De retro-rama van Imagine
Nieuwe films in een oud jasje
Een interessant programma-onderdeel op Imagine is Retro-magie, een reeks films die om verschillende redenen teruggrijpen naar klassieke genres en films. Geen zouteloze remakes, maar originele verzinsels. Hieronder een bespreking van twee van deze films. De slasher ode The House of the Devil en de blaxploitationparodie Black Dynamite.
The House of the Devil
Samantha is een verlegen studente die besluit een baantje als babysitter aan te nemen in een afgelegen huis. Daar aangekomen blijkt dat de baan behelst dat ze de moeder van de bewoners moet “babysitten”. Samantha wordt echter verzekerd door de creepy Mr. Ulman dat de moeder geen kwaad doet en dat ze haar hoogstwaarschijnlijk niet eens zal zien. Langzaamaan wordt echter duidelijk dat het huis meer herbergt dan enkel zonderlinge bewoners.
Regisseur Ti West had een paar jaar terug ook al een film op het festival, namelijk The Roost: een film die een geweldig lage waardering kreeg vanwege de in- en in- slechte kopie die werd vertoond waardoor er amper wat te zien was op het doek. West lijkt echter met een prima kopie ook niet echt in de smaak te vallen bij het Imagine publiek aangezien zijn nieuwe film ook ergens onderaan bungelt in de publiekswaardering. Dat is niet terecht.
The House of the Devil is een intelligente ode aan de slasher. De vergelijking met de typische jaren ’80 slasher werd al vooraf gemaakt en qua soundtrack en kleding is dit ook te begrijpen. 80’s popplaten en new wave-kleding zijn veelvuldig aanwezig, maar verder deed de film mij vooral denken aan oerslasher Halloween uit 1978. The House of the Devil is net zo traag als zijn beroemde voorganger waarbij in het eerste uur vrijwel niks verheffends gebeurt buiten een enkele perfect getimede moord.
De film is een intrigerende slow-burner die pas in het laatste kwartier echt actierijk wordt. Mensen die een slasher à la Friday the 13th verwachten met moord op moord kunnen dus erg teleurgesteld raken. The House of the Devil is meer een stijloefening in fraaie lange shots en tergende spanningsopbouw waar veel geduld van het publiek wordt gevraagd; iets waar de gemiddelde Imagine-ganger blijkbaar niet zo van houdt. Daarnaast kent de film enkele zeer vreemde scènes die verder niets aan het verhaal lijken toe te voegen. Zo is de openingsscène van de film volstrekt irrelevant en zet het je zelfs totaal op het verkeerde been met de filmtitel in het achterhoofd.
De film wordt naast de stijl compleet gedragen door Jocelin Donahue die Samantha met verve speelt. Naast Donahue is vooral Tom Noonan (Manhunter) opmerkelijk aanwezig. Zijn rare gezicht en imposante lengte maken hem tegelijkertijd eng en aimabel, iets wat hij hier perfect uitspeelt. Let verder op een aardige cameo van Dee Wallace (de moeder uit E.T.) die in haar tijd een bekende horroractrice was.
The House of the Devil vraagt veel van het publiek, vooral veel geduld. Maar wie dit kan opbrengen krijgt zeer veel terug. Een van de betere films van het festival.
Black Dynamite
DYNAMITE! Iedere keer dat Black Dynamite een honkey in elkaar timmert en het stickt to the man horen we deze naam schallen. Black Dynamite is een heerlijk pretentieloze ode aan en parodie op de befaamde blaxploitation films uit de jaren ’70, een genre dat met films als Shaft en Superfly onder een select publiek nog steeds wordt gekoesterd. Net als in de meeste van die films geldt ook voor Black Dynamite dat het verhaal er nauwelijks toe doet. Het is wederom de zwarte held die the man (de blanke overheerser) op zijn nummer zet en er met de mooiste vrouwen vandoor gaat.
Het heeft dus geen enkel nut om over het verhaal te beginnen. Wat wel interessant is, is de manier waarop Black Dynamite het genre een inspirerende filering geeft. Slecht camerawerk waarbij soms de boom te zien is, dwaze zooms en hier en daar een kras: Tarantino had het ook kunnen maken. Maar de makers tonen zich ook historisch verantwoord met een piekfijne en zeer zelfbewuste soundtrack die Curtis Mayfield uitademt, de passende kleding en komische dialogen.
Daar waar het eerste deel van de film nog enigszins beschaafd is, slaat het geheel daarna compleet door met een bizarre, totaal onlogische en minutenlange uitleg van waar Black Dynamite nu al de gehele film achteraan zit. Ook ontstaat er een vreemd subplot rondom een Aziatische drugsclan onder leiding van een soort Fu Manchu-dokter - Wu heet de man hilarisch genoeg - die de gehele kinderopvang van Amerika wil bestoken. De climax is een uitzinnig man-tot-man-gevecht tussen Black Dynamite en Richard Nixon.
Black Dynamite is ontzettend melig maar niet flauw zoals zoveel parodieën. De zelfbewustheid is slim en niet enkel uit op goedkope lachers. Het is een frisse en onderhoudende film die hier op DVD zal verschijnen. Ideaal voor een filmavond met vrienden.