Film-O-Rama Beter Beeld & Geluid, home cinema Nieuws Buis Agenda Bios Welbeschouwd Columns Film-O-Rakel Film-O-Rama Afmelden Profiel Aanmelden Registeren

 

15/06/2011

My son, my son what have ye done

Hij draaide vorig jaar al op het Filmfestival van Rotterdam, maar pas nu komt My son, my son what have ye done uit 2009 in de reguliere roulatie. Opvallend, want met Werner Herzog en David Lynch op de poster is dit toch een film die een gegarandeerd publiek de filmtheaters in zal lokken. Maar nu het wachten eindelijk voorbij is, is het nog maar de vraag of dat wachten het allemaal waard was.



Middelpunt van de film is Brad McCullum, een jongeman ergens achter in de twintig die een erg hechte relatie heeft met zijn moeder. Tot hij haar in koelen bloede vermoordt met een antiek zwaard tenminste. Na zijn daad wandelt hij vrolijk langs een aantal agenten die de link nog niet gelegd hebben en hij verschanst zich in zijn eigen huis met twee gijzelaars. Vanachter de politielinten zijn we getuige van de onderhandelingen en we leren aan de hand van flashbacks en verhalen van Brads bekenden over het tot stand komen van de moord.

My son, my son what have ye done is al vaak omschreven – niet in de laatste plaats door regisseur Herzog zelf – als “een horrorfilm zonder kettingzagen en bloed”. De afwezigheid van deze visuele horrorelementen is duidelijk; zelfs de moord waar het allemaal om draait, krijgen we niet in beeld te zien. Maar is het eigenlijk wel een horrorfilm? De horror zit hem volgens Herzog in de beangstigende en ongrijpbare sfeer van het geheel. Deze sfeer moet vooral gezocht worden in de flashbacks. Brad is een jaar geleden op reis geweest in Peru en daar heeft iets plaatsgevonden wat zijn hele persoonlijkheid heeft veranderd. Zijn verloofde Ingrid en theaterregisseur Lee leggen uit hoe Brads gedrag sinds die tijd steeds vreemdere vormen aan ging nemen. Door middel van trage, rustige scènes met vaak opvallend opgewekte muziek en hier en daar een vervreemdend element (à la Herzog en Lynch) worden we de waanzin van Brad binnen geloodst.

Maar hier wringt de schoen. Veel van de surreële en vervreemdende elementen die worden gebruikt om een wat onwerkelijk tintje aan het geheel te geven (een Lynchiaanse dwerg, het felroze van Brads flamingo’s in de anderszins grauwe setting) voegen niets toe. Sterker nog, het lijkt bijna een trucje, een lokkertje dat verder niet in dienst hoeft te staan van het verhaal, zolang het maar de associatie oproept met postmoderne meesterwerken als Twin Peaks. (Een gevoel dat versterkt wordt door de opvallende promotionele aandacht voor de rol van Lynch die “slechts” uitvoerend producent was.) Misschien zie ik het te somber in, maar dat is het risico bij een film als deze; als je de kijker niet helemaal weet in te pakken, dan zorgen de surrealistische elementen alleen maar voor een versnelde afbreuk van de filmervaring.

Toegegeven, in veel scènes is Herzog er zeker in geslaagd om een bijzondere, ongemakkelijke sfeer neer te zetten, maar dit zijn voornamelijk de flashbacks. Hierdoor is de sfeer gefragmenteerd en geïsoleerd, terwijl de rode draad - het verhaal van de agenten die met een gijzelnemer te maken hebben – niet veel meer is dan een standaard politiefilmpje over een gestoorde man die zichzelf heeft opgesloten in zijn huis. Tel daar wat geforceerd acteerwerk bij op van enkele bijrolspelers en de film ontstijgt de categorie “matig” helaas niet. Hooguit echt interessant voor echte Herzog- en Lynch-liefhebbers.

Plaats uw reactie

Erwan op 17/06/2011

I don't know, I'm making this up as I go
Ik vond de film wat tegenvallen, zeker met in ogenschouw dat zowel Herzog als zeker Lynch tot mijn favoriete filmmakers behoren. Maar wat je zegt, teveel de aandacht op vreemde bijzaken en voor mij een te zwak plot om constant te boeien. Voor de liefhebber inderdaad, maar dan meer als curiositeit dan als echte toevoeging.
Naam:
E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.