The Thing

The Thing that should not be

De Nederlandse regisseur Matthijs van Heijningen jr. is een moedig man. Hij heeft het gewaagd een prequel te maken van de geliefde film The Thing (1982) van John Carpenter, welke weer een vrije remake is van The Thing from Another World (1951). De versie van Van Heijningen vertelt het verhaal wat er gebeurde voordat Kurt Russell en zijn mannen met de van vorm veranderende alien te maken krijgen. De grote vraag is natuurlijk of deze prequel wat toe te voegen heeft aan de ongeëvenaarde versie van John Carpenter.



Deze prequel zou je net zo goed een remake kunnen noemen want het verhaal volgt hetzelfde stramien als de versie uit 1982. Een groepje wetenschappers vindt op Antarctica een ruimteschip en een wezen dat ingevroren is in het ijs. Zoals fans weten, betreft het een groep Noren en Van Heijningen heeft er goed aan gedaan deze Noren dan ook door Noorse acteurs te laten spelen. De film volledig in het Noors opnemen ging de producers waarschijnlijk te ver dus wordt er aan het gezelschap een aantal Amerikanen toegevoegd waaronder Kate (Mary Elizabeth Winstead), een studente die als hoofdrolspeelster de taak krijgt Kurt Russell te doen vergeten.

Het ding dat ingevroren is, breekt uit en heeft het op ieder levend wezen voorzien. Zoals bekend, weet het wezen zich elke gedaante eigen te maken wat resulteert in enkele vermakelijke scènes. De prequel heeft meer weg van Aliens (1986), in die zin dat het meer een actiefilm is geworden dan een paranoïde horrorfilm zoals John Carpenter die zo vakkundig heeft gefabriceerd. Deze versie mist een blik aan karakteracteurs om wie je gaat geven. In plaats daarvan kijk je naar slachtvee en ontbreekt elke vorm van emotionele betrokkenheid. Mary Elizabeth Winstead mist duidelijk charisma en weet de film niet op haar schouders te dragen. De film probeert wel enigszins het paranoïde sfeertje op te roepen door de karakters zich af te laten vragen of het ding niet inmiddels is getransformeerd tot één van de expeditieleden. Er is een variant bedacht op de “bloedscène” uit de versie van 1982 waarin wordt blootgelegd wie het ding is, maar eigenlijk komt het principe op hetzelfde neer.

Het is zeer spijtig om te zien dat Van Heijningen totaal niets nieuws aan het verhaal weet toe te voegen. Deze prequel is daarom ook een verkapte remake maar faalt op alle fronten waar het origineel zo goed in was. Zelfs de special effects van zo'n dertig jaar geleden, onder leiding van Rob Bottin, staan nog als een huis. De prequel heeft wat meer CGI toegepast maar doet dat in combinatie met “ouderwets” handwerk en dat pakt eigenlijk zeer goed uit. Het is duidelijk dat er tegenwoordig meer gedaan kan worden op het gebied van special effects maar in deze nieuwste versie wordt het goed gedoseerd. Het wezen lijkt nu ook meer aanvallend en agressief terwijl in het origineel het ding meer zijn best deed verborgen te blijven wat de paranoïde sfeer ten goede kwam.

Het resultaat is een aardige film die met een bak popcorn makkelijk wegkijkt maar die spanning en een nieuwe invalshoek mist. Als er dan iets nieuws wordt getoond dat de mythe rondom het ding kan versterken, zoals de binnenkant van het ruimteschip, dan zijn dat meteen ook de zwakste scènes van de film. Het meest positieve aan deze prequel is de bevestiging dat John Carpenters versie een dijk van een horrorfilm is die de tand des tijds op zijn sloffen heeft doorstaan.

De schijf
De Blu-Ray levert prima beeld- en geluidskwaliteit maar het geluid wint het van de beeldkwaliteit. Op het gebied van extra's is het wat schraal. Enkele documentaires, met name over de special effects, zijn interessant maar erg beknopt. Een paar verwijderde scènes en een audiocommentaar met Van Heijningen en producer Eric Newman ronden het geheel af. Een aardige uitgave van een vrij matige film is het eindoordeel.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.