
Door Melvin van 't Hof
09/12/2010
Tony Manero
Krampachtig stralen zonder elektriciteit
Chili stuurde Tony Manero in 2009 als inzending naar de Oscars voor beste buitenlandse film. De film vertelt het verhaal van Raúl, een tweeënvijftig jarige Chileen die geobsedeerd is door John Travolta’s personage in Saturday Night Fever. Hij is bereid heel ver te gaan om een look-a-like-wedstrijd te winnen in een televisieprogramma. Genoeg ingrediënten voor een komische film, en ook al is Tony Manero bij vlagen grappig, het is vooral een grimmige schets van een onaangenaam figuur met als achtergrond het dictatoriale regime van Pinochet in 1978.Het is geen duidelijk politieke film maar het regime van Pinochet loert altijd op de achtergrond. Ten tijde van dat regime werd het Chileense volk geteisterd door een avondklok, werden er mensen ontvoerd, ondervraagd en gemarteld. Vele burgers verdwenen spoorloos. In deze uitzichtloosheid probeert Raúl zich krampachtig vast te klampen aan een obsessie, zijn enige lichtpuntje. In een tijd waarin een eigen identiteit haast onmogelijk leek, meet Raúl zich een fictief karakter aan naar Amerikaans ideaal. Regisseur Pablo Larraín laat de kijker vanaf het begin weten dat hij daarvoor bereid is over lijken te gaan. Raúl heeft psychopathische trekjes en is volledig egocentrisch. Zijn bijna expressieloze gezicht maakt dit karakter nog verontrustender. En wie zal het merken als er mensen verdwijnen door de hand van Raúl terwijl er dagelijks mensen door het regime van Pinochet worden opgepakt om nooit meer terug te keren?
Raúl is aangesloten bij een plaatselijk dansgezelschap en elke vorm van concurrentie of tegenslag wordt beantwoord met ongekende jaloezie. Een van de meest memorabele scènes is dan ook het tafereel waarbij het hagelwitte John Travolta-pak van een mogelijke concurrent doelbewust wordt ondergescheten door Raúl. Ook zijn zoektocht naar oplichtende tegels waarop hij zijn danskunsten kan vertonen is tragikomisch. De mensen rond dit tragische figuur, zoals zijn vriendin en diens dochter, zijn volkomen ondergeschikt en kunnen geen greintje liefde verwachten. Dit maakt Tony Manero tot een vrij zware film waarbij de kijker vaak met plaatsvervangende schaamte naar de gebeurtenissen kijkt.
De film is lelijk in vele opzichten. De personages zijn onsympathiek, de gebeurtenissen (zoals seksuele escapades) lomp en treurig en Chili is geen mooie plaats om in 1978 te verblijven. Deze aspecten worden vertaald naar de manier waarop de film is geschoten. Donkere scènes met buitensporig veel ruis en onscherpte maken dit tot een “lelijke” film, alhoewel dat vast de bedoeling is van de regisseur. Persoonlijk vond ik deze lelijkheid in beeldkwaliteit wat afbreuk doen aan het kijkgenot. Vooral in de tijd van HD is deze presentatie behoorlijk ondermaats te noemen.
Mede door de onderliggende boodschappen over de Chileense maatschappij, is dit een bijzondere film. Het sterke spel van hoofdrolspeler Alfredo Castro weet heel subtiel de vele nuances van Raúl en zijn leefomgeving over te brengen. Raúl danst en lijkt met zijn mooie pak te stralen, maar onderhuids knagen innerlijke demonen aan zijn ziel.







DVD

15/11/2010

Filmfreak Distributie

16:9

Dolby Digital 2.0

Nederlands, Engels
