Door Eva Knoet
14/02/2012
The Artist
De artistiekste film van het prijzenseizooooehn
De British Academy of Film and Television Arts heeft, samen met vele andere grotere en kleinere filmprijsuitreikers, luid en duidelijk gesproken! The Artist liet Britse topfilms als Thinker, Tailor, Soldier, Spy en The Iron Lady duidelijk achter zich door met maar liefst zeven (!) beeldjes naar huis te gaan; in de categorieën van beste film, regie, mannelijke hoofdrolspeler, scenario, originele muziek, cameravoering en kostuumontwerp. Voor een buitenstaander die de film nog niet heeft gezien wellicht wat onverklaarbaar doordat het een zwart-witfilm is waarin amper gesproken wordt of omgevingsgeluid te horen is.
The Artist vertelt het verhaal van de succesvolle acteur George Valentin (Jean Dujardin) die hoogtijdagen beleeft in het tijdperk van de stille film in Hollywood. Als hij in een film speelt is die een gegarandeerd succes en daardoor laten studiobazen zich een hoop welgevallen. Als hij op de première van zijn film toevallig met een, voor hem onbekende, Peppy Miller (Bérénice Bejo) op de foto wordt gezet helpt dit haar in no time naar grootse roem te rijzen. Maar dan bereikt een nieuwe technologie filmland en worden geluidsfilms - de talkies - geïntroduceerd. In één klap is de carrière van George voorbij terwijl die van Peppy er juist door gelanceerd wordt. De bodem van de put komt voor George snel dichterbij. Lukt het de eens zo succesvolle en ontzettend charismatische George uit dit dal op te klimmen?
De film begint met de authentieke titelkaarten uit de jaren ’20 en geeft daarmee meteen aan dat er respect wordt getoond voor de filmconventies van die tijd en de daarbij behorende stijl. Het leuke aan het geluid van deze film is dat het voor hedendaagse kijkers even wennen is dat ze niet al de dialoog op het scherm kunnen volgen door een gebrek aan het geluid, omdat het niet mogelijk is alles te liplezen en omdat niet alles op de titelkaarten verschijnt. Maar het geluid speelt desalniettemin een hoofdrol in de film, naast natuurlijk Jean Dujardin en Bérénice Bejo die beiden geweldige prestaties neerzetten en de acteur die de show steelt in de film: de hond Uggie.
Uggie laat qua acteerprestaties de Lassies van het witte doek ver achter zich. Voor zijn bijdrage aan The Artist mocht hij recent een Golden Collar Award in ontvangst nemen. Wellicht de best acterende hond van de filmgeschiedenis in een film die juist aan diezelfde filmgeschiedenis een ode brengt. Ondanks deze ode die onder andere door visuele referenties aan legendarische films als, bijvoorbeeld, Citizen Kane wordt gebracht is The Artist een prachtige opzichzelfstaande film.
Het overduidelijke respect aan de filmconventies van de jaren ’20 en ’30 is ook in, bijvoorbeeld, de cameravoering doorgevoerd. Dit heeft regisseur Hazanavicius gedaan door de mise-en-scène en de manier waarop ‘belangrijke’ of terugkerende objecten in beeld worden gebracht. Wellicht iets minder subtiel dan dat in de ‘hedendaagse’ cinema gebeurt maar doordat de dialoog er geen aandacht op kan vestigen juist wel erg doeltreffend. Desondanks wordt ook van moderne technieken gebruik gemaakt wat de diepgang van de film, zowel op filmtechnisch als verhaaltechnisch vlak, alleen maar vergroot.
Het schijnt dat er, bijvoorbeeld in Engeland, veel mensen de bioscoopzaal uit zijn gelopen nadat ze er achter kwamen dat de film in zwart-wit is en met amper dialoog. Dat The Artist niet iedereen zijn ‘cup of tea’ is, blijkt daaruit overduidelijk. Het is het echter waard om, wellicht, uit uw comfortzone te stappen en naar het filmtheater te gaan. Deze ode aan de filmgeschiedenis die de kijker weer even helpt herinneren hoe mooi cinema kan zijn, heeft de zeven BAFTA's zeker verdiend en is een echte aanrader!
