Door Theodoor Steen
19/04/2010
De kop eraf (Imagine dag 1)
The House of the Devil
Ti West was een aantal jaar geleden ook al op het (toen nog AFFF hetende) festival vertegenwoordigd met horrorfilm The Roost. Deze (verkeerd begrepen) film ging de festival-geschiedenis in als een van de laagst beoordeelde films. Of het lag aan de tegenvallende print is niet duidelijk, maar het was geen film die goed gedijde in festivalsferen. De films van Ti West zijn namelijk traag, tegendraads en ingetogen.
House of the Devil is hierop geen uitzondering, en het is de vraag of Imagine de juiste plaats is voor deze film. Het is dan wel een pastiche op de jaren 80-slasher, maar het is een beduidend tragere en experimentelere film dan de titel doet vermoeden. We volgen Samantha, een studente die wil bijverdienen als babysitter, in elke scène. De opbouw naar de uiteindelijke horror die Samantha zal ondergaan is ontzettend lang, en vergt dus enig inlevingsvermogen van het publiek. Wanneer je bereid bent in de film te investeren zullen de lange scènes waarin Samantha met een koptelefoon door het verlaten huis huppelt opeens spannend worden. Ti West stopt zijn film namelijk vol met kleine hints van aankomende horror, en vraagt van jou als kijker je constant voor te bereiden op de uitkomst.
Wat dat betreft valt de film het beste uit te leggen aan de hand van de termen suspense en surprise. Suspense is een opbouw van spanning aan de hand van verstrekte gegevens. We weten dat er nog twintig seconden zijn om de bom ontmantelen en daardoor worden die twintig seconden tergend spannend. Surprise is het plotseling opduiken van een situatie zonder voorkennis van de kijker. Verrek, daar is de moordenaar. Horror leunt op surprise, het plotselinge opduiken van de killer. Wat Ti West doet in House of the Devil is, door middel van het verwijzen naar oude horrorfilms, suspense creeëren. We hebben inmiddels zoveel slashers gezien dat we weten dat er iets of iemand achter Samantha aan zit. Door het moment van “surprise” ongelooflijk lang uit te stellen ontstaat er suspense, het idee dat er elk moment iets mis kan gaan. Investeer je in de film dan wordt elk moment spannend, omdat er elk moment iets kan gebeuren. En wanneer dan de hel losbreekt....
Door de conclusie zo lang uit te stellen heeft deze zo'n grote impact dat de laatste 20 minuten verschrikkelijk naar en spannend worden. House of The Devil ontspoort aan het einde op een positieve manier en verandert in een naargeestig bloedbad. House of the Devil is een nagenoeg perfecte film met een verschrikkelijk sterke spanningsopbouw. Doordat men zichzelf moet verliezen in de film is het dan misschien ook raadzaam om te wachten op de dvd, aangezien elk geluid in de zaal afleidend kan zijn. Zeker als, zoals gisteren in de zaal, er regelmatig afkeurend wordt gemompeld en mensen de zaal uit lopen.