Door Veronique Kootstra
21/06/2010
De eerste dag...
Een dooohrsnede van het festival
Het is 9.15 ’s morgens, maar zodra Chase The Slut begint ben ik al vergeten dat het zo vroeg is. De hoofdpersoon Chase wordt in de openingsscenes weergegeven als, je raadt het al, een slet, met een compilage van haar nachtelijke avontuurtjes met verschillende mannen. Niets zo verkwikkend als andermans ranzige gedragingen tenslotte...
Chase the Slut
De beste vriendin van Chase (Vanessa Claire Smith, tevens schrijfster van het script) daagt haar uit om Gabe, een 17-jarige jongen die deel uitmaakt van een religieuze cult die huisdieren vereert, te verleiden. Als Chase in deze missie slaagt, wint zij de weddenschap.
De film, een romantische komedie, bevat veel meer diepte dan de titel in eerste instantie suggereert. De karakters zijn veelzijdig, de film is humoristisch en soms sentimenteel maar zonder dat aspect te overdrijven. Deze low-budget film maakt, op een innovatieve manier, gebruik van verschillende kleuren om bepaalde gebeurtenissen te onderscheiden.
Regisseur Ryan Denmark, kwam vorig jaar voor de eerste keer naar het festival met zijn film Romeo & Julliet VS The Living Dead. Hopelijk heeft Denmark een derde film in gedachten voor volgend jaar.
Outcast
Van komedie naar horror; om 11.00 is het tijd voor de Schotse horror film Outcast. Gefilmd in Edinburgh, een oude stad die sprookjesachtig en romantisch kan zijn , maar één die ook een donkere en mysterieuze kant heeft; ideaal voor een atmospherische hororfilm.
Twee mannen die over bovennatuurlijke krachten beschikken, reizen naar Edinburgh, op zoek naar een jongen en zijn moeder. De opbouw van de film is intens en aangrijpend. In sommige scènes tussen moeder en zoon is de spanning om te snijden en wordt de intense relatie tussen hen uitzonderlijk goed weergegeven. De film is visueel heel indrukwekkend; de minimale verlichting in sommige shots geeft het een duistere sfeer, die verder bijdraagt aan de mysterieuze gebeurtenissen.
Teleurstellend is de twist aan het einde van de film, één die erg voorspelbaar en onnodig is. Maar dat neemt verder niet weg dat het een intelligente en vooral spannende horrorfilm is. En het einde moet maar niet al te serieus worden genomen.
SoulBoy
Op weg naar een andere bioscoop voor de volgende film, zie ik Sean Connery. Een plaque is net onthuld (vlakbij waar ooit zijn ouderlijk huis stond) en Sir Sean is omringt door fotografen. Helaas kan ik niet al te lang te blijven rondhangen want om 13.30 is het tijd voor wat ‘soul’ klanken met Soulboy. Ook hier zie ik een andere beroemheid: Sir Patrick Stewart, ik zit een paar rijen achter hem in de bioscoop.
SoulBoy is een Britse ‘coming-of-age’ film die zich afspeelt in de jaren zeventig; een belangrijk tijdperk voor de ‘Northern Soul scene’. Het is 1974 en Joe (Martin Compston) ontdekt soulmuziek wanneer hij indruk probeert te maken op een meisje. De dansvloer van het Wigan Casino is dé plaats waar de jongeren hun ‘dance moves’ laten zien. Martin oefent zijn ‘soul dancing’ met zijn beste vriendin om een plaats voor aan het podium van de club te verdienen, waar alleen de beste dansers zich bevinden.
De film bevat vele clichés; een jongen op zoek naar een doel in zijn leven, de voorspelbare romantiek en een gelukkig einde. Dit wil niet zeggen dat het daarom een slechte film is; de soul muziek is zeker één positief punt en de bewegingen op de dansvloer zijn indrukwekkend. Het verhaal is misschien niet erg fantasierijk en diepgaand, maar na het kijken van Soulboy besef je hoe tijdloos soulmuziek is en wil je meteen je oude soul platen weer te voorschijn halen.
L'Immortel
Bijna elk genre komt vandaag aan de beurt; film nummer vier is de Franse ‘revenge-thriller’ 22 Bullets (L’Immortel). De film is geproduceerd door Luc Besson, regisseur van Léon.
Charly Matteï (Jean Reno) is een voormalige mafia baas die zijn criminele leven achter zich heeft gelaten en voor zijn gezin heeft gekozen. Tot het moment dat er een moordaanslag op hem wordt gepleegd, georganiseerd door zijn voormalige ‘zakenpartner’ en jeugdvriend, waarin er tweeëntwintig kogels op hem af worden gevuurd. Hij overleeft de aanslag, maar zal niet rusten totdat de personen die daar verantwoordelijk voor zijn heeft opgespoord.
Het is moeilijk om enige sympathie te voelen voor Matteï aangezien hij in het verleden zelf verantwoordelijk was voor talloze moorden. De voormalige vriendschap tussen Matteï en zijn jeugdvriend worden in flash-backs weergegeven, maar zijn niet overtuigend genoeg om te geloven dat deze twee criminelen ooit beste vrienden waren. De film is een standaard thriller-met-wraak-motief met een aantal spannende actie scenes. 22 Bullets is bijna twee uur lang en Reno’s missie om elke persoon te achterhalen begint op een gegeven moment een beetje te vervelen. De film is zonder twijfel beter dan sommige actie-thrillers die Hollywood produceert, maar helaas blijft het een onoverweldigende film.
Zwart Water
Laatste film van de dag en acht en een half uur later sinds Chase The Slut. Zwart Water (Two Eyes Staring) wordt door regisseur Elbert van Strien persoonlijk aangekondigd en voordat de film begint, neemt hij ook de tijd voor een aantal vragen. Hij richt zich voornamelijk op het gebrek aan Nederlandse horrorfilms en probeert antwoord te geven op de waarom-vraag. Volgens Van Strien heeft het te maken met het feit dat Nederlandse TV zenders geen interesse tonen en het genre te Amerikaans vinden. Commerciële netwerken beginnen hun mening nu langzamerhand te herzien; Zwart Water is gefinancieërd door RTL. Hollywood heeft al interesse heeft getoond om de film van een vertrouwde remake te voorzien en Van Strien maakte bekend dat hij vandaag met een Amerikaanse actrice heeft gesproken. Hij wilde verder hij niets verklappen, zelfs niet haar initialen.
Zwart Water, een psychologische thriller met horror elementen, gaat over een Nederlandse familie die naar het Belgische platteland verhuizen, nadat Christine (Hadewych Minis) een oud landhuis heeft geërfd van haar moeder. Haar negenjarige dochter Lisa vormt een vriendschap met een meisje dat in de kelder ‘woont’.
De film doet erg denken aan The Orphanage; het speelt zich af in een oud huis, de kinderen staan centraal in het verhaal en de kijker vraagt zich continu af wat de waarheid en wat fantasie is. Zwart Water is meer dan een standaard thriller. Het speelt in op de psychologie van de mens; hoe omstandigheden en gebeurtenissen in een familie een kind kan beïnvloeden, maar ook het feit dat een groot, oud landhuis griezelig kan zijn met donkere kelders en onbekende geluiden en onze fantasie het soms overneemt van de werkelijkheid.
De film wordt in het programma ‘Nederlands engste film sinds Spoorloos’ genoemd. Een vergelijking die waarschijnlijk alleen getrokken wordt, omdat het één van de weinige Nederlandse thrillers die wereldwijd bekend is. Het enige dat Zwart Water en Spoorloos gemeen hebben is dat beide Nederlandse thrillers zijn. Maar hopelijk heeft Elbert van Strien er met Zwart Water voor gezorgd dat dit genre in Nederland ditmaal echt een toekomst heeft.