Perfect Life (Wan mei sheng huo)

Authentiek rommeltje

Perfect Life is de tweede lange speelfilm van de Chinese regisseuse Emily Tang. Het is een van de vele films die vorig jaar op het Filmfestival van Rotterdam draaide en voor een deel gefinancierd werd door het Hubert Bals Fund, dat jonge filmmakers een kans geeft door te breken in de filmwereld. Tang is na haar debuutfilm Conjungation (2001) geëmigreerd naar Hong Kong. Voorheen regisseerde ze al diverse docu's en specials voor de Chinese televisie.



In Perfect Life (Wan Mei Sheng Huo) spelen twee vrouwen die elkaar kortstondig ontmoeten de hoofdrol. De nadruk ligt echter meer op het verhaal van Li Yueying, een jonge vrouw in het noorden van China die haar baan bij een kunstledematenatelier verruild voor werk als kamermeisje. Tijdens een van haar schoonmaakklussen loopt ze een Mongoolse crimineel tegen het lijf. Hij verblijft al tijden in het hotel en blijkt een mysterieus persoon te zijn. Hij heeft interesse in haar maar dat gevoel is niet wederzijds. Dan is er nog het verhaal van Jenny, een vrouw uit Hong Kong die kampt met problemen over de voogdij van haar kinderen, direct na een scheiding.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Perfect Life is aan de rommelige kant. Naast mooie, strakke beelden heeft Tang de helft geschoten met de grove korrel. Artistiek komt het in dit geval niet over, enkel geforceerd om zich zichtbaar  te onderscheiden van andere films. Het acteerwerk van Taisheng Chen is goed, maar haar personage kent te weinig ontwikkeling. Daarnaast is de link tussen de twee vrouwen te verwaarlozen en had de film net zo goed enkel om Li kunnen gaan. Haar verhaal domineert ongeveer 70% van de film dus het tweede verhaal komt logischerwijs minder lekker uit de verf. De film duurt 97 minuten en is makkelijk uit te zitten, ondanks het feit dat het verhaal mager is en niet altijd even vlot verloopt.

Wel is de film een aardige kijk op het leven in China. Zo zul je je als kijker regelmatig verbazen over situaties die daar zeer normaal lijken te zijn. Er komt bijvoorbeeld iemand aanzetten met een varkenskop waarop de ontvanger doodleuk verzoekt de kop op het aanrecht te zetten want "daar trek ik wel een soepje van". Authentiek voelt de film dus wel aan. Er zijn echter ongetwijfeld veel betere titels te noemen uit de Chinese cinema en ik kan dan ook enkel aanraden de film eerst te huren, mocht de lokale filmboer al arthouse in zijn assortiment hebben.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.