08/10/2012

The Walking Dead - Seizoen 2

Kwalitatief gestrompel

Seizoen twee van The Walking Dead begint direct waar het eerste seizoen eindigde: met de groep overlevenden onder leiding van Rick Grimes die vluchten door een wereld bevolkt met strompelende doden, ook wel “Walkers” genaamd. Regisseur Frank Darabont (Shawshank Redemption, The Mist) was nauw betrokken bij het eerste seizoen maar vanwege “creatieve meningsverschillen” met productiebedrijf AMC heeft de voortrekker van de serie afscheid moeten nemen. Heeft dat invloed op de kwaliteit van de serie?

Wat opvalt aan het tweede seizoen is de lengte; die is gegroeid van zes afleveringen naar dertien. Dat resulteert in meer aandacht voor karakters en een langere opbouw naar de climax. De meeste aandacht gaat naar de leider Rick Grimes en zijn beste vriend en collega Shane. Beiden groeien steeds verder uit elkaar door tegenstrijdige opvattingen over hoe te overleven in een apocalyptische wereld. Rick kiest een humane aanpak met behoud van menselijke waardigheid terwijl Shane het pad bewandeld waarbij het recht van de sterkste geldt. De verhaallijnen spelen zich voornamelijk af op één locatie. De groep komt al vroeg in de serie tot een stilstand als ze een boerderij aantreffen met andere overlevenden. Daar worden ze opgenomen bij het gezin van Hershel, een oude man die op zijn eigen manier zijn mensen bij elkaar probeert te houden. Veel karakters op een kluitje levert onvermijdelijk spanningen op met op de achtergrond de sluimerende dreiging van de Walkers.

Het eerste seizoen heb ik binnen een weekend wellustig verorbert vanwege het hoge cliffhangergehalte. Dit tweede seizoen keldert in mijn optiek wat als aflevering vier zijn intrede doet. De serie focust zich steeds meer op onderlinge verhoudingen wat vaak neerkomt op geruzie en meningsverschillen. Het begon zelfs sterk op een soap te lijken. De actiescènes zijn wat meer naar de achtergrond verdrongen. Ook worden er karakters in gevaarlijke situaties gebracht die totaal niet nodig zijn, behalve dat een scriptschrijver ze bedacht heeft. Een volgend punt van kritiek is dat een belangrijke spanningsboog, de zoektocht naar een verdwenen karakter die de kijker amper kent, in mijn ogen veel te lang duurt. Toch sluimert er een bepaalde kwaliteit door de serie die het geheel niet doet onderdompelen in een zee van middelmatigheid. Zodra we bij aflevering acht zijn aanbeland, neemt de spanning weer toe en herleeft het tweede seizoen de kwaliteit van het eerste. Als blijkt dat belangrijke karakters, waar veel tijd in is geïnvesteerd, plotseling gewelddadig overlijden, levert dat een adrenalinestoot op vol onverwachte wendingen. Alles kan blijkbaar gebeuren en dat maakt de serie erg boeiend en onvoorspelbaar.

De make-upeffecten van de Walkers zijn werkelijk subliem. Ook al zijn de slachtpartijen niet veelvuldig aanwezig, als ze er zijn dan ziet het er echt zeer realistisch uit. Echt ongeëvenaard voor een serie. De Walkers bevinden zich voornamelijk op de achtergrond maar gedurende de spectaculaire finale worden alle registers opengetrokken. De serie ontpopt zich dan ook tijdens dit tweede seizoen meer als een verhaal over personen in een wereld waarvan de wetten van voorheen zijn verdwenen. Machtsverhoudingen en morele dilemma's spelen een hoofdrol terwijl rottende lijken al schuifelend een steeds grotere dreiging vormen. Ondanks een wat zwakker middenstuk was de gehele linie zeker sterk, wat reikhalzend doet verlangen naar een derde seizoen. Ook zonder Darabont aan het roer zijn de levende doden wat mij betreft een lang leven beschoren.

De Blu-Ray
De beeldkwaliteit is erg ruig met vaak een dikke laag grain wat de troosteloosheid van het verhaal extra benadrukt. Kleuren spatten niet van het scherm en de beelden zijn nooit haarscherp, soms zelfs behoorlijk soft. Persoonlijk ervoer ik dat zeker niet als een nadeel. Een groot verschil met de Amerikaanse uitgave is het verlies van een TrueHD-track. De Nederlandse versie bevat “slechts” een Dolby Digital-geluidsspoor. Op het gebied van geluid kon het dus allemaal voller. De Amerikaanse set bevat dan ook vier schijfjes en de Nederlandse drie.

De derde schijf is gereserveerd voor allerlei featurettes en deleted scenes. Er staan zo'n elf documentaires op die qua speelduur niet boven de tien minuten uitsteken. Er wordt aandacht besteed aan de special effects, make-up en enkele karakters krijgen een extra spotlight, zoals Shane. Erg leuk, en vooral zeer interessant voor de fans van de graphic novels, is de featurette “The Ink is Alive”. Hierin wordt besproken wat de verschillen tussen de serie en de boeken zijn.