Overeenstemming in geluid

Door Ralph Dambacher

et de perfectionering van de geluidsfilm eind jaren '20 kreeg de filmindustrie er weer een technologiewedloop bij. Er onstonden grofweg twee technieken voor geluidsfilm: of het geluid werd als een extra spoor op de film vastgelegd, of er werd een aparte geluidsdisc meegeleverd met de film. Aangezien Warner Bros. de enige grote studio was die gebruik maakte van sound-on-disc verdween deze technologie snel van de markt (totdat in de jaren '90 het DTS-systeem werd geïntroduceerd).

Het duurde niet lang of er waren nog maar twee grote spelers in de Verenigde Staten: RCA en Western Electric. Beide bedrijven kwamen al snel tot de overeenkomst om de systemen wederzijds compatible te maken, zodat filmtheaters maar één apparaat hoefden aan te schaffen. 

Aan de andere kant van de oceaan regeerde echter een derde grote speler: het Duitse Tobis-Klangfilm. Om voor eens en altijd duidelijkheid te scheppen werd op 22 juli 1930 in Parijs het "Sound Film Accord" getekend: de Amerikanen en de Duitsers besloten patenten uit te wisselen en de wereldmarkt werd opgedeeld. Ieder kreeg een deel van de wereld toegewezen waar exclusief geluidsapparatuur mocht worden aangeboden.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.