Door Theodoor Steen

 

 

Short Term 12 legt de focus op begeleider Grace, een glansrol voor de ijzersterke jonge actrice Brie Larson. Grace is een warme persoonlijkheid, die met humor en weerbarstigheid de jongeren in de groep in het gareel houd, en die ondanks haar jonge leeftijd duidelijk fungeert als een moederfiguur binnen de groep. Door haar ontwapenende gevoel voor humor weet ze door de emotionele harnassen van de jeugd heen te dringen, en ze heeft een amicale band met de andere begeleiders, inclusief een publiek geheime relatie met medebegeleider Mason. 

 

Wanneer de jonge Jayden in de woongroep geplaatst wordt, verschijnen er echter barsten in het masker van Grace. Hoe goed ze de zaken ook op orde heeft in de groep zelf, haar priveleven blijkt een zooitje, en Jayden vormt een spiegel voor Grace haar moeilijke jeugd. Kan Grace blijven functioneren nu er oude wonden open getrokken worden?

 

In het beantwoorden van die vraag scheert Short Term 12 een aantal keer akelig dicht langs het ravijn van melodrama, en zeker een aantal gebeurtenissen tegen het einde breken bijna met het realisme van de rest van de film. Destin Cretton houdt het karretje echter op de rails, ondanks dat deze scènes hem zichtbaar meer moeite opleveren als regisseur dan de rest van de film.

 

 Dat zegt echter meer over de rest van de film, want het is ongelooflijk hoe virtuoos beginnend regisseur Cretton omspring met zijn materie. In de handen van een minder talentvolle filmmaker waren er een aantal scènes geweest die clichèmatig en grotesk over waren gekomen. Door slimme artistieke keuzes en een uitstekende acteursregie zijn die handvol scènes uitgegroeid tot het hart van de film.

 

Deze paar scènes zijn sterk genoeg om zelfs de kijker die stevig in zijn schoenen staat een brok in de keel te bezorgen. In een scène die op papier nogal dweperig klinkt, rapt een jongen uit de woongroep, Marcus, over de mishandelingen in zijn jeugd. Door subtiele keuzes, zoals de reacties van de begeleider slechts out of focus en in de achtergrond te plaatsen én vooral te laten horen in plaats van te laten zien, worden deze scènes echter rauw en hyperemotioneel. 

 

Nog een aantal andere scènes, zoals de hartverscheurende scène waarin Jayden haar tekeningen laat zien aan Grace, weten ook de cliches te transformeren in rauwe, uit het leven gegrepen trauma's. De regie benadrukt de alledaagsheid van de traumas binnen de woongroep. Short Term 12 is een plek waarbij gebroken levens de dagelijkse orde van zaken zijn, en door situaties te tonen die er in hakken, én die af te wisselen met luchtige en lichte scènes, schets Cretton het beeld van een zeer realistische en echte omgeving. 

 

Een film als Short Term 12 kun je alleen maken als je het zelf hebt gezien of meegemaakt. Doordat Short Term 12 de hoogte en dieptepunten van het leven op een woongroep op sterke wijze met elkaar afwisselt, én de alledaagse beslommeringen doorsprenkelt met levensveranderende gebeurtenissen, krijg je het idee dat je getuige bent geweest van echte mensen, in een echte woongroep. Short Term 12 leest op papier als een melodrama, maar in beeld wekt het de indruk dat je naar een documentaire aan het kijken bent. Het voelt echt. Het voelt oprecht. En als kijker voel je mee.

 

Tweet