Wars wel een heel goedkope manier om je film aan de man te krijgen, zeker ook omdat het uiteindelijke gebeuren in de ruimte er niet indrukwekkend uitziet en best saai is eigenlijk. De film komt daarbij na de pre-titelsequentie ongelooflijk traag op gang en interessant wordt het geen moment. Op zich kan ik me wel voorstellen waarom ik dit vroeger een geslaagde titel vond gezien de vele en afwisselende locaties en de op zich prima soundtrack, maar nee, van alle Bondfilms die ik nu heb herkeken is dit echt de allerminste en het is te hopen dat de resterende Roger Moore-films het niveau weer naar een acceptabel plan kunnen trekken.