
The Lovely Bones
Het boek The Lovely Bones van Alice Sebold lijkt op het eerste gezicht een behoorlijk onverfilmbaar of in ieder geval lastig te verfilmen boek. Een kind wordt verkracht en vermoord en kijkt dan vanuit het leven na de dood neer op hoe haar rouwende familie uit elkaar dreigt te vallen en haar moordenaar vrijuit lijkt te gaan. Maar goed, een verhaal over een kind met harige voeten, pratende bomen, tovenaars, dwergen, elven en één ring om ze allemaal te overheersen, leek op het eerste gezicht ook ietwat aan de lastige kant. Nu houdt de vergelijking met Peter Jacksons vorige regieprojectje hierbij ook wel op. Oké, op de verbluffende special effects na dan. The Lovely Bones is een merkwaardig gekozen project voor iemand die ons eerder mee nam naar Middle-Earth, ons vermaakte met een stel ruimtewezens in zijn eigen achtertuin, Michael J. Fox op spokenjacht stuurde en ons kennis liet maken met de Muppets from hell, de Feebles. Met The Lovely Bones begeeft Jackson zich dan ook meer op het terrein van zijn ingetogen meesterwerkje Heavenly Creatures. Al gaat het erg ver The Lovely Bones een meesterwerk te noemen en ingetogen is het al helemaal niet.Susie Salmon (Saoirse Ronan) heeft een leuk zusje, een schattig broertje, een stel lieve ouders (de op het laatste moment voor Ryan Gosling invallende Mark Wahlberg en Rachel Weisz) en een alcoholistische, maar erg gezellig grootmoeder (Susan Sarandon). En dan is er ook nog die ene jongen. Zij vindt hem leuk en hij haar en zoals grootmoeder terecht opmerkt, is er geen valide reden waarom ze nog niet hebben gekust. Wanneer Susie na school nog wat blijft hangen, staat hij ineens bij haar kluisje. Of ze wil afspreken zaterdag in het winkelcentrum (let u vooral op Peter Jacksons cameo in de fotowinkel en de prominent op de voorgrond geplaatste Lord of the Rings-boeken). Je voelt de bui waarschijnlijk al hangen. Susie gaat die eerste date niet halen. Zoals ze ons zelf namelijk in voice-over heeft medegedeeld: ze werd op haar veertiende vermoord door haar poppenhuis bouwende buurtbewoner, George Harvey (een vrijwel alleen aan zijn typerend sterke spel te herkennen Stanley Tucci).
Na haar dood reist Susie door naar het vervreemdend en beangstigende In-Between. Wat eigenlijk gelijk omschrijft wat het is, niet de hemel, niet het Aardse leven, maar er tussenin. Vanuit dit In-Between ziet ze met lede ogen aan hoe haar familie onder het verdriet uit elkaar lijkt te vallen. Haar vader is vastbesloten de moordenaar te vinden en haar moeder kan ook hier niet goed mee omgaan. Grootmoeder wordt dan ook in huis gehaald om een beetje op de andere twee kinderen te letten, terwijl Susies jongere zusje Lindsey (Rose McIver) de poppenhuis bouwende, alleenstaande en in het groene huis wonende buurtbewoner steeds minder gaat vertrouwen. Haar familie kan haar niet loslaten, maar Susie het leven op Aarde evenmin.
Jammer, maar waar. Peter Jackson heeft de hooggespannen verwachtingen niet helemaal waar kunnen maken. Ten eerste: ja, het ziet er allemaal prachtig uit, maar dit is tevens een van de punten waarop het op z’n zachtst gezegd enigszins wringt. De trukendoos die Jackson opentrekt om het In-Between vorm te geven mag indrukwekkend heten, maar het is de vraag of dit wel zo gewenst is. Het is een erg emotioneel en naar verhaal en de stap van een verkracht en vermoord meisje naar de computerwereld van Jackson is van een behoorlijke, soms moeilijk te accepteren, grootte. Is het wel wenselijk om zo te showen met je kunsten binnen dit verhaal? Inderdaad, het boek van Alice Sebold is gezien het onderwerp aan de luchtige kant geschreven, maar toch wringt het hier en daar. Makkelijk is het sowieso niet om een wereld te creëren waarvan niemand weet dat deze bestaat en waarvan niemand dus weet hoe deze eruit ziet. Maar dat zou je ook kunnen zeggen van Middle-Earth. Het verbeelden van de hemel (of het In-Between) is sowieso geen makkelijke opgave, maar afgezien van de hierboven beschreven kanttekening, is het wel erg mooi gemaakt. De wereld is een mengelmoes van idyllische landschappen en enkele objecten die een rol hebben gespeeld in Susies leven. Zo zien we een drijvend maisveld (waarin Susie werd vermoord) en grote modelschepen in grote glazen flessen (die haar vader als hobby maakte). Susies In-Between wordt tevens beïnvloed door hoe zij zich voelt. Wanneer zij angstig is, is haar wereld beangstigend, wanneer zij vrolijk is, is haar wereld ook wat vrolijker.
Maar ook de wereld buiten het In-Between is prachtig, met veel oog voor detail, in beeld gebracht. De sets zien er prachtig uit, evenals het camerawerk en de sterk werkend cross-cutting die Jackson hanteert tussen het gezellig rond de tafel in warme kleuren zittende gezin en de donkere, vochtige ruimte waarbinnen Susie tegelijkertijd wordt vermoord. Verder is het acteerwerk van behoorlijk hoog niveau. Schrijfster Alice Sebold wilde een onbekend meisje in de hoofdrol, maar Saoirse Ronan heeft die wens met haar hoofdrol in City of Ember en haar Oscarnominatie voor Atonement inmiddels flink aan diggelen gegooid. Ronan overtuigt echter wel en de positieve aandacht die ze de afgelopen jaren krijgt is niet meer dan terecht. Verder ook de handjes op elkaar voor Mark Wahlberg en vooral voor Stanley Tucci, die van George Harvey op een erg subtiele manier een ongekend eng personage maakt. Susan Sarandon is er duidelijk als ‘comic relief’, maar doet dat niet slecht. Het typetje is vrij bordkartonnen, maar de grapjes komen na alle ellende soms behoorlijk gewenst. Naast een sterke cast als in deze film, is het des te knapper van relatieve nieuwkomer Rose McIver (of u moet toevallig fan zijn van de serie “Power Rangers Racing Performance Machines”, dan kent u haar wellicht al) om ook in positieve zin op te vallen.
In Amerika kreeg The Lovely Bones al eerder gematigde kritieken. Opperhoofd der filmkritiek Roger Ebert meldde dat hij de boodschap van de film zo verkeerd vond. Dat wanneer je als meisje van veertien wordt verkracht en vermoord je nog een hele hoop moois gaat meemaken. Het klinkt een beetje maf, maar ergens heeft meneer Ebert wel een punt. Het hele dood gaan wordt, helemaal tegen het eind van de film (kuch *de kus* kuch), behoorlijk geromantiseerd. Verder is het personage van Stanley Tucci een eng persoon, oogt hij slim, maar doet hij bewijsmateriaaltechnisch bijzonder dom. Dit stoort nogal. Ook kent de film wat gemakkelijk gekozen symboliek (de sneeuwman in de sneeuwbol die gevangen zit in zijn eigen perfecte wereld) en sarcastische opmerkingen (“He ruined the shot. He ruined a lot of things”).
Kortom, The Lovely Bones kent nogal wat minpunten, maar weet het desalniettemin wel voor elkaar te krijgen de kijker ruim twee uur lang mee te slepen in de zoektocht naar de moordenaar en het rouwproces van een kapotgescheurde familie. Dit is vooral te danken aan het overtuigende acteerwerk en de prachtige sets van de film. Het is alleen jammer dat je in je bioscoopstoel achter blijft met een gevoel van dat er meer (door minder te doen) in had gezeten. Op naar Jacksons volgende verfilmingen van populaire boeken (het wordt een beetje zijn ding), The Hobbit en Kuifje.







Daarnaast vond ik de montage niet scherp en soms zelfs pretentieus. Met name de krampachtige parallelle montage die geen sterke visuele eenheid vormt.

En dan wil ik er nog even aan toevoegen, dat het moordverhaal helemaal niet spannend was. Je wist al wie het

Daarbij komt nog dat ze het vreemdgaan van haar moeder met detective Len hebben weggelaten. Ook haar trip naar Californië heb ik niet in de film gezien..

De film had ik eerder gezien, en deze liet me met een verward gevoel achter.
Toen ik het boek had gelezen gaf het mij niet, zoals ik getracht had te denken, meer verduidelijking. Verschrikkelijk.



Rechtsboven kun je een profiel aanmaken bij "registreren". Je kunt dan bij "avatar" een plaatje toevoegen. :)




De film nog niet gezien maar het boek wel in 1 keer uitgelezen. Er waren ontroerende momenten maar ook momenten waar de schrijfster schaamteloos op de emotie speelt.

