Villa Amalia
Een vrouw ziet haar man een andere vrouw zoenen tijdens de openingsscène van Villa Amalia, de nieuwe film van de Franse regisseur Benoît Jacquot en gebaseerd op de gelijknamige roman van Pascal Quignard. Vanaf dat moment is de vrouw een bron van onzekerheid en onvoorspelbaarheid en we volgen haar in haar vreemde reis naar enige zin in het leven. Deze reis is evenzo fraai gefilmd als onnavolgbaar uitgelegd.
De vrouw in kwestie, Ann, wordt gespeeld door de gewaardeerde actrice Isabelle Hupert, laatstelijk nog hoofd van de jury tijdens het filmfestival in Cannes. Zij speelt de rol van Ann met veel overgave en klasse zonder dat je als kijker op enig moment ook maar het idee hebt van haar intenties. Want ga maar na, direct na de opening ontmoet ze per toeval een oude vriend die ze decennia lang niet meer gezien heeft. Deze triviale ontmoeting is de inleiding voor een serie van ongemotiveerde beslissingen van Ann, de zoen aan het begin van de film blijkt al gauw een miniem detail te zijn. Ann verkoopt haar huis en al haar bezittingen en gaat op reis door Europa, ontsnappend aan de werkelijkheid verzeilt ze plots in Italië waar ze een oude villa (Amalia geheten) ziet en vervolgens koopt. Deze villa, die er overigens meer uitziet als een bunker, wordt het toneel van een bizar lesbisch intermezzo en een hernieuwde ontmoeting met haar oude vriend.
Zoals gezegd is de film prachtig gefilmd. Zeker de plaatjes die geschoten zijn in de omgeving van villa Amalia leveren schitterende vergezichten op. Maar verder is de film onnodig rommelig en onbegrijpelijk. Er valt nauwelijks een touw aan vast te knopen en het lijkt haast ook niet de intentie van de makers geweest te zijn om een zinnig verhaal te vertellen. Vaak worden dit soort narratieve keuzes gemaakt om de kijker nog meer te verwarren, vooral de mysteries van bijvoorbeeld David Lynch en Michelangelo Antonioni zijn hier sterke voorbeelden van. Villa Amalia is echter bij benadering een vrij standaard drama die een onnodig moeilijke verhaallijn kent wat de film bijna totaal om zeep helpt.
Bijna, omdat Hupert en overigens ook de rest van de cast prima werk tonen. En soms werkt de abrupte en vlugge montage om een extra gevoel van vervreemding op te wekken bij de kijker. Vaker leidt deze montage echter af. Zo is Ann het ene moment met de bus in een dorp in België aangekomen, luttele minuten later steekt ze lopend door de bergen de grens naar Italië over. En het al vermelde lesbische subplot komt zo uit de lucht vallen dat ik het niet na kon laten om uit verwarring in de lach te schieten. De meanderende werking van de plot werkt meer averechts dan dat het de toestand van Ann zou moeten benadrukken.
Villa Amalia is aldus een rare film. Aan de ene kant valt het acteerwerk te prijzen, maar aan de andere kant wegen de onbegrijpelijke en niet uitgelegde acties van Ann en het verhaal zo zwaar dat de film faalt in zijn opzet. En dat is erg jammer, want in potentie was dit een alleraardigst psychologisch drama. Nu is het enkel een rommelige wirwar die net zo onvoorspelbaar is als Ann zelf.
