Pixels met persoonlijkheid

Pixels en potloden

Als eenzame cowboys struinen zij de vlakten af op zoek naar de koopjes op filmschijfjesgebied. Met een vuist vol euro's, voor elke vinger één, zijn zij vastbesloten met die schijf terug te komen die alle andere schijven doet verbleken. En of het nog niet lastig genoeg is, krijgen Cowpoke Kees, Tombstone Theo en Mayhem Marnix (het Film-O-Rama hooohfdkwartier is een wat zuurstofarme omgeving) op elk van hun tochten een thema mee. U, als objectief toeschouwer, oordeelt uiteindelijk welke vondst het predikaat Mooohst Wanted waard is.

Vanaf 23 juni draaiden, voor een voorlopige twee weken, de eerstelingen van Pixar weer in de bioscoop. Ditmaal in 3D zijn Toy Story 1 en 2 opnieuw te bewooohnderen. Een mooie aankondiging op het feit dat een derde Toy Story was geboren. Een feit om even stil te staan bij de histooohrie van Pixar. Begonnen als neefje van Disney om uiteindelijk diens suikeroom te worden. Pixar heeft zijn duidelijke sporen nagelaten in de animatiewereld maar ook ver daarbuiten. Aan onze dolende cowboys de opdracht met de vertrouwde vuist vol euro's op zoek te gaan naar die films die iets van doen hebben met de rijke geschiedenis van het bedrijf dat de computeranimatie telkens naar een nieuw niveau tilt. Dat mogen de Pixar films zelf zijn, films waaraan Pixar heeft meegewerkt of films waar tegenwoordige bekenden van Pixar ooit hun handige handen en hoofden aan hebben geleend. Dit zijn de titels waar ons drieste drietal mee terugkeerde.



Wat onderscheidt Pixar van de vele andere animatiestudio's? De tijd en energie die gestoken wordt in het uitwerken van het verhaal. De goed uitgewerkte karakters, de ontwapenende humor, de tijd die genomen wordt om het verhaal te vertellen zonder deze te overhaasten. Pixar heeft voor deze benadering de juiste koppen uitgezocht, regisseurs met een eigen stem die kwaliteit boven kwantiteit verkiezen. De beste van deze Pixar-regisseurs is misschien wel Brad Bird, die zijn debuut had met mijn vangst voor deze vuist vol euro's: The Iron Giant.



The Iron Giant is een film die, hoewel niet afkomstig van Pixar, de vele kwaliteiten van Pixar bezit. De gedurfde keuze's die gemaakt worden binnen het verhaal, zoals de situering in de koude oorlog, de grimmige wendingen, de ondeugende humor en de afwijkende personages (o.a een Beatnik), helpen allemaal mee om een geheel eigen wereld te creëren. Een wereld waarin de pulpverhalen over Space-Robots tot leven komen en het leven van hoofdpersonage Hogarth compleet op de kop zetten.

Het verhaal, waarin een gigantische ijzeren robot vriendschap sluit met een vroegwijs jochie klinkt aanvankelijk niet gelaagd, maar krijgt in filmvorm een ontroerende en nostalgische toon. Uiteindelijk is The Iron Giant een film over een pure vriendschap, een coming-of-age-film over een vaderloze jongen, een bitterzoete verhaal over de leukste jaren van het leven. Een eerlijke, ontroerende en immens grappige film die tot leven komt dankzij de prachtige animatie. The Iron Giant is een van de laatste echt briljante 2d-animaties.

Het is jammer dat The Iron Giant geflopt is, want deze film is uniek in zijn soort. De film neemt risico's, zeker vanwege de onderwerpkeuze (koude oorlog, ouderwetse pulp-scifi, coming-of-age-animatie) en de afwijkende personages (alleenstaande moeder, wereldvreemde beatnik, ijzeren robot). Dat de film een highconcept onderwerp koppelt aan een ultieme emotionele eerlijkheid zorgt dat Iron Man een van de allerbeste animaties aller tijden is. Doordat deze film flopte bleef meer van dit soort baanbrekend werk lange tijd achterwege. Pas vorig jaar kwam er een film kwalitatief en thematisch in de buurt; wederom een film waarin een bizar concept uitgediept wordt doormiddel van gewaagde scènes van pure emotie. Ik heb het hier uiteraard over Pixar's Up.
 
De dvd met vele extra's (waaronder audio commentaar en verwijderde scènes) is te koop bij de Blokker voor 4 euro.





Wellicht niet een geheel voor de hand liggende vangst, maar toch eentje waar ik trots op ben: Young Sherlock Holmes (languit Young Sherlock Holmes and the Pyramid of Fear) volgt een, tja, jonge Sherlock Holmes in één van zijn eerste onderzoeken. Centraal staat hier een serie doden die stuk voor stuk waanzinnige illusies zien voordat ze de pijp uitgaan. De vrij ondergewaardeerde kinderfilm heeft in mijn ogen veel af van films die nog zouden komen, zoals de Harry Potter-reeks. Ik hoor u al vragen, 'en Pixar dan'? Wel, de special effecten in de film werden verzorgd door ILM toen niemand minder dan John Lasseter zelf zijn bloed, zweet en tranen stortte in het medium waarin hij toekomst zag. Een paar maanden later zou Lasseter bij Lucasfilm Computer Graphics gaan werken, het vroegere Pixar. Tegenwoordig kennen we hem vooral als de regisseur van Toy Story en de vent met die leuke overhemden.



Memorabel is een bizarre hallucinatie-scène van John Watson, waarin hij op een kerkhof oog in oog komt te staan met een groep demonische cupcakes. Het is maar waar je van houdt. In ieder geval heb ik er nachten van wakker gelegen; hoe ze het gebak tot leven hebben gebracht is mij vandaag nog steeds niet helemaal duidelijk, al ben ik natuurlijk geen expert in animatie.

Voor mij een onvergetelijke klassieker, en zeker een film die enorm belangrijk was voor special effects. Voor een eurootje of 4 kan je hem op DVD binnenhalen, wederom via Play.com.





FernGully: The Last Rainforest, is de film geworden waar ik mijn zuurverdiende 4,5 euro aan heb uitgegeven. Een animatiefilm van het Australische Kroyer Films, het productbedrijf van Bill Kroyer. Een bekende naam als u zich enigszins in de animatiewereld begeeft. Kroyer en zijn vrouw waren namelijk een van de eerste die traditionele animatie combineerde met computergegoochel. Bill had dan ook al flink wat ervaring opgedaan in zijn eigen bedrijf, maar bijvoorbeeld ook met Tron. Inderdaad de Tron van Disney, waarin hij de rol van Computer Image Choreographer vervulde (wij weten ook niet exact wat het inhoudt, maar het klinkt in ieder geval wel interessant...).



Enfin, u denkt, mooi verhaal allemaal, maar waar zit die link met Pixar dan. Nu, dames en heren, die zit 'm in de de art director (de man die de algehele sfeer van de film zo'n beetje bepaald) van FernGully: Ralph Eggleston. Een begenadigd art director mogen wij zeggen, want direct na FernGully werd Eggleston gevraagd door John Lasseter (daar is hij weer) zelf om zijn Pixar te assisteren in hun eerste film, Toy Story. Sindsdien is Eggelston in die rol (en enkele andere) betrokken bij vele andere Pixars: Monsters Inc., Finding Nemo, The Incredibles, WALL-E en Up. Daarnaast regisseerde hij het Oscar winnende For the Birds, een van Pixar's korte animaties. Wij denken dat wij daarin wel een redelijke link hebben gevonden.

FernGully is een goedhartige animatiefilm met een duidelijke boodschap gebaseerd op de verhalen van Diana Young. Het verhaal moet het niet hebben van originaliteit, maar dat heeft Avatar, dat hetzelfde uitgangspunt kent, ook niet gehinderd. Met karakters die lijken gestoeld op het Disney-dogma. Een liefdesstel, een komische sidekick (met de stem van Robin Williams), het dubieuze karakter dat uiteindelijk er toch staat en een waardige schurk (met de meer dan waardige stem van Tim Curry), nog wat bijfiguren (met stemmen van o.a. Cheech & Chong) en uiteraard afdoende liedjes. De film haalt de vergelijking met Disneykwaliteit niet (de film werd dan ook uitgesteld om botsing met de release van Beauty and the Beast te voorkomen), maar dat is ook een onredelijke vergelijking. Toch zijn er genoeg momenten dat dat niveau wel wordt gehaald. Zowel op animatievlak als op het gebied van de soundtrack (Alan Silvestri). Een hele nette animatiefilm dus, zeker voor de genoemde prijs en voor (niet te jonge) kinderen een aanrader.