
Up in the Air
Het leven is een rugzak...
Niet met ballonnen dit keer, maar gewoon met het vliegtuig, want de één spaart postzegels, de ander paperclips, en George Clooney spaart Frequent Flyer-miles in Jason Reitmans nieuwe, Up in the Air. Clooney ontwikkelde zich van soapie tot erg interessant filmmaker/acteur en Jason Reitman ontwikkelde zich van ‘zoon van’ tot erg interessant filmmaker. Wat levert dat op? Jawel, een erg interessante en helaas actuele film.Er wordt hem regelmatig gevraagd hoe hij ’s nachts slaapt. Ryan Bingham (George Clooney) lijkt echter prima te slapen en oogt bijzonder gelukkig. De mensen die hij op zijn werk ontmoet zijn dat in veel mindere mate. Bingham ontslaat namelijk mensen bij grote bedrijven. Hij wordt ingehuurd door bedrijven die grote ontslagen moeten doorvoeren, maar het niet over hun hart kunnen verkrijgen die trouwe medewerkers, die al vaak hun hele leven om 9.00 uur ’s ochtend achter het bureautje van het bedrijf plaatsnemen en daar op zijn vroegst om 17.00 uur pas weer vertrekken, recht in het gezicht te ontslaan. Bingham is voor zijn baan veelal aan het reizen en hij is maar een paar dagen per jaar ‘thuis’. Thuis met zwevende komma’s omdat Bingham zijn huurappartementje niet als thuis beschouwt. Wat hij wel als thuis beschouwt, zijn de drukke vliegvelden, de vip-ruimtes, de eerste klas cabines in de talloze vliegtuigen, de hotelkamers en de huurauto’s. Kleine paniek dan ook wanneer Bingham door zijn baas (Jason Bateman) naar het kantoor wordt geroepen en daar te horen krijgt dat door een inventief plannetje van efficiency-expert Natalie Keener (Anna Kendrick) hij voortaan mensen zal moeten ontslaan via een webcamverbinding op het wereld wijde web.
Bingham is het hier niet mee eens, en naast de angst om zijn voor hem perfecte leventje kwijt te raken, vindt hij het niet terecht om mensen op deze manier mede te delen dat zij hun koffers kunnen pakken. Bingham krijgt van zijn baas nog één keer de kans om zelf zijn koffers te pakken en de jonge Natalie op sleeptouw mee te nemen op zijn tocht langs de slechtlopende bedrijven in Amerika en haar de kneepjes van het vak te leren. Naast de problemen op het werk, heeft Bingham ook nog een familie die aandacht vereist. Door zijn levenstijl is Bingham slecht in het onderhouden van relaties en ook zijn familie moet hier onder lijden. Zijn jongste zusje gaat echter trouwen - met iemand die hij nog nooit heeft ontmoet - en hij kan het niet maken zijn gezicht niet te laten zien.
Vader en zoon Reitman produceerden deze film, maar het is in alles een echte Jason Reitman film geworden. Jaren tachtig icoon Ivan Reitman heeft de laatste vijftien jaar zijn grip op de wereld van de komedie dan ook een beetje verloren. De laatste films waarbij hij plaatsnam in het uitklapbare regisseursstoeltje zijn, bij wijze van illustratie voor diens dalende status, My Super Ex-Girlfriend, Evolution, Six Days Seven Nights, Fathers' Day en Junior. Terugkijkend op diens gehele oeuvre zou je haast gaan denken dat zijn successen enkel te verklaren zijn door één bepaald iemand. Ik noem Meatballs, Stripes, Ghostbusters en Ghostbusters II en dan mag u gaan puzzelen. Zoonlief Jason lijkt dit decennium zijn vaders status van komedie-expert over te nemen met drie uitermate fijne films op rij. Thank You for Smoking, Juno en Up in the Air. Drie keer geschoten, drie keer raak zeg maar. Sfeervolle non-diëgetische muziek, vermakelijke titelsequenties en J.K. Simmons. Maar nog belangrijke: anti-helden floreren. Een woordvoeder van de tabaksindustrie, een zwanger tienermeisje en nu iemand die mensen ontslaat for a living. Zoals gezegd, een typische Jason Reitman film.
Hoewel je bij een reeks van drie films nog maar amper van een oeuvre kan spreken, lijkt Reitman met Up in the Air een serieuzer weg in te slaan (al doen de roddels over een samenwerking met Rainn Wilson in een toekomstig project weer anders vermoeden). Deze film is weldegelijk erg grappig en George Clooney heeft al meerdere malen bewezen erg komisch uit de hoek te kunnen komen, maar toch heeft Up in the Air een meer dramatische ondertoon dan Thank You For Smoking en Juno. Alhoewel beide films tamelijk serieuze onderwerpen als respectievelijk longkanker en adoptie/abortus/tienerzwangerschap behandelden, is Up in the Air op personageniveau dramatischer. Dit heeft alles - nou ja, niet alles, maar veel - te maken met het feit dat George 'meervoudig sexiest man alive/professioneel vrijgezel’ Clooney de hoofdrol speelt. De manier waarop Ryan Bingham praat over relaties en kinderen maken een vergelijking met Clooney bijna onafwendbaar. Jason Reitman verklaarde ook niet voor niets de rol van Bingham, gebaseerd op het personage uit het boek, geschreven te hebben met Clooney in gedachte. Het einde van de film ontroert en bewijst eens te meer dat Reitman niet snel de gemakkelijke weg kiest.
Binghams worsteling met twijfels over zijn levensstijl zijn dan ook het interessantst aan de film. De relatie die hij krijgt met het personage van Vera Farmiga, de contrasten met de levensstijl van Anna Kendricks personage en de verwaarloosde relatie met zijn familie zetten Bingham aan het denken. De chemie tussen de hoofdrolspelers, en dan vooral tussen Vera Farmiga en George Clooney, is hierin erg belangrijk. Minder belangrijk en zelfs een beetje storend zijn de cameo’s van J.K. Simmons en Sam Elliott. Uiteraard is J.K. Simmons zoals altijd grappig en ook u zal uw lach niet in kunnen houden bij de eerste blik op snor van Sam Elliott; ze blijven echter J.K. Simmons en Sam Elliott. En dat is een beetje jammer bij een film die zo character-driven is.
Character-driven betekent ook dat de acteurs deze personages een beetje geloofwaardig moeten overbrengen. Zoals gezegd is de rol van Clooney hem op het lijf geschreven en samenspel met Vera Farmiga zorgt voor een stevige basis. Ook de inmiddels uit de Twilight-reeks bekende maar toch relatieve nieuwkomer Anna Kendrick is prima op haar plek en het is bijzonder prettig dat komedieacteurs Jason Bateman en Danny McBride zich inhouden en beide behoorlijk ingetogen rollen neerzetten.
Up in the Air is een fijne film en maakt alleen maar meer benieuwd naar de nu toch wel erg veelbelovende carrière van Jason Reitman.



Up in the Air is weer echt zo'n menselijke film met flinke tegenstellingen... Het charismatische optreden van Clooney is de kers op de slagroom!


