Quiet Days of Firemen

De brandweer als een kampvuur.

Quiet Days of Firemen is traag. Zeer traag. Het kabbelt voort als een beekje, blijft minuten hangen bij wolkenluchten, knisperende houtvuurtjes en bureaucratische paperassen. Daardoor zal de film zeker niet iedereen bevallen. Toch is het geen slecht geheel. De film weet veel te zeggen door niets te laten zien. Verveling overbrengen kan vervelend zijn, maar regisseur Natao Takenaka weet deze valkuil te omzeilen door gebruik te maken van kleine momenten met scherpe humor.

Takenaka toont zich een stijlgenoot van Gus van Sant, Apichatpong Wheerasetakul en Sofia Coppola. Allen blinken uit in rake observaties, een rustieke sfeer en lang aangehouden shots. Quiet Days of Firemen is Lost in Translation door japanse ogen, waarin de cultuurshock niet plaatsvind tussen Japanners en Amerikanen maar tussen stedelingen en dorpelingen. Takenaka voegt echter iets toe wat Van Sant, Wheerasetakul en in mindere mate Coppola niet in hun films hebben: Absurdisme. Dit maakt de film luchtiger, maar ook minder urgent.

Understatement is waarin de film uitblinkt. Understatement weet echter niet de volledige speelduur te boeien. Om het brandgerelateerd te houden: Quiet Days of Firemen doet denken aan een lui avondje aan een kampvuur. Je zit wat te praten, tot je afdwaalt om dat je in het vuur zit te staren. Dat is even mooi, maar dat gaat vervelen. Dan trekt iemand zijn gitaar te voorschijn, speelt wat luchtige liedjes, maar iedereen wil weer dat het stil is, omdat het in het vuur staren ook wel wat moois had. Je blijft de avond zitten, en er gebeurt niks, en als je ’s ochtends het licht ziet worden ben je brak en moe, maar het was wel de moeite waard.

Om dit te vertalen naar Quiet Days of firemen: net wanneer de film iets te traag word, en je het bijna zat bent, zit er een scène in die je bij de les houd, maar toch verlang je opeens weer naar de rustieke sfeer. Aan het einde van de film heb je niet het idee een meesterwerk gezien te hebben, maar toch heb je op een aparte manier genoten. Het is veelbetekenend dat de soundtrack van de film bestaat uit pingelende gitaartjes. Een kampvuurfilm dus. En blijf vooral even zitten tot na de aftiteling, daarna zit misschien wel de meest kenmerkende scène voor de sfeer van de film.