The Wolfman
Niet spannend, wel erg mooi
Filmstudio Universal maakte aan het begin van de jaren 1930 een hele rits veelal succesvolle monsterfilms. In de pakweg vijftien jaar die daarop volgden kwamen vooral veel vervolgen op deze films als Dracula (1931), Frankenstein (1931), The Mummy (1932) en The Invisible Man (1933), wat aantoont dat het uitmelken van succesvolle films zeker niet iets is van de laatste jaren. Tussen al die ‘brides of’ en ‘sons of’ kwam in 1941 een originelere film uit die toen de Tweede Wereldoorlog inmiddels in volle gang was, een enorme hit werd. Dit was The Wolf Man van regisseur George Waggner die, alhoewel het geen sequel was, wel enorm leunde op klassieke sagen, sprookjes en volkslegenden over weervolven. Nu bijna zeventig jaar later heeft het filmminnend deel van de wereld al vele weerwolven voorbij zien komen. Desondanks vond Benicio Del Toro het tijd voor remake van de originele film uit 1941. Universal vond dit wel iets en het resultaat, dat niet zonder slag of stoot tot stand kwam, valt niet tegen.
Het verhaal is niet heel ingewikkeld en inmiddels bij velen ongetwijfeld bekend. Het originele scenario van Curt Siodmak werd wel op enkele punten veranderd, maar de basis en gelukkig ook de sfeer blijven hetzelfde. Eind negentiende eeuw wordt Lawrence Talbot (Benicio Del Toro) na een lange afwezigheid, die hij in Londen heeft doorgebracht, door zijn toekomstig schoonzusje Gwen (Emily Blunt) overgehaald naar huis te komen. Dit huis is het landhuis aan de rand van het kleine plaatsje Blackmoor. In het huis woont nog altijd zijn vader Sir John Talbot (Anthony Hopkins), diens bediende en tot voor kort ook zijn broer. Tot voor kort aangezien de broer spoorloos is verdwenen. Dit is ook de reden waarom Lawrence naar huis wordt geroepen; hij wordt door Gwen gevraagd de vermiste te zoeken. Eenmaal thuis aangekomen is het lijk van zijn broer zojuist compleet verminkt gevonden. Lawrence belooft Gwen achter de ware toedracht van zijn broers dood te komen en bij zijn zoektocht loopt hij tegen zigeuners, dikke mist, een voor Schotland Yard werkende soort van Van Helsing (Hugo Weaving) en één volle maan aan.
The Wolfman was de afgelopen tijd door allerlei productieproblemen al veel in het nieuws. Regisseur Mark Romanek vertrok nadat hij het over het geld niet eens kon worden; geruchten over hermontage vlak voor de première gingen de ronde; en de muziek van Danny Elfman zou niet onder de film hebben gepast. Uiteindelijk valt het allemaal reuze mee, tenminste afgaande op het eindproduct. Danny Elfmans onheilspellende muziek mocht gelukkig blijven en er werd een andere regisseur in de persoon van Joe Johnston aangetrokken. Johnston mag dan als regisseur een vrij wisselvallig curriculum vitae op zak hebben (erg sterk met October Sky, maar teleurstellend met Jumanji en Jurassic Park III), verstand van special effects en spektakel heeft de man getuige zijn medewerking aan de originele Star Wars-trilogie en Raiders of the Lost Ark en Indiana Jones and the Temple of Doom wel. The Wolfman is zeker geen meesterwerk, maar is toch een erg sfeervolle en vermakelijke hervertelling van het oeroude relaas.
De belangrijkste troef van de film zijn de prachtige sets. Tot in het kleinste detail is zowel het sfeervolle plaatsje Blackmoor gecreëerd als het negentiende eeuwse Londen (al zagen we dat recentelijk ook nog in Sherlock Holmes en Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street). Deze splitsing tussen een rurale setting en een urbane setting die dan ook nog eens Londen blijkt en - oja - een weerwolf doen meteen denken aan An American Werewolf in London, waarschijnlijk één van de beste en leukste weerwolvenfilms ooit gemaakt. De man achter de legendarische transformatie van David Naughton in die film, Rick Baker, is ook de verantwoordelijk man voor het harige lichaam van Benicio Del Toro (in de film welteverstaan). De weerwolf ziet er wederom prachtig uit en Baker grijpt terug naar het originele ontwerp uit 1941 in plaats van zijn creatie in An American Werewolf in London. Niet alleen de lichaambeharing ziet er goed uit, de ledenmaten en ingewanden die met enige regelmaat los komen zien er lekker smerig uit. Ook de acteurs doen het prima. Benicio del Toro is natuurlijk een uitstekend acteur en aan de kwaliteiten van de te weinig in goede films spelende Anthony Hopkins twijfelt ook niemand. Verder is er nog de al enkele jaren met succes aan de weg timmerende Emily Blunt en Hugo Weaving is als wolvenjager ook prima op zijn plek.
Spijtig is dat The Wolfman op het eind een beetje afgeraffeld lijkt. De onvermijdelijke confrontatie aan het slot ziet er weliswaar leuk uit, maar voelt een beetje gemakkelijk aan. Verder is de spanning ver te zoeken. Dit komt natuurlijk doordat het verhaal behoorlijk bekend is, maar ook door de conventionele manier van het publiek proberen de stuipen op het lijf te jagen. Meteen de eerste scene is een duidelijk voorbeeld hiervan: man loopt door bos, spannend muziek, geluid, man kijkt. Oef, gelukkig niks aan de hand. Man draait om en ja hoor, pats boem pats flats. Verder hebben we nog wat flashbacks met kindjes in het donker en flikkerende shots met enge gezichten. Niet heel origineel.
Niettemin is The Wolfman een vooral erg mooi uitziend spektakelstuk. De haren, de darmen, maar ook de mooie cameravoering zorgen voor een geslaagde bioscoopervaring.
