Wellness

“Wat kost een hotdog?”
- “99 cent.”
“Is dat inclusief btw?”
Nee, het zijn niet de woorden van een zwerver met KvK-registratie, maar van Thomas Lindsey, aanstormend verkooptalent. Althans, dat laatste vindt hij zelf dan.  Thomas verkoopt Wellness, een lijn van je-wordt-er-gelukkig-van producten, maar zelf wordt hij er nog niet bepaald gelukkig van. Thomas bevindt zich namelijk precies op de verkeerde plek in een piramideconstructie: voor duizenden dollars koopt hij producten in bij de man boven hem, maar het lukt hem maar niet om een lokaal distributienetwerk op te zetten waar hij zelf de baas over mag spelen.




Regisseur Jake Mahaffy laat ons in Wellness de pogingen zien van Thomas – niet knap, net te oud, goedkoop pak – om een Wellness-netwerk op te zetten in een klein Amerikaanse stadje. Van de hoopvolle telefoongesprekken met zijn vrouw, tot het afdingen op huurauto’s: Thomas wil zo graag, maar hij faalt in alles op ongelofelijke wijze. En Mahaffy toont het ons allemaal. Nou ja, “toont” is misschien niet het beste woord; “vertelt” past hier beter. Want hoewel Wellness alle uiterlijke kenmerken heeft van een documentaire, is het gewoon een verzonnen en geënsceneerd verhaal.

De keus voor deze vorm voelt zeker in het begin wat ongemakkelijk. In tegenstelling tot veel andere mockumentary’s gaat Wellness namelijk niet over iets extreem ongebruikelijks. Mensen als Thomas bestaan echt. Volop. Waarom heeft men dan niet een beetje zijn best gedaan om een echte mislukte verkoper te vinden? En als het allemaal in scène gezet wordt, waarom dan doen alsof het een docu is? Waarom geen open kaart spelen en er een uitgesproken komedie van maken?

Het antwoord van de regisseur: omdat Wellness eigenlijk een uit de hand gelopen filmoefening was. Het antwoord waar we wel wat aan hebben: omdat plaatsvervangende schaamte en medelijden nog intenser voelen als ze eerst door de “echtheidsconventies” van het docugenre gehaald worden. Naarmate de film vordert, ontwikkel je namelijk onherroepelijk een zwak voor Thomas. Hij is dan wel duidelijk een typetje, maar Wellness herinnert ons er aan dat we dagelijks omringd zijn door typetjes. De documentairestijl zorgt zo voor reflectie waar fictieconventies het geheel eerder naar het ridicule hadden getrokken.

Kortom, Wellness werkt in de zin dat de film herkenbare en inleefbare situaties en personages neerzet. Alle emoties die horen bij de tragikomedie worden aangesproken: je wil Thomas uitlachen, een hart onder de riem steken en eens goed door elkaar schudden. Een lowbudget-film, in zeven dagen geschoten met grotendeels niet-professionele acteurs die dat allemaal voor elkaar krijgt in 90 minuten, is wel een kijkje waard.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.