Sucker Punch

Porno zonder climax

Zack Snyder heeft zijn lading kritiek wel gehad met zijn vorige films 300 en Watchmen in 2009. Ik ben een schaamteloze fan van Snyders eigen stijl, zijn neiging alles in slow motion te zetten waardoor de film twee keer zo lang duurt, al heeft die visuele voorkeur ook zijn nadelen. Snyder had geluk met Watchmen, waar hij vrij spel kreeg een befaamd meesterwerk te verfilmen en met 300 was het de eerste keer dat we zijn trucjes in actie zagen. Nu is er Sucker Punch, Snyders vijfde en meest controversiële, die zal bepalen of Snyder meer dan een eendagsvlieg is.



Baby Doll, een getraumatiseerde 20-jarige, komt na een gevecht met haar stiefvader terecht in een inrichting voor geesteszieken. Het lijkt erop dat alle hoop voor haar vervliegt wanneer blijkt dat de inrichting eigenlijk een decor is voor de corrupte baas, alwaar hij zijn handel kan voeren in onschuldige dames. Ook Baby Doll staat op het menu en moet in korte tijd een plan bedenken om te ontsnappen voordat ze zelf ook slachtoffer wordt. Samen met huisgenoten Sweet Pea, Rocket, Blondie en Amber gaat ze de grootste uitdaging van haar leven aan.

Snyder kon zich altijd verschuilen achter ofwel boeken ofwel graphic novels om het verhaal voor hem te beslissen, maar in Sucker Punch krijgen we te zien wat er gebeurd als dat vangnet wegvalt. De film opent sterk met een indrukwekkende proloog die de eerste stenen legt van het verhaal, maar ontspoort al snel en richt zich eerder op de dijen van Emily Browning dan enige karakterontwikkeling.

Nu stelt Sucker Punch zich niet echt op als een film waar we krijgen te kampen met politieke stellingen of iets in die richting, maar Snyder weet voor het eerst ook niet goed hoe hij deze tekorten moet compenseren. De nadruk ligt in ieder geval op de visuele pracht, en deze is er zeker. In alle fantasiewerelden die de personages bezoeken is duidelijk veel moeite gestoken en het loont voor een tijdje, tot de personages zich in gevechten gaan verwikkelen. Snyder doet hier zijn uiterste best indruk te maken met de meest geavanceerde en overdreven camerabewegingen die er dit jaar op het bioscoopscherm zullen schijnen, maar verzuipt de kijker eerder in kogels en borsten dan de actie werkelijk zichtbaar te maken.

Dat was juist een van de pluspunten van Snyders passie voor slow motion: zichtbaarheid. Zo werd in 300 een slagveld vol chaos plotseling een elegant excuus om zoveel mogelijk executies in onmogelijk detail te tonen. In Sucker Punch raakt deze elegantie gaandeweg besmeurd met verveling bij de kijker. Op een enkele noemenswaardige scène in een trein na voegt Snyder aan het al matige verhaal met zijn beeldkunst verrassend weinig toe.

Het gebrek ligt hem niet zozeer in het verhaal of de overdreven stijl die balanceert op het randje van kitsch, het is de schaamteloosheid waarmee Snyder zijn werk op tafel legt. De personages wandelen constant rond in hun ondergoed en worden op zo veel mogelijk gelegenheden van 'benefitiële' oogpunten gefilmd. Dit laatste kunstje van Snyder is goedkoop en uitermate storend, zelfs voor mannen. Het is een film waar veel feministen zich over mogen buigen en eerlijk gezegd geef ik ze gelijk. Snyder bewijst dat zijn stijl een houdbaarheidsdatum heeft die met grof geweld niet gecompenseerd kan worden: Sucker Punch is net porno dat zijn hoogtepunt niet bereikt.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.