Door Veronique Kootstra
27/06/2010
Opgroeien en je weg vinden...
Een nieuwe week is aangebroken met nog vele films in het vooruitzicht. Nothing Personal, een Nederlands-Ierse co-produktie en geregisseerd door Urszula Antoniak, is de eerste film die vandaag op het volle programma staat.
Nothing Personal
Nothing Personal gaat over een jonge, Nederlandse vrouw, in de film alleen bekend als ‘You’, die haar leven in de stad achterlaat en naar het Ierse platteland reist. Zij ontmoet Martin die haar een kamer en eten aanbiedt als zij voor hem komt werken. You heeft één voorwaarde; zij zal alleen voor hem werken als Martin haar verder geen persoonlijke dingen zal vragen.
Het prachtige en woeste Ierse landschap is adembenemend. Er is weinig dialoog in de film, voornamelijk in het eerste gedeelte wanneer ‘You’ door het Ierse landschap trekt; de shots zijn indrukwekkend en je hebt bijna het gevoel dat je met You op reis bent. De soms onstuimige weersomstandigheden passen goed bij haar gemoedstoestand; donker, triest en soms agressief.
De ontwikkeling van de relatie tussen Martin en You is intens. Zij leren elkaar langzamerhand kennen, maar nooit volledig. Als kijker stel je eigenlijk dezelfde vragen die Martin en You zich over elkaar afvragen; wie zijn zij? Waar komen zij vandaan? Wat voor geheimen verbergen zij? Waarom gedragen zij zich op een bepaalde manier? Niet alle vragen worden aan het einde van de film beantwoord, maar dat is ook niet nodig.
De film heeft in Nederland vier Gouden Kalveren gewonnen en maakt nu kans op de prijs voor ‘Best International Feature’. Hopelijk wordt Nothing Personal in de nabije toekomst ook in andere landen uitgebracht, zodat meer mensen de kans krijgen om deze prachtige film te zien.
The Kid
The Kid, gebaseerd op een autobiografie, toont het turbulente en geweldadige leven van Kevin Lewis, die nu een succesvolle misdaadschrijver is.
De film vertelt het levensverhaal van Kevin door gebruik te maken van flashbacks; als kind werd hij bijna dagelijks in elkaar geslagen door zijn moeder en psychologisch mishandeld, zijn vader was een alcoholist. De film gaat voor een gedeelte ook in op het falen van maatschappelijk werk. Kevin probeert wat van zijn leven te maken, maar sommige mensen maken misbruik van zijn naïviteit. De film vindt plaats in de jaren tachtig en sommige van de referenties zijn iets wat te voor de hand liggend; de rubikscube, een klasgenoot van Kevin die op Boy George lijkt en de muziek.
Wat de boodschap van de film precies is, is moeilijk te zeggen. Natuurlijk is het er één van overleving en het feit dat een moeilijk verleden niet wil zeggen dat je niet succesvol kunt zijn, maar ook het falen van de maatschappelijk werkers wordt kort aangestipt. Het is verder een goed geregisseerde film die sociale problemen aan de kaak stelt en is in het beste geval inspiratie voor sommige mensen om wat van hun leven te maken.
The Good Heart
Bijna geen tijd om na te denken, want om 13.00 is het alweer tijd voor de derde film; The Good Heart, dit drama is geregisseerd door de IJslandse Dugur Kari, met in de hoofdrollen Brian Cox en Paul Dano.
Lucas (Dano) en Jacques (Cox) ontmoeten elkaar in het ziekenhuis wanneer zij beiden op dezelfde afdeling liggen. Lucas is een dakloze die zijn eigen leven probeerde te beeïndigen en Jacques, een onbeschofte eigenaar van een bar in New York met een vijfde hartaanval. De twee vormen een bijzondere vriendschap en Jacques neemt Lucas onder zijn hoede en leert hem alles wat hij moet weten om uiteindelijk de bar van Jacques over te nemen.
Alhoewel het verhaal zich in New York afspeelt, is het gefilmd in IJsland. Het budget van de film is hoogstwaarschijnlijk de reden, het zou te duur zijn om in New York te filmen. Aangezien de meeste scenes zich afspelen in een bar, maakt het niet zoveel uit in welke het gefilmd is en het ontwerp van de sets is indrukwekkend.
Het einde van de film is jammergenoeg voorspelbaar en een cliché. Dat neemt niet verder niet weg dat het een film is die goed in elkaar zit, met een intelligent script en getalenteerde acteurs.
The Runaways
Het is alweer avond, wanneer ik voor de vierde keer vandaag een plaatsje zoek in de bioscoop. Laatse film van de dag is The Runaways, een Amerikaanse biopic over Joan Jett en Cherie Currie die deel uitmaakten van de meiden rockgroep The Runaways.
Joan Jett (Kristen Stewart, Twilight) en Cherie Currie (Dakota Fanning) zitten nog op school wanneer zij, met de hulp van Kim Fowley, de ultieme ‘all-girl’ rockband vormen. De film volgt de een structuur die standaard is in de meeste muzikale biopics; de weg naar succes, het onvermogen (in sommige gevallen) om met het success om te gaan, de vernietiging van sommige levens door drugs- en alcoholgebruik en hoe zij verder met hun leven gaan.
De film besteed vrij veel tijd aan het introduceren van Joan en Cherie en hun achtergrond, waardoor er niet veel tijd wordt besteed aan de ontwikkeling van de band. Het ene moment kunnen de leden van de band amper hun instrument bespelen en het volgende moment klinken zij als een professionele band die in Japan optreden voor duizenden fans. Wanneer de band uit elkaar valt, mede door het gedrag van Cherie en haar drugsgebruik, is het alsof er bijna geen tijd gepasseerd is.
En voor wie Joan Jett niets zegt: I Love Rock ’n Roll (stond op nummer 1 in Nederland) en Bad Reputation zijn hits-van-ooit van Joan Jett and The Blackhearts.