Grote verrassing van het festival bleek Pontypool. Een film waarbij het moeilijk is te benoemen wat precies zo ontzettend sterk is aan de film zonder de plotwending te spoileren. Ik zal dit niet doen in deze review - zo lief ben ik wel - maar u moet van mij aannemen dat de plotwending de film naar een hoger, origineler en intilligenter niveau tilt, met een scala aan subteksten die zich openbaren.

Grant Mazzy is een afgezakt radio-dj, vroeger populair, nu werkzaam als ochtend-dj in een slaapstadje in Canada. Een man die geen blad voor de mond neemt, tot grote ergernis van zijn producer Sidney Briar. Op wat een gewone ochtend lijkt, komen er Grant opeens berichten ter ore over een reeks mensen die eerst wartaal uitslaan, dan aan het moorden slaan. Geïsoleerd in de studio doet Grant Mazzy verslag van de zombie-epidemie die in de rest van het stadje plaatsvindt.

Pontypool is een zombiehorror waarbij de zombies grotendeels buiten beeld blijven. De crux, en het onderscheidende element van de film, is dat de horror voornamelijk auditief is. Er is een ongeschreven regel in horrorfilms dat wat men niet ziet enger is dan wat men wel ziet. Pontypool voert dit tot in het uiterste door, waarbij de apocalyptische horror slechts van de radiosignalen en de blikken van de hoofdpersonen af te lezen is. Dat uiteindelijk niet alles is wat het lijkt, onderstreept deze keuze op een manier waarop deze logisch is. Tot die tijd is Pontypool een gevisualiseerd hoorspel van hoog niveau, met een fantastische rol voor Stephen McHattie.

McHattie speelt de rol van zijn leven als Grant Mazzy, een man die de luisteraar en kijker aan zijn lip heeft hangen. Zonder hem zou de tot de essentie gestripte horror saai of afstandelijk zijn, maar zijn spel betrekt de kijker in het verhaal. Een origineel uitgangspunt, perfect uitgewerkt en heerlijk tegendraads. Uniek in zijn genre.

Pagina's 1 2 3 4 5

Plaats uw reactie