Film-O-Rama Beter Beeld & Geluid, home cinema Nieuws Buis Agenda Bios Welbeschouwd Columns Film-O-Rakel Film-O-Rama Afmelden Profiel Aanmelden Registeren

13/01/2012

To spoil or not to spoil?

To spoil or not to spoil?

In 1912 verging een onzinkbaar gewaand schip op zijn eerste reis bij wat waarschijnlijk de beroemdste scheepsramp uit de geschiedenis is geworden. Het overbekende verloop van het gebeuren vormde echter geen belemmering voor miljoenen mensen wereldwijd om 85 jaar later een film over deze Titanic (maar die had u door) te bezoeken, soms zelfs vier of vijf keer. Toch is het verklappen van het einde van een film in de meeste kringen “not done”, om het maar even voorzichtig te zeggen, en journalisten bedienen zich van heuse “spoiler alerts” om vooral de woede van de lezer maar niet te wekken.



Persoonlijk heb ik me nog nooit kunnen storen aan een spoiler. Een film is een reis waarbij het einddoel ondergeschikt is aan de reis zelf. “Getting there is half the fun”, zong Fozzie Bear al in The Muppet Movie, en Fozzie wint het bij mij qua levensfilosofieën toch meestal van mensen die met hun vingers in de oren “LALALALALA” gaan gillen als je over grote plotwendingen in een film begint. Maar goed, het gaat nu niet over mij, maar over een wetenschappelijk onderzoek dat het fenomeen van de spoilers heeft onderzocht.

“Story spoilers don’t spoil stories” is de veelzeggende titel van een paper die is voortgevloeid uit het onderzoek aan de University of California. De resultaten zijn gebaseerd op experimenten waarin testpersonen verschillende korte verhalen te lezen kregen waarbij ze wel of niet voortijdig de afloop te weten kwamen, en de conclusie is duidelijk: het kennen van de afloop van een verhaal verpest de beleving ervan niet, maar hij wordt er zelfs door verhoogd. Spoilers = meer pret dus. En die zag u ongetwijfeld niet aankomen.

Tot zover de wetenschap, maar wat betekent dit nu in de praktijk? Verklaart dit waarom we klassieke mysteries graag vaker dan één keer bekijken, en zo'n film de tweede keer soms nog hoger waarderen dan de eerste? Hebben we hier de "Factor X" van grote spektakelfilms te pakken - val het publiek niet lastig met een onvoorspelbare plot en je trekt volle zalen? Gaat de sfeer in de grootstedelijke multiplexen omhoog als we tijdens de trailers ook alvast het einde van de aankomende film verklappen? Krijgen bioscopen naast een IMAX-zaal ook een spoilerzaal voor een nóg andere filmervaring?

Eén merkwaardig gevolg van deze studie heeft zich inmiddels al geopenbaard. Onderstaande heren, die tot nu toe vooral verontrustend druk waren, schijnen dus onze leefdesvreugde te kunnen verhogen:





Plaats uw reactie

Sandro op 14/01/2012

Do I laugh now, or wait 'til it gets funny?
Nee, niet mee eens. Uiteraard is het zo dat herkijks erg mooi zijn. Vooral omdat je de hoofdlijnen kent vallen je veel meer zaken op en dringt de totaliteit meer door. De thematiek, sub-texten. In dat geval ken je echter de hele film, je hebt het nog in je hoofd zitten hoe de film verliep. Wanneer je weet wat het einde is ken je 90% niet, dus dat is nieuw en kent niet de voordelen van een herkijk. Maar je weet wel waar het naartoe gaat en zit daar mee in het hoofd. Daardoor mis je misschien zelfs veel details en subtiliteiten, omdat je in je hoofd eraan denkt - die kant gaat het dus op (of moet het uiteindelijk op gaan). Het is niet meer die reis in het onbekende. Zelf heb ik wel eens een spoiler gehad, het einde van het derde seizoen van The Wire komt vooral in me op. En dat heeft de ervaring er niet beter op gemaakt. Daarnaast is in sommige films het element van verrassing ook erg belangrijk. Een film als Sleuth en The Departed zijn vooral de eerste keer bijzonder. Daarna ook nog wel, door voorgenoemde voordelen bij een herkijk. Maar dat speciale, intense gevoel komt niet meer terug.
Stefan op 17/01/2012

Het komt op de film zelf aan. In elke film over WOII verliezen aan het einde de Duitsers, dat weet iedereen. Dat betekent echter niet dat men bij voorbaat het einde van de film zelf kent. Hetzelfde geldt ook voor Titanic.
Elke Hugh Grant-film loopt -tenminste voor Hugh zelf- goed af. Is gewoon een deel van het succesrecept, en wat men van zo'n film verwacht.
Marnix op 17/01/2012

Ik zeg dat Stefan Night Train to Venice niet heeft gezien!
theodoor op 21/01/2012

Martin calls to say he's sending old electrical equipment. That's good we can always use some more electrical equipment.
Wauw, Night Train To Venice. Dat was me toch een ongure, obscure en mislukte film.
Stefan op 03/02/2012

Die heb ik idd niet gezien, en ja - ik zat er dus naast. Heb een beetje gegoogled en het is grappig dat de mening over de film zou verschillend zijn...
Naam:
E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.