SuperClásico

Frivole film die nergens bovengemiddeld wordt

‘Liefde is het overschatten van de talenten van één vrouw’. Zo ziet Oscar (Jamie Morton) het. Hij is zestien jaar en zoon van Christian (Anders W. Berthelsen), die in scheiding ligt met zijn vrouw en Oscars moeder Anna (Paprika Steen). Anna is inmiddels verhuisd naar Buenos Aires waar ze woont bij haar nieuwe vriend, de stervoetballer Juan Diaz (Sebastián Estevanez). Als Oscar op bezoek gaat bij zijn moeder, besluit Christian in een impulsieve bui mee te gaan. De scheidingspapieren moeten nog steeds getekend en eigenlijk wil Christian ze helemaal niet tekenen. Zijn reis naar Buenos Aires is dan ook zijn laatste wanhoopspoging Anna terug te winnen.



Regisseur Ole Christian Madsen vertaalt de sfeer van het mooi gefilmde Buenos Aires kundig naar de structuur van zijn film. De verhaallijnen meanderen lekker weg, veel situaties en ontmoetingen hangen van toeval aan elkaar en alles wordt overgoten met een sausje van tango, wijn en voetbal. Die losheid levert soms mooie en sterke scènes op, met zelfs een magisch-realistische dans tussen twee kakkerlakken, maar het leidt er ook toe dat de film wat aan het oppervlak blijft. Ondanks dat er een aantal belangrijke beslissingen worden genomen, hangt over alles een soort zweem van vrijblijvendheid, als bij een verre vakantieliefde. Dit is duidelijk ook de opzet geweest van de regisseur, maar het knaagt toch dat die frivoliteit de echte ontroering in de weg zit.

Dat de film wel blijft boeien komt voor een groot deel door de sterke cast, aangevoerd door Paprika Steen en vooral Anders W. Berthelsen. Hij is volstrekt geloofwaardig als een man die na zijn officieuze scheiding langzaam is weggekwijnd, zich geen raad wetend met zijn nieuwe situatie als alleenstaande man en vader, maar die in Buenos Aires uit zijn lethargie wordt geslingerd. En daar uiteindelijk uitkomt met een zekerder idee van waar hij heen wil met zijn leven.

SuperClásico is in veel opzichten totaal tegengesteld aan het eerdere werk van Ole Christian Madsen, dat veel donkerder was qua inhoud en formeler qua vorm. De vrijheden die hij zich permitteert in deze film leveren een prettige frisheid op. Echt bovengemiddeld wil de film nergens worden, maar SuperClásico biedt prima vermaak en maakt nieuwsgierig naar volgend werk van Madsen, vooral als hij deze minder hermetische vorm weet te combineren met een meer diepgravende inhoud.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.