The Zero Theorem

Wanneer Terry Gilliam met een nieuwe film op de proppen komt, zijn de verwachtingen automatisch hoog. Wat wil je van een regisseur die niet alleen een lid was van Monty Python, maar als regisseur ook verantwoordelijk was voor onder meer Brazil, Twelve Monkeys, Fear and Loathing in Las Vegas, The Fisher King en Time Bandits. Zelfs zijn niet volledig geslaagde projecten hebben altijd wel iets in zich dat het kijken meer dan waard maakt (met als enige uitzondering wellicht het tenenkrommende Jabberwocky). The Zero Theorem behoort helaas niet tot het lijstje opgesomde klassiekers, maar heeft zeker genoeg interessants te bieden.





Het verhaal speelt zich af in de toekomst en draait om Qohen Leth (Christoph Waltz). Qohen werkt als computer hacker/programmeur voor het Management (een tof bepruikte Matt Damon), en probeert dagelijks de reden voor het menselijk bestaan te ontdekken. Door zijn werkzaamheden komt hij zelden buiten de muren van zijn eigen woning, maar wordt hij wel regelmatig gestoord door bezoekjes van zijn baas Joby (David Thewlis), een dame van lichte zeden (Mélanie Thierry) en de virtuele therapiesessies met Dr. Shrink-Rom (Tilda Swinton).

Door zijn thematiek en sfeer, laat The Zero Theorem zich vooral vergelijken met Twelve Monkeys en vooral Brazil. Die vergelijking komt The Zero Theorem niet ten goede. Op zichzelf beschouwd, is The Zero Theorem zeker een goede film. Met name de art direction, de kostuums en set design zijn fantastisch. De wereld waarin Qohen leeft (zijn appartement) lijkt een geenszins op een set, maar voelt aan als diens (t)huis. Ondanks de beperkte locaties waarin het verhaal zich afspeelt, worstelde Gilliam tijdens het maken van de film met het budget. Het knappe aan The Zero Theorem, is dat dit niet aan het eindproduct af te lezen is. Alles ziet er prachtig uit.

Christoph Waltz begon zijn Hollywood carrière pas vijf jaar geleden als Nazi Hans Landa in Quentin Tarantino’s Inglorious Basterds, maar wanneer je kijkt naar zijn werk sindsdien is het lastig voor te stellen dat die periode sinds zijn doorbraak zo kort is. Dit is waarschijnlijk omdat hij de aandacht zo nadrukkelijk naar zich toe weet te trekken. Zo ook in The Zero Theorem. Ondanks zijn aparte manier van leven, en zijn bijzondere omgangsvormen, ga je je als kijker toch identificeren met Qohen.

Minpunt aan The Zero Theorem is het script. Waar eerdere Gilliams vaak naast hun visuele kracht, uitblonken in verrassende plots, is dat van The Zero Theorem erg mager. Vorm boven inhoud, lijkt helaas het credo. Wat Qohen nu precies aan de het doen is, en vooral zijn achterliggende gedachten, komen we eigenlijk niet te weten. Wanneer het verhaal eenmaal is opgestart, gebeurt er daarna niet heel veel opzienbarends meer.

De bluray van A-Film bevat geen extra’s.
 

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.