
Door Ralph Dambacher
08/08/2010
The song remains the same
De film behoudt de cultstatus
Het is ontegenzeggelijk een van de allergrootste rockbands uit de geschiedenis: Led Zeppelin. Miljoenen platen gingen over de toonbank en menig sportstadion werd uitverkocht, ondanks het feit dat de band eigenlijk niet aan singles of live-registraties deed om het publiek te lokken. Tijdens de actieve carrière van de band verscheen er één grote uitzondering op dit laatste punt: in 1976 werd de bioscoopfilm The Song remains the same uitgebracht. Het was grotendeels een registratie van een aantal concerten in New York. Tot 2003 zou dit de enige officiële live-uitgave van Led Zeppelin blijven. Dankzij dit gegeven, in combinatie met de filmische aspecten van The Song Remains the same zelf, heeft de film een zekere cultstatus verworven.Naast de livebeelden kent de film nog twee onderdelen. Ten eerste zijn er beelden van achter de schermen tijdens de tournee. Deze reportageachtige fragmenten tonen bijvoorbeeld manager Peter Grant die ruzie loopt te maken, of de agenten die als bewaking aanwezig waren. Ten tweede zijn er de zogenaamde “fantasy sequences”: elk bandlid, inclusief de manager, kreeg een eigen miniverhaaltje waarin hij de hoofdrol speelt. Zo zien we zanger Robert Plant als ridder door het Engelse landschap galopperen en speelt Grant een huurmoordenaar. Deze extraatjes zijn echter maar kleinigheden in een film die toch grotendeels om de muziek draait. Klassiekers als Stairway to Heaven, Whole lotta love en The Rain Song komen uiteraard allemaal voorbij, net als heel veel meer moois voor de liefhebber.
Maar toch, het geheel van muziek, documentaire en fantasie lijkt niet alleen apart, dat is het ook. The Song remains the same voelt niet echt als een film, terwijl de tussendoortjes toch echt het idee geven dat het meer moest zijn dan een concertfilm. Aangezien het dit toch grotendeels is geworden, is het geheel een beetje zoek door alle interrupties. Daarnaast duurt het allemaal erg lang (138 min.) en is het niet bijzonder goed gemonteerd. De caleidoscoopachtige camera-experimenten tijdens de optredens doen vermoeden dat de film wellicht een kijktoestand prefereert die beïnvloed is door verdovende middelen van enig soort. Het is dan ook echt geen titel om op woensdag na het avondeten op te zetten; ergens midden in de nacht, na een avondje stappen, komt dit beter tot zijn recht.
Om het geheel samen te vatten: kwalitatief valt er meer dan genoeg op de film af te dingen, maar voor zowel de muziek van Led Zeppelin, als voor de cultstatus verdient hij een extra Oh. Maar alleen voor een select publiek.
De dvd
Deze nieuwe uitgave van The Song Remains the same heeft een dubbel-dvd gekregen. Disc 1 heeft alleen de film. Uiteraard heeft Jimmy Page er ook nu voor gezorgd dat het geheel weer opgepoetst en afgestoft is, en we kunnen qua geluid kiezen uit drie opties: LPCM stereo, DD 5.1 surround en DTS 5.1 surround. Ondanks de tussenstukjes is de scènetoegang volledig geïndexeerd naar de muzieknummers, wel zo handig.
De tweede schijf kent een flinke berg extra’s. Nog een paar live-nummers, interviews, en nieuwsberichten. Leuk, beperkt interessant, maar hoe dan ook een mooie aanvulling voor liefhebbers van de band die nog altijd uiterst spaarzaam omspringt met officiële releases.
Groot gebrek aan deze dvd-uitgave is de afwezigheid van Nederlandse ondertiteling. Niet dat er heel veel gepraat wordt, maar als ongeveer heel Europa – van Griekenland tot IJsland - van eigen tekst voorzien wordt, dan verdient de Nederlandse/Belgische uitgave ook wat meer aandacht. Een vreemd gemis, maar het kan de uitgave als geheel niet deren.







DVD

22/06/2010

Living Colour Entertainment

16:9 (1.78)

LPCM stereo, DD 5.1 surround, DTS 5.1 surround

Frans, Engels, Duits, e.a.
