Vox Populi
Over het volk gesproken...
Eddy Terstall was altijd al een min of meer politieke filmmaker, iets wat onder andere duidelijk werd in de schetsing van het vrijzinnige Nederland in Simon. Deze veelgeloofde film koppelde grote onderwerpen aan lichtvoetige, bij vlagen platte humor, en een geleidelijke verschuiving naar drama. Ook de nieuwste productie van Eddy koppelt gevoelige thematiek (politiek, in dit geval) aan blote borsten-grappen en dramatische verwikkelingen. Een tweede Simon levert dit niet op, maar Vox Populi heeft genoeg eigen kwaliteiten om te kunnen boeien.
Tom Jansen speelt Jos Fransen, lijsttrekker van progressieve partij RoodGroen. Zijn dochter Zoë begint een relatie met "de volkse" jongen Sjef. Geïnspireerd door zijn "schoonfamilie" gooit Jos zijn partijcampagne compleet om. Hij zegt wat het volk wil, simpele taal en een rechtser standpunt in de hele integratieproblematiek. Dat dit zowaar goed valt bij het overgrote deel van het volk, en zijn partij flink stijgt in de opiniepeilingen, valt niet goed in de aarde bij de socialistische medepartijleden van RoodGroen. Jos zal moeten proberen succesvol te balanceren tussen de scheidslijn van "zeggen wat het volk wil", "opportunisme" en "wauw, is die socialist nu opeens rechts-radicaal geworden?"
Het moge duidelijk zijn dat we hier over een satire praten. Zo bestaan de andere partijen ondere andere uit Christelijk Midden en het Partij van de Vrijheid-achtige Hup, Holland, Hup! Men zou van Eddy Terstal verwachten dat hij zij pijlen vooral op rechts zou richten maar dat valt allezins mee. Tom Jansen komt er bekaaid van af, en de politiek leiders bestaan voornamelijk uit stijve carrièrevrouwen en buiten de deur neukende mannen. De dialogen zijn ouderwets Terstall: scherp, vlot en met een flinke knipoog. Ook het acteerwerk is zeer aardig ingevuld. Zelfs de normaliter niet zo gewaardeerde Johnny De Mol vervult zijn rol tot in de puntjes. Hart van de film is echter Tara Elders als Zoë. Ze staat precies tussen het volk en de politiek in en is het geweten van beide kanten. Zij houd het midden tussen de wat platvloerse verhaallijnen rondom Sjefs ouders, en de wat meer dramatische verhaallijn rondom Tom Jansen. Goed geacteerde en geschreven rol met een lach en een traan.
Op driekwart van de film slaat de film uit balans. Er wordt gepoogd een meer dramatische wending te geven aan het plot wat niet goed uit de verf komt. De vieze nasmaak die na dit gedeelte overblijft is te danken aan de nogal aparte visie op de radicale tak van de Islam. Voor een film die wat zinnigs poogt te zeggen over het Islam-debat vertrouwt men wel erg op negatieve stereotypes. Moslims zijn of in een enkel geval compleet geseculariseerd (alleen de naam doet nog herinneren aan afkomst) of zijn mannen met losse handjes, scheldende straatschoffies of doodsbedreiging spuiende mannen met baarden. In ieder geval bevinden zich ze opvallend op de achtergrond. Ook een monoloog op het einde geeft een wat jammere weerklank. Hoewel zowel bedoeld als ode en kritiek op Nederland blijft dat laatste hangen. De politiek moet het niet alleen ontgelden, nee, Nederlanders zijn sowieso zeikerds, stelt de film (zoals bewezen in deze recensie). Goedbedoeld van Terstall, maar het geeft een nare nasmaak. Wat opvallend is voor een film die verder aangenaam voortkabbelt en satirisch anderzijds best wel wat scherper had gemogen. Dat Vox Populi uiteindelijk toch bijblijft is te danken aan de sterke cast en de ontwapenende humor
